Arbeidsmigranten in lege kantoren is win-win
Het is voor verschillende partijen voordelig wanneer arbeidsmigranten gehuisvest worden in leegstaande kantoorgebouwen. Gemeenten moeten hier een actievere rol in gaan spelen.
Gemeenten moeten meer open staan voor huisvesting van arbeidsmigranten in leegstaande kantoorgebouwen. Voor veel gemeentebesturen is dit thema een taboe. Het huisvesten van arbeidsimmigranten ligt vaak gevoelig bij omwonenden en ook vastgoedeigenaren en financiers staan niet te springen om deze groep een dak te bieden. Toch zijn er steeds mee succesverhalen voor de buitenlandse werknemers, de eigenaren van leegstaande kantoren én gemeenten.
Ja-stand
‘Het is nu eenmaal een feit, de grenzen in Europa zijn open. Er zijn arbeidsmigranten in Nederland en die hebben een woning nodig,’ zegt Tineke Lupi. Zij onderzocht hoe verschillende partijen kansen kunnen benutten rond het probleem leegstand van kantoren en het tekort aan huisvesting van immigranten. Lupi deed dit voor Platform 31, een kennis- en netwerkorganisatie voor stedelijke en regionale ontwikkeling. Ondanks het beladen onderwerp stemt de uitkomst van het onderzoek positief. ‘Als gemeenten zichzelf in de “Ja-stand” zetten is er heel veel mogelijk,’ aldus Lupi.
Illegale onderhuur
Volgens het CBS waren er in 2012 zo’n 420 duizend werknemers uit de EU en de kandidaat EU-lidstaten aan het werk in Nederland. In 2014 zijn het er niet veel minder. ‘De gemeenten waar zij neerstrijken hebben er baat bij dat die werknemers op een goede manier onderdak krijgen,’ zegt de onderzoeker. ‘Is dat niet het geval, dan krijg je overlast in je gemeente door bijvoorbeeld illegale onderhuur. Een overzichtelijke locatie waar prettig en flexibel gewoond kan worden is dus een groot voordeel voor iedereen.’
Liever leeg
Voordat alle betrokkenen overtuigd zijn om lege kantoren om te bouwen tot accommodaties voor buitenlandse arbeiders, zijn er heel wat obstakels te nemen. ‘Allereerst de vastgoedeigenaren, die vinden het vaak prettiger om de gebouwen leeg te laten staan. Ze moeten echt inzien dat het voor hen ook voordelen oplevert,’ aldus Lupi.
Oliemannetje
Maar ook de gemeenten denken meestal eerst aan een probleem in plaats van aan een oplossing. Tineke Lupi: ‘De gemeente heeft een grote rol in het succes van de huisvesting. Zij kunnen helpen bij de procedures rondom het bestemmingsplan, ze kunnen de rol van “oliemannetje” vervullen en echt het verschil maken. Aan de andere kant kan de gemeente initiatieven als deze ook tegenwerken door bureaucratie zoals het heffen van toeristenbelasting te bij de bewoners. Dat moet je voorkomen.'
Sleutelrol gemeente
Op de markt voor huisvesting van arbeidsmigranten bevinden zich veel loslopende’ partijen die op zoek zijn naar een match maar elkaar niet weten te vinden. Ze hebben hulp nodig om met elkaar in contact te komen. De gemeente kan hierin de sleutelrol vervullen, aldus het onderzoek.
Successen
De wereld van arbeidsmigranten en huisvesting heeft niet altijd een goed imago. In het verleden waren er vaak misstanden door louche uitzendbureaus, overbevolkte woningen etcetera. En nog steeds komt dit voor. Niet zo gek dat gemeenten hier niet op zitten te wachten. ‘Maar er zijn inmiddels veel geslaagde voorbeelden,’ zegt Lupi. ‘Zoals De Lus in Zwijndrecht en het Flexhotel Zuiderpark in Rotterdam. Door de goede samenwerking tussen de gemeente en de projectontwikkelaars is dit heel snel een succes geworden.'
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Lees "The Grapes of Wrath" van John Steinbeck en u kent het mechanisme dat achter deze onwenselijke vorm van arbeidsmigratie schuil gaat. Dit is migratie van armoede en niet het vrij verkeer van personen zoals bedoeld in het EG verdrag.
Het is slechts een bewering van mevrouw Tineke Lupi, maar geen vaststaand feit, dat deze vorm van arbeidsmigratie "fatsoenlijk" kan zijn. Wie The Grapes of Wrath leest, ziet hoe het mechanisme werkt en ziet dat dat niet kan in de land- en tuinbouw en de vleesverwerkende industrie.
De woorden en argumenten van mevrouw Lupi zijn zeer geraffineerd en slim gekozen om haar doelstelling te bereiken.
Nadat de migranten uit de EU 5 jaar minimaal de helft van het sociaal minimum hebben verdiend, hebben zij van rechtswege een verblijfsstatus voor onbepaalde tijd en zullen op dat moment direct stoppen met dit werk.
Gedurende die vijf jaar heeft de werkgever ervan geprofiteerd, verminderd door een dalende prijsspiraal omdat de gehele sector met deze migranten in zee zal gaan.
Na vijf jaar kiezen de migranten voor een bijstandsuitkering. De belastingbetaler betaalt de rekening uiteindelijk.
Zo ging het in de jaren '90 met de Marokkanen en de Turken na de komst van de zgn. witte illegalenregeling, zo gaat het nu en zo zal het altijd gaan in dit land.
Kortzichtig