Arnhem bindt strijd aan tegen schuldenstress
Arnhem start op 1 april in drie wijken met de proeftuin Vroegsignalering Risicovolle Schulden. Met de methode ‘Vroeg erop af’ moet worden voorkomen dat er problematische schulden in gezinnen ontstaan.
Arnhem start op 1 april met de proeftuin Vroegsignalering Risicovolle Schulden. Met de methode ‘Vroeg erop af’ moet worden voorkomen dat er problematische schulden in gezinnen ontstaan.
Drie wijken
Bijna alle schuldeisers die vaste lasten innen van Arnhemse huishoudens doen mee aan de proeftuin, waaronder woningcorporaties en een zorgverzekeraar. Er wordt in drie wijken begonnen met de aanpak. Na een evaluatie die voor deze zomer op de agenda staat, wordt de methode in de hele stad ingevoerd.
Eerste signaal
Het niet betalen van de vaste lasten is een belangrijk signaal dat er financiële problemen zijn. Door dit te onderkennen en meteen actie te ondernemen - door huisbezoeken bij adressen waar een zorgelijke financiële situatie dreigt - kunnen problematische schulden in gezinnen worden voorkomen. Deze huishoudens krijgen passende schulddienstverlening aangeboden.
Prioriteit
‘Schuldenstress veroorzaakt veel ellende. Het leidt niet zelden tot geestelijke en lichamelijke klachten. Het voorkomen van schulden heeft in Arnhem hoge prioriteit’, stelt wethouder Gerrie Elfrink (armoedebeleid, SP) in een verklaring. ‘We kijken als gemeente niet alleen naar de huishoudens met schulden, we starten ook een onderzoek naar ons eigen gedrag als schuldeiser. Als wij al direct met een deurwaarder op de stoep staan, worden de problemen voor het gezin groter terwijl er juist hulp nodig is. Ik vind dat we als gemeente het goede voorbeeld moeten geven.’
Belastingen
De methode van vroegsignalering is op zich niet nieuw. Dat in Arnhem zoveel partners meedoen is volgens de gemeente wel uniek. Het gaat onder meer om drie woningcorporaties, zorgverzekeraar Menzis en energieleverancier Nuon. Ook is Arnhem een van de weinige gemeenten waar de gemeentelijke belastingen onderdeel uitmaken van de proeftuin vroegsignalering.
Reacties: 10
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Het wordt met de dag gekker met die teams.
Ze gaan al zo over de streep met hun gedrag.
Mensen komen zelf wel als de nood aan de man is.
Een woningbouwverening moet dit eerst zelf aanpakken met een huurder.
Het moet wel een prettige sfeer blijven in Nederland.
Er is zo een focus geweest op de autonome mens dat men gemakshalve vergeet dat de wereld voor grote groepen mensen te ingewikkeld is geworden.
Elke keer verzint men hier en daar wat en wordt met veel aplomb gebracht, maar sinds 2000 zie ik niks veranderen.
Dan gaat de instroom door van mensen buiten ons land die deze ingewikkelde situatie van voorschotten en afrekeningen aan het eind van het jaar niet kennen.
Men ontvangt uitkering en toeslagen en ai, dan moet die dure huur betaald worden, of een jaarafrekening..
Men dient de aanleiding van schulden te erkennen en die is heel verschillend! Van mensen die niet het vermogen hebben om te budgetteren, tot plotselinge inkomensverlagingen, tot zwak- en asociale typen, die menen dat zij vaste lasten kunnen overslaan, om te kunnen kopen wat anderen ook hebben. Het leger van managers op dit terrein bakken er dus weinig van. Zouden meer naar de veldwerkers moeten luisteren.
Dat is een probleem op meerdere terreinen.
De politiek zie ik er ook geen stappen ter verbetering in maken.
Al met al veel window dressing. Ga eens achter de telefoon zitten om je aan te melden voor schuldhulpverlening in tal van steden! Het meest basale is niet eens in orde.
Er dient een landelijk uitgerold systeem van sociale incasso bureaus (SIB) te komen. Dan zijn er ook inkomsten. Die zien waar het dreigt mis te gaan. Crediteuren zullen hier graag een beroep op doen. Met name de urgente partijen. Een poot voor verplicht budgetbeheer en een voor vrijwillig en een voor sociale leningen. Dat vergt wel een landelijk systeem.
Nu weet 1 crediteur misschien de buit binnen te halen en de anderen grijpen ernaast. Zo organiseren wij dat in NL. Het is een schande dat dit maar voortsleept. In de ene Gemeente hebben burgers meer compensaties dan in de andere Gemeente. Dat Amsterdam het met veel belastinggeld oplost, verbaast mij niet. Er gaat daarnaast veel mis daar in het stadhuis.
Het wijkteam, die ik ken, is meer een blok aan het been. Werkt gigantisch traag. WMO doet dat ook.
Veel wisselende mensen overal. Je hebt WMO, Wijkteam, de Zorgaannemer met onderaannemers. Wie bedenkt dit? Het is nog meer aanbodgericht dan voorheen en totaal geen privacy. Hoeveel ogen nu dossiers niet zien en die wonen mogelijk in dezelfde woonplaats van cliënt. Wie komt daarvoor op? Eenling tegenover een heel systeem!
Daarvoor dient eindelijk eens een onafhankelijke zorg coördinator naast de huisarts te komen. Landelijk systeem ook in een klein land als Nederland. Laagdrempelig, dichtbij en die indiceert, controleert en corrigeert. Die de weg weet in Zorgaanbod en het Zorgaanbod daarmee ook gedwongen wordt zorg op maat te bieden (vraaggericht) en Gemeente aan te spreken als die faalt, omdat men voor de goedkoopste aanbieder is gegaan. Race to the Bottom.
Het stadhuis heeft alle petten en dan denkt men dat dit efficiënt is? Het stadhuis het dichts bij cliënt staat? Het is meer take it or leave it Er is intern totaal geen kritiek op elkaar in het stadhuis. Wie is dat van buitenaf? Al die partijen van buitenaf zijn ook afhankelijk van centen of goodwill uit het stadhuis.
Heel prettig, alles onder een pet en de macht hebben over alles. Den Haag bedenkt dit, maar zou het zo niet voor het Torentje organiseren!
Raar toch nietwaar, die kloof tussen overheid en burger!
Daarbij is het voor Stichtingen niet gemakkelijk meer om aan fondsen te komen en ook voldoende vrijwilligers. Mensen willen zich niet lang binden en als het vakantie is, of andere dagen die vrij betekenen, dat ook willen doen. De bekende fondsen hebben heel veel aanvragen en bedoeling is dat men opstartgeld krijgt en dan zelfredzaam wordt. Dat lukt meestal niet. Gemeente is ook wat kritischer met ondersteuning van plaatselijke stichtingen. Helemaal sinds de decentralisatie.
Gemeente dwingen Stichtingen meer samen te werken, om het overzichtelijker te houden en goedkoper voor Gemeente aan financiële ondersteuning.
Om geld te krijgen moet men het verhaal weer oppoetsen en zo houdt iedereen elkaar min of meer voor de gek. Gemeente ervaren dan een heel beperkt aantal mensen als aanspreekpunt en dus komt er weinig aan kritiek binnen op het stadhuis (intern binnen Gemeente zelf al helemaal niet), want men kan de hand niet bijten die geld geeft en wie bij de basis daar omheen zeilt, is niet relevant en heeft geen positie.
Kortom, voor de wat zwaardere hulpvragen, kortdurend of langer durend, komt de vraag bij Gemeente terecht met hun eerder genoemd systeem met wijkteam etc. Vaak lijntrekken.
De gemeente bij ons ziet een tandem voor een blind persoon, of een PC, waarop vergroting software moet kunnen draaien, als algemene gebruiksvoorwerpen. Dat geldt ook voor inductie. Dit type mensen kunnen niet even naar een kringloopwinkel iets goedkoops halen, of bij een goedkope winkel even terecht. Daar gaat WMO of Bijstand van uit. Zijn er calamiteiten plotseling in huis, is er domweg geen professionele hulp. Geen eigen netwerk is pech gehad.
Is de inductie stuk, moet er een aanvraag worden ingediend. Niemand mag dat voorschieten. Dat duurt 8 weken. Met verlenging nog eens zoiets aan weken erbij. Het is eigenlijk een ontmoedigingsbeleid. Voor een bril precies hetzelfde verhaal. Iets wat iemand dringend nodig heeft. Glazen die niet courant zijn en duur, die dan ook nog besteld moeten worden.
Mensen moeten thuis blijven wonen met hulp, maar de hulp is erg krap en niet voldoende vaak en al helemaal niet voor onverwachte gebeurtenissen tussendoor. Alles moet op afspraak. Anders komen die zorgaanbieders niet uit met de vergoeding en hebben dus krap personeel. Dus alles gepland en op afspraak.
Je kunt je op veel plekken in Nederland (hoezo artikel 1?) niet veroorloven om gehandicapt te zijn, als je geen netwerk hebt die klussen voor je doet en helpt met geld.
De Gemeente heeft alle macht en wie doet de verantwoordelijken daar wat. Of die in Den Haag?
Haal als overheid geld op bij particulieren tegen 2% lening, als wat er nu aan het kreupele systeem besteed wordt, tekort mocht blijken te zijn.
Ook een SIB kan gebruik maken van geschikt netwerk van cliënt en vrijwilligersorganisaties. Doe in een regio een pilotproject om de resultaten te meten. Ik denk dat het een doorslaand succes gaat worden.
Wie zijn de crediteurs? Belastingdienst, Gasleveranciers, elektriciteit leveranciers, water leveranciers, Internet providers, telefoonproviders, Verzekeringen, Gemeente met gemeentelijke belastingen.
Jaren geleden liet Jan Marijnessen via ene de Wit in zijn fractie, vragen waar zo'n sociaal incasso bureau was. Zo logisch vond die dat blijkbaar! Helaas het was geen hapklare brok, waar fracties zo graag op uit zijn. Alle partijen laten een SIB liggen in Den Haag en alle hulporganisaties ook, tot kerken aan toe met hun caritas.
Dus is er blijkbaar een belang om de mega incasso industrie te verrijken, ook ten koste van zwakke groepen in de samenleving en zelf met de armen over elkaar te gaan zitten buiten de eigen toko. Want wie is er probleemeigenaar? Wie is aan te spreken voor het belabberde beleid en uitvoering? Niemand dus. Zo organiseren wij dat prettig voor al die verantwoordelijken in dit land in enorm veel organisaties, m.b.t. schulden en armoedevraagstuk.
Dus hobbelt ieder eilandje en iedere manager gewoon zo door. Geen algemeen gevoelde urgentie, om echt de boel om te gooien en goed te stroomlijnen. Daar heb je een taskforce voor nodig en niemand heeft daar zin an. Er zijn wel meer taskforces nodig, om dit land te moderniseren en efficiënter te maken, zonder asociaal te zijn. Je moet wel ferm willen zijn. De calculerende mens bestaat nu eenmaal, al doet politiek correct Nederland daar de ogen graag voor dicht.