Waar geen wil is, is geen weg

Een projectontwikkelaar komt met een voorstel voor de bouw van seniorenwoningen. Passend binnen de ambities van de Woonvisie en het profiel van de wijk. Maar technisch zitten er nog wat haken en ogen aan. Een medewerker komt met het verzoek om een opleiding te volgen. Passend bij haar ontwikkeling en functie, maar wel duurder dan het opleidingsbudget toelaat.

Bewoners komen met een voorstel om jongeren na school op te vangen in een pand in de buurt om te voorkomen dat ze het criminele pad kiezen. Er zijn studenten die wel bijles willen geven, maar die hebben geen opleiding voor jongerenwerker gevolgd. En de gemeente investeert geen geld in jongeren die drugs gebruiken. En daar valt blowen ook onder.

Stuk voor stuk voorstellen waarvan je aanvoelt dat de wijk, de organisatie en de bewoners er beter van kunnen worden als er ja gezegd wordt. Maar waarbij er altijd een of meer regels zijn waar niet aan voldaan wordt. Het vraagt de nodige creativiteit en rek om zo’n voorstel mogelijk te maken. Om oplossingen te vinden voor technische obstakels. Om te kijken of er geschoven kan worden met budgetten (al dan niet uit eigen zak van de medewerker). Om te bespreken wat je belangrijker vindt: perspectief creëren voor jongeren of sturen op vermindering drugsgebruik. Er zijn allerlei manieren om die rek te vinden (ik ontwikkelde er zelf zeven rekstrategieën voor). Als de wil er is, zie je allerlei deuren opengaan die eerder gesloten leken. Net zoals we nu zien dat er in korte tijd opvanglocaties en banen voor Oekraïense vluchtelingen gevonden worden, die voor vluchtelingen uit andere landen onvindbaar leken. Als het hart van de macht het wil, is het in 24 uur geregeld *

Om te zoeken naar ruimte in de regels is vaak een integrale afweging nodig, waarbij mensen vanuit verschillende disciplines en perspectieven elkaar treffen en samen uitwisselen wat belangrijk is. Hoe hard hebben we die seniorenwoningen nodig? Hoe graag willen we deze medewerker behouden? Hoe veel risico lopen jongeren in deze buurt om af te glijden? Die afweging is een stuk moeilijker als collega’s zich één voor één over het voorstel buigen en elk vanuit hun eigen wijsheid een kruisje of vinkje erbij zetten. Waarbij elk kruisje of vinkje even zwaar weegt.

Om een voorstel af te wijzen is dan slechts één kruis nodig, één regel waaraan niet voldaan wordt. Dat is niet zo moeilijk, want vaak gelden er meerdere regels tegelijkertijd. Als er geen behoefte is aan seniorenwoningen of als een medewerker minder waardevol is voor de organisatie ontbreekt de motivatie om van kruisjes vinkjes te maken. Om een voorstel goed te keuren moeten meer lichten op groen staan. Dat moet je dus anders organiseren. Met een integrale omgevingstafel voor complexere fysieke en sociale initiatieven bijvoorbeeld. Of een HR-overleg waarin meer mee mag wegen dan past op het opleidingsaanvraagformulier. Waarin gewikt en gewogen kan worden en er voldoende motivatie is om eventuele obstakels in de vorm van kruisjes samen te overwinnen. Zodat je kunt realiseren wat je als organisatie belangrijk vindt: broodnodige seniorenwoningen, goed opgeleide medewerkers die zich gewaardeerd voelen, perspectief voor jongeren die dreigen uit te vallen.

Waar geen wil is, is geen weg. Maar als de wil er wel is, zijn er vele wegen die naar Rome leiden. De vraag is dus: wat wil jij eigenlijk realiseren?