Gemeenteraadsverkiezingen, ze komen er weer aan
Volgend jaar gemeenteraadsverkiezingen. Inwoners stemmen op de partij die zorgt voor vertrouwen en het leveren van steun en bescherming als het nodig is. Na de zomer starten de campagnes. Gevestigde partijen zullen weer zonder echt keuzes te maken laveren tussen de erfenissen van een ingestorte verzorgingsstaat.
Het lijkt nog ver weg maar 16 maart 2022 is vlakbij. Gemeenteraadsverkiezingen. Politici poetsen hun ideeën op zodat inwoners de macht in hun handen kunnen leggen. De leuzen zijn saai voorspelbaar. Elke partij gaat voor ‘veranderen’ met iedereen gelijke toegang tot onderwijs, zorg, kinderopvang, schone buurt en betaalbare huizen.
In werkelijkheid hebben gemeenten geen cent te makken. In de weer met geen school voor kinderen met een rugzakje, met een tekort aan leraren, dorpen die onbereikbaar zijn met openbaar vervoer, jarenlang op de wachtlijst voor een betaalbaar huis, in verzorgingstehuizen nog één keer per week onder de douche dan wel ‘keukentafel’ ambtenaren die komen vertellen dat je ouders zonder jouw mantelzorg zullen verkommeren
Veertig jaar geleden is de overheid immers vervangen door een bedrijfseconomisch gerund bedrijf. Eerlijk is eerlijk. Iedereen geloofde erin en het wende snel. Decentraliseren, taken afstoten, privatiseren en bezuinigen maar. Niet langer zegeviert het bestuursrecht maar de bestuurskunde. Plotseling gaat het niet meer om de vraag wat tot de overheid hoort maar wie het werk doet. De termen rechtvaardigheid, rechtmatigheid en rechtsgelijkheid slaan om naar outputsturing, prestatiecontracten, kpi’s, financiële prikkels, toezicht achteraf en kwantificering.
Onder het mom van deze propaganda draaien nu uitkeringsfabrieken, ondernemende universiteiten, concurrerende musea en ziekenhuizen die worden gerund door ziektekostenverzekeraars. Mondige en assertieve burgers moeten hun eigen broek ophouden. In één adem wordt bepaald dat iedereen zelfredzaam en compleet in staat is om eigen verantwoordelijkheden te dragen. Zo wordt voor het gemak bijna de helft van de bevolking van laagopgeleiden, mensen met psychische problemen, ouderen en migranten die de taal niet machtig zijn vergeten.
Omdat tegelijkertijd het vertrouwen in de politiek vervaagt wordt burgerparticipatie bedacht. Plotseling zijn er buurtconferenties, dilemmasessies, jeugdraden en bewonersplatforms. Ambitieuze nota’s kennen termen als ‘Right to Challenge’. Dan mogen inwoners die zich slimmer wanen en het vooral goedkoper kunnen taken van de gemeente over nemen. Soms met Hugo-de-Jonge-achtige peptalk erbij. Lekker samen met de gemeente maatschappelijke doelen tot stand brengen.
Maar inwoners raken gefrustreerd als blijkt voor de gek te zijn gehouden. De politieke machinerie kent immers een andere manier van doen. Zodra het om burgerparticipatie gaat bij windturbines, of wijken van het gas af, of sloop van armeluishuizen voor yuppenbouw, of energieslurpende datacenters, of oplossen van een lokale verkeerssituatie wat heel anders uitvalt. De belangrijkste vraag “Waar hebben bewoners behoefte aan” wordt niet gesteld. Inwoners zien hoe burgerparticipatie niks anders is dan ‘repressieve tolerantie’.
Dit is het moment. Volgend jaar gemeenteraadsverkiezingen. Inwoners stemmen op de partij die zorgt voor vertrouwen en het leveren van steun en bescherming als het nodig is. Na de zomer starten de campagnes. Gevestigde partijen zullen weer zonder echt keuzes te maken laveren tussen de erfenissen van een ingestorte verzorgingsstaat. Tegelijkertijd laten meer mensen burgerparticipatie voor wat het is. Ze hebben ontdekt dat alleen maar wat te bereiken valt door echte politiek te bedrijven. Zo ontstaan al nieuwe politieke partijen die staan voor items die in de gemeente sterk leven. Gevestigde partijen worden daar zenuwachtig van want deze clubs concurreren om kiezers. Maar zo hoort het in een echte democratie.
Piet van Mourik
Lees hier alle columns van Piet van Mourik
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Alweer een column van uw hand waar zelf een heel rijk bloeiend bos binnen vijf minuten (dat is de leestijd) verloren gaat door uw verzuurde negatieve taal. het moet een daadwerkelike lijdensweg voor u zijn om elke ochtend wakker te woren in os parcahtieg nederland. nee het gaat niet overal even goed. Ja, er is nog veel werk te verzetten en zaken kunnen beter.
maar de wijze waarop u hier de politiek en al die mensen die zich daarvoor met hart en ziel inzetten wegzet,raakt kant noch wal en is zelfs schokkend.
Kortom wordt het niet eens tijd voor u om die zure pen neer te leggen en eens iets zoets te schrijven. Of doe eens een werkbaar concreet voorstel in plaats van te jelen, roepen schreeuwen en blaten op de wal tussen al die beste stuurlui ie zelf niks voor elkaar hebben gekregen En als dat niet lukt, gewoon stoppen met schrijven. Daar worden we hier vast een stuk vrolijker van.