Hard rijden is leuk

En nu moet ik nog een bekentenis doen. Ik rijd graag door Duitsland, omdat je daar echt mag scheuren. Voor sommige snelwegen geldt daar helemaal geen limiet. Dat hebben de autofabrikanten afgedwongen. Als je daar 180 rijdt, word je nog moeiteloos voorbijgestoken door een Porsche, BMW of Mercedes. Hard rijden is leuk. Tegelijkertijd besef ik dat dit de meest kinderachtige zin is die ik de laatste 50 jaar heb opgeschreven.

Nu de huidige regering heeft besloten dat wij binnenkort op de meeste snelwegen in plaats van 120 voortaan 130 mogen rijden, zou ik eigenlijk blij moeten zijn. Die 10 extra kilometers zullen voor mij beslist minder bekeuringen betekenen. Maar vreemd genoeg voel ik weinig blijheid. Eerder voel ik bezorgdheid. Ik hoef niet eens diep in mijn binnenste te kijken om te weten dat ik een tegenstander ben van die snelheidsverhoging. Misschien heb ik die boetes in het verleden betaald uit schuldgevoel, als een aflaat die onze zonden witwast.
Onlangs betoogde Marcel ten Hooven in NRC.Next dat het vrijheidsgevoel, dat gepaard gaat met autorijden, eigenlijk een illusie is. Autorijden is al zo ingeperkt door allerlei geboden en verboden dat je net zo goed een robot achter het stuur kunt zetten. Dan kun je zelf een tukje doen op de achterbank. Maar dat harder rijden aan die illusie van vrijheid tegemoet komt, is voor mij niet het grootste bezwaar. Het geloof in God is ook een illusie. Toch zijn er mensen die er gelukkiger van worden en die laten wij ook graag in hun waan.

Hard autorijden is echter een illusie met gevaarlijke kanten. Dat er bij harder auto rijden meer ongelukken gebeuren, staat als een paal boven water. Is die toename onder controle te houden? Het gevaar schuilt volgens mij meer in een mentaliteit die ons toeroept: ‘Ha, fijn! En nu lekker scheuren!’ Die mentaliteit overvalt mij weleens als ik door Duitsland rijd. Tegelijkertijd weet ik dat Duitsland, automotive bezien, een heel ander land is dan Nederland. De afstanden zijn daar groter, de wegen minder druk en meer ingericht op hoge snelheden. En, last but not least, de Duitser is gedisciplineerder dan de Nederlander, die veel eerder geneigd is de middelvinger op te steken. En dan heb ik het nog niet eens over het milieu gehad.