Niet op zondag

Een achterhaald relict uit vroeger tijden, dat maar beter zo snel mogelijk kan verdwijnen. Zo keek een stevige meerderheid van de Tweede Kamer tegen de Zondagswet aan.

De wet bepaalt sinds 1953 dat er in de buurt van kerkdiensten voor 13.00 uur geen evenementen zijn toegestaan die de rust zouden kunnen verstoren. Een motie om de Zondagswet te schrappen haalde het, maar vervolgens gebeurde er drie jaar niets. Eind oktober dit jaar liet minister Plasterk weten dat hij de wens van de Kamer naast zich zou neerleggen. De wet kan gewoon blijven bestaan. Want volgens de minister heeft die alleen nog symbolische waarde, de helft van de gemeenten maakt er geen gebruik van.

Religieuze partijen zijn blij met de beslissing, de meer vrijdenkende partijen als D66 en de VVD niet. Ja, logisch, zult u zeggen. Maar dat is het allerminst. Het gaat namelijk niet zozeer om wat de wet verbiedt, maar om de uitzonderingen die in de Zondagswet staan. De wet bepaalt wel dat er voor 1 uur ’s middags geen herrie gemaakt mag worden in de buurt van een kerk. Daarop geldt echter een lijst van uitzonderingen, zoals voor openbare manifestaties, uitingen van een andere godsdienst, tradities en gebruiken die in het volksleven zijn geworteld, het beoefenen van sporten, wandeltochten zonder muziek en in het algemeen voor ‘openbare vermakelijkheden, waarvan redelijkerwijze geen beletselen voor de viering van de Zondag en geen verstoring van de openbare rust op de Zondag zijn te duchten.’

Kortom: de Zondagswet bepaalt niet zozeer wat er niet mag op zondag, maar beschermt de pluriformiteit van de samenleving door vast te leggen wat er wel mag. Als deze wet was geschrapt, dan zouden gemeenten – die andere helft van de gemeenten die blijkbaar de Zondagswet nog wel handhaaft – tal van zaken die nu nog zijn toegestaan kunnen verbieden. Je zou dus verwachten dat de religieus gefundeerde partijen voor afschaffing van de wet zouden zijn en partijen als D66 en de VVD voor handhaving. In de praktijk is echter precies het omgekeerde het geval. Wat de vraag doet rijzen: heeft iemand die wet eigenlijk wel gelezen?