Geweld tegen medewerkers Sociale Dienst neemt toe
Uit een rapportage over agressie tegen mensen in de publieke sector blijkt dat het geweld tegen medewerkers van de Sociale Dienst is toegenomen met 8 procent.
Ongewenst gedrag
In 2007 presenteerde het kabinet een stevigere aanpak van agressie en geweld tegen mensen met een publieke taak. Het doel was het aantal incidenten terug te brengen met 15 procent. Zo'n twee derde van de medewerkers kreeg toen te maken met ongewenst gedrag. Nu is dat 59 procent. Het kabinet verlengt daarom de 4 jaar geleden begonnen aanpak. Daarnaast wordt er meer ingezet op het verhalen van schade op daders en worden slachtoffers meer gestimuleerd aangifte te doen. Over 4 jaar wil het kabinet dat het aantal gevallen van agressie en geweld met een kwart is afgenomen.
Divosa
Eerder dit jaar heeft Divosa, de organisatie voor sociale diensten, aangedrongen op een wetswijziging waardoor het voor sociale diensten mogelijk wordt de dienstverlening te staken indien klanten zich misdragen. Inmiddels heeft de Tweede Kamer dit initiatief overgenomen. De sociale diensten vrezen een toename van het aantal incidenten de komende periode in verband met de aanscherpingen van de Wet werk en bijstand (Wwb). Die wordt momenteel in de Tweede Kamer besproken. Volgens Divosa zal dat leiden tot een aanzienlijk aantal slechtnieuwsgesprekken waarin medewerkers van sociale diensten klanten moeten meedelen dat zij geen of minder geld zullen ontvangen.
Minder agressie
Uit het rapport blijkt dat in zeven van de 15 onderzochte beroepsgroepen minder werknemers te maken kregen met agressie of geweld. Het gaat dan onder meer om personeel bij de Belastingdienst (‑20 procent), het voortgezet onderwijs (‑14 procent), het primair onderwijs (-12 procent), de ambulancezorg (-10 procent) en de NS (-5 procent). Alleen bij de Sociale Dienst nam het aantal gevallen toe. Bij de onderzochte beroepsgroepen werken ruim 600.000 mensen.
Onder alle onderzochte beroepsgroepen komt verbale agressie het vaakst voor: 57 procent van de gevallen dit jaar. Daarna volgen fysieke agressie (20 procent), intimidatie (19 procent), discriminatie (12 procent) of seksuele intimidatie (7 procent).
U moet dan ook weten dat ik dit heb gedaan omdat ik zelf snak naar een baan! Vanaf mijn 17e werk ik, uiteindelijk commerciele functies bekleedt voordat de kinderen kwamen. Ik ben nu 40.
Bij mijn aanvraag tot bijstand aangegeven dat ik het heel fijn zou vinden als ik weer snel aan de slag zou kunnen en hoe ik dit met mijn zoontje zou kunnen regelen.
Het antwoord was (logisch wel) dat dit mijn verantwoording was en dat ik opvang moest regelen. Mijn uitleg werd afgekapt en weggezucht met rollende ogen van de medewerker. Ik kan me nog herinneren dat ik aan de werkconsulent vroeg wat ik in hemelsnaam nu verkeerd deed door te vertellen dat ik een beperking kende t.a.v. mijn kind maar tevens ook veel mogelijkheden had.
Zij bleef hameren op kinderopvang en eigen verantwoordelijkheid waardoor het niet ging over hoeveel uren ik dan wel kon werken maar dat mijn kind met fikse beperking gewoon naar de opvang moest, of dit nu optimaal voor hem was of niet.
Op mijn antwoord dat ik regelrecht op uithuisplaatsing af zou stevenen als mijn zoontje naar de reguliere opvang moest werd nog niet eens met de ogen geknipperd. Ook mijn verzoek om het dossier van mijn kind te lezen is stelselmatig afgewezen.
Ik laat me niet snel uit het veld slaan en schreef een brief naar de consulente dat ik de ene week 23 uur kon werken en de andere week 34. De kinderen zijn dan om het weekend naar hun vader en dan kan ik zelfs in dat weekend nog werken. Geen probleem.
Het antwoord was een blokkade op mijn uitkering! Nee, niet overdreven en heus waar.
Het is een heel vergaand proces geworden waarmee inmiddels drie blokkades en een sanctie is opgelegd, ikzelf 20 kg ben afgevallen van de torenhoge spanningen. Met Jeugdzorg, Ambulante Hulp, Dimence en spec. onderwijs ben ik bezig om een pad te plaveien voor mijn toekomst en mijn gemeente breekt stoïcijns dat zorgvuldig opgebouwde pad weer af.
De clientenraad van de gemeente had mij inmiddels dringend geadviseerd om een zorgtraject aan te vragen doordat het emotioneel bijna niet meer te dragen werd, de zorg van en om een kindje met verscheidene psychische problematieken is op zich al een helse klus, zeker als je het alleen moet doen, maar goed, daar ben je moeder voor.
Uiteraard werd die afgewezen maar in bezwaar gegrond verklaard. En daar zit ik nu in. Ik heb nu een half jaar de tijd om alles op de rit te zetten (onlangs gescheiden en verhuisd). Mijn ex-partner heeft een ww uitkering en kampt zelf met persoonlijke kwesties. Zorgtaken van de kinderen kan hij in beperkte mate aan maar hij doet wat hij kan en de samenwerking verloopt goed.
Om een poep of een scheet krijg je een blokkade terwijl ik in achter de schermen keihard knok voor mezelf (ten aanzien van werk) en voor beide kinderen een fijne kinderjeugd te waarborgen.
Van een doorsnee burger die midden in de maatschappij stond ben je vanaf de dag dat je bijstand moet aanvragen, gedegradeerd tot derderangs burger.
Ik heb de gemeente onlangs gevraagd of zij mij kunnen vertellen hoe de gemeente nu denkt om te gaan met mij als alleenstaande ouder waarvan het kind niet geschikt is voor opvang.
Duidelijk er in vermeld dat ik geenszins ontheffing van de sollicitatie- of arbeidsplicht wens cq ambieer en dat zij er gewoon van uit kunnen gaan dat ik er alles aan doe om iets goed te regelen rondom mijn kind.
Het antwoord was helder:
Geachte mevr. .......
U zijn de volledige arbeidsverplichtingen opgelegd volgens art 9 WWB! Ik verwijs u hiervoor naar de beschikking zoals opgesteld in juni 2011.
Niets meer en niets minder.
Jeugdzorg en de hele mikmak eromheen weten het ook niet meer. Laatste hoop: de pgb voor mijn zoontje zodat hij in de vakanties naar de zorgboerderij kan…..en die categorie pgb’s houden over jaar op met bestaan. Terug bij af omdat de awbz ook hervormd gaat worden.
Nooit heeft iemand mij ooit kunnen betrappen op onheus taalgebruik. Nooit ben ik onbeleefd, onbeschoft geweest of mijn stem verheven. En toch ben ik weggezet als een moeder die zich verschuild achter de beperking van haar kind en mij letterlijk is medegedeeld dat ik irritatie had doen onstaan bij de mensen van Werk en Inkomen dóór die beperking van mijn kind.
Ik raak inmiddels aan die blokkades gewend en weet nu hoe het systeem in elkaar zit. Fijn is anders maar ik hou me nu alleen nog maar bezig met zaken die er toe doen en dat is ervoor zorgen dat ik straks weer lekker kan werken en mijn kinderen de opvang hebben die ze horen te hebben.
Nee, de medewerkers binnen mijn gemeente op die afdeling kwalificeer ik als onbeschoft, onverschillig, geen adequate gesprekspartner en weinig inschattingsvermogen. Helaas maar waar.