Gif beter voor milieu dan onkruid borstelen
Gemeenten kunnen onkruid beter met chemische bestrijdingsmiddelen bestrijden dan met andere technieken zoals branden, borstelen, hete lucht en heet water.
Gemeenten kunnen onkruid beter met gif bestrijden dan met niet-chemische technieken zoals branden, borstelen, hete lucht en heet water. Chemische bestrijdingsmiddelen zijn, mits zorgvuldig gebruikt, beter voor het milieu.
Milieueffecten
Dat blijkt uit onderzoek van Plant Research International (PRI), onderdeel van Wageningen UR. Samen met IVAM research & consultancy on sustainability van de Universiteit van Amsterdam hebben zij de milieueffecten bepaald van de meest gangbare onkruidbestrijdingtechnieken op stoepen en wegdekken.
Levenscyclusanalyse
Ze deden dat door een levenscyclusanalyse te maken, waarmee van alle gangbare bestrijdingstechnieken kan worden berekend wat de belasting is voor het milieu, legt onderzoeker Chris van Dijk uit.
Grondstof tot afval
‘Daar zit alles in: Van productie van grondstoffen tot verwerking van afval, voor elk product dat wordt gebruikt. Zo is berekend wat het effect is van chemische bestrijdingsmiddelen, die snel wegspoelen naar het riool of het oppervlaktewater. Maar ook de roetuitstoot van een borstelwagen die twee rondjes moet rijden.’ Ook de effecten op de menselijke gezondheid en het leefmilieu voor planten en dieren wordt meegewogen.
Minst slecht
Het totaalbeeld laat zien dat chemische bestrijdingsmiddelen het minst slecht zijn voor het milieu. Mits zorgvuldig gebruikt, volgens de richtlijnen voor duurzaam onkruidbeheer, voegt Van Dijk daaraan toe. ‘Die uitkomst valt niet altijd in goede aarde, het gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen is nu eenmaal een omstreden onderwerp.’
Zorgvuldige beoordeling
Om die reden heeft PRI samenwerking gezicht met IVAM, dat gecertificeerd is om levenscyclusanalyses te maken, zegt Van Dijk. ‘Naar de huidige stand van de wetenschap is dit de meest zorgvuldige beoordeling die je kunt maken.’
Reacties: 34
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
iedere gemeente heeft oplaadpunten voor elektra ;-)
Ook al heb je verwisselbare elementen, met een beetje doorwerken ben je een borstel per dag nodig oftewel 5 elementen
al deze metalen komen ook in het milieu
Schoffelen is het minst vervuilend volgens A, maar probeer maar eens te schoffelen in een goot of op klinkerverharding
Chemische onkruidbestrijding op verhardingen zou beter zijn voor het milieu dan niet-chemische technieken. Dat is de conclusie van een studie van Plant Research International in samenwerking met IVAM van de Universiteit van Amsterdam. Dat lijkt mooi, maar het overschrijden van drinkwaternormen wordt in die studie niet meegenomen. Dat staat ook letterlijk in het eindrapport. En laten deze normoverschrijdingen nou precies de reden zijn waarom we al twintig jaar discussie hebben over chemisch onkruidbeheer op verhardingen. RIWA schaart zich achter een door de Tweede Kamer aangenomen motie die een verbod op chemisch beheer van de openbare ruimte bepleit.
Normoverschrijdingen zijn nooit duurzaam
Jaar in jaar uit wordt de wettelijke norm voor oppervlaktewater, waaruit drinkwater wordt bereid, overschreden door gebruik van chemische onkruidbestrijdingsmiddelen op verhardingen. Sinds de aanscherping van de toelating, waardoor duurzame toepassing verplicht werd, halveerde het aantal normoverschrijdingen op de innamepunten van de drinkwaterbedrijven: van 34 in 2005 naar 17 in 2009. Maar sinds 2010 neemt het aantal normoverschrijdingen weer toe, tot 25 in 2011. Ook in 2012 zijn er overschrijdingen van de norm vastgesteld. Deze getallen illustreren dat het chemiegebruik op verhardingen niet zorgvuldig genoeg gebeurt. Dat dit in een milieustudie niet wordt meegewogen is een ernstige tekortkoming.
Jarenlange inzet om te komen tot zorgvuldig gebruik leverde onvoldoende resultaat
Drinkwaterbedrijven hebben in het verleden actief meegewerkt aan de ontwikkeling van zorgvuldige methoden van chemisch onkruidbeheer. We hebben mede het initiatief genomen tot de borging ervan en waren zeven jaar geleden nog blij met de uitreiking van de eerste certificaten onder de Barometer Duurzaam Terreinbeheer. We moeten nu echter concluderen dat de praktijk weerbarstig is en tot onvoldoende reductie van normoverschrijdingen leidt. Derhalve steunen wij de motie Grashoff, die moet leiden tot niet-chemisch beheer van de openbare ruimte en pleiten wij voor een verbod op het gebruik van chemische onkruidbestrijding in het Nederlands Actieplan Duurzame Gewasbescherming (NAP).
Ze vergeten voor het gemakt dat de drinkwaternorm niet meegenomen KAN worden in een LCA omdat deze geen relatie heeft met de volksgezondheid.
Het is een z.g. "voorzorgsnorm" die alle bestrijdingsmiddelen hetzelfde beoordeeld: de norm voor chemische bestrijdingsmiddelen in water dat wordt gebruikt voor de drinkwaterbereiding is 0,1 microgram per liter. Deze norm is even hoog voor zowel het meest giftige als het minst giftige chemische bestrijdingsmiddel.
Overschrijding van deze norm zegt dus niets over de risico's, om dat vast te stellen zal men moeten kijken naar de giftigheid van de betreffende stof die de overschrijding veroorzaakt.
De LCA laat zien dat glyfosaat zoals toegepast volgens de DOB methode een zeer lage impact heeft op milieu en volksgezondheid.
Ook een elektrische borstelwagen gebruikt toch energie , die slechts 10% duurzaam is opgewekt.
En wat denk je van de milieubelasting door de productie van zo'n wagen? En de afslijpresten van de vaak te vervangen borstels?
Chemische middelen, mits biologisch afbreekbaar en op de juiste wijze toegepast zijn de minst slechte oplossing.
Is er nou bijna niemand die snapt dat onkruidbeheersing op verharding niet is gebaat, bij het boven het groeipunt afsnoeien van onkruid? Snoei geeft groei zegt men toch?
Ik sluit me aan bij de andere reacties met betrekking tot het een functionele inrichting van de openbare ruimte, waarbij de inrichting duurzaam beheer mogelijk maakt.. Waarbij een combinatie gemaakt wordt tussen selectieve chemische onkruid bestrijding en een regelmatige veegronde. Vaak krijgt men hier bij de burger en politiek de handen niet meer voor op elkaar. O ja chemisch bestrijden is ook nog kostentechnisch voordeliger (zie publicatie 258 Onkruidbeheer op verharding van het CROW).
Met de heetwatermethode heb ik goede resultaten gezien. Ware het niet dat dit kostenintensief is en om een meerjarige aanpak vraagt. De keuze is aan U!
Natuurlijk kost dat meer manuren maar, met het oog op kosten en bezuinigingen, zijn er vast wel groepen mensen te vinden die daar (met behoud van uitkering) een paar uurtjes per week voor inzetbaar zijn.
bron:
http://www.duurzamegemeente.nl/index.php/luchtkw …
Natuurlijk zijn wij met het CLM en RIWA van mening dat het van het grootste belang is dat de normen voor drinkwater niet overschreden worden. Ook als die norm zoals bij glyfosaat uit voorzorg heel laag is gehouden en niet in verband staat met de toxiciteit van het bestrijdingsmiddel. Het DOB-systeem gaat dan ook uit van het alléén gebruiken van glyfosaat als de weersomstandigheden het toelaten, de locatie niet direct grenst aan open water en minsten 10 km verwijderd is van een drinkwater-innamepunt zoals bij Keizersveer en de Biesbosch.
De milieuvriendelijkheid van een techniek is niet gekoppeld aan lokale overschrijdingen van normen. In ons onderzoek hebben wij daarom ook geen rekening gehouden met de mogelijke lokale overschrijding van luchtkwaliteits- en fijnstof-normen als gevolg van brandstof gebruik. Op dit punt scoren vooral niet-chemische technieken minder goed.
De door IVAM uitgevoerde LCA-analyse (Life Cycle Analyse) is dé geobjectiveerde en internationaal erkende bepaling van de milieubelasting van verschillende technieken. Deze analyse gebruikt juist wél de toxiciteit van glyfosaat. Het gebruik van normen is binnen een LCA-bepaling overigens niet mogelijk. Dat heeft IVAM in haar rapport ook toegelicht en uitgelegd.
Het IVAM heeft gebruik gemaakt van daadwerkelijk gangbare behandelfrequenties van chemische én niet chemische technieken. Deze zijn gebaseerd op een eerdere inventarisatie onder diverse groenaannemers en producenten van machines. Daardoor levert het onderzoek van IVAM betrouwbare resultaten.
CLM verwijt ons dat wij ons onderzoek niet hebben laten reviewen door externe experts en stakeholders. Het eerste is ondervangen door gebruik te maken van een internationaal erkende analysetechniek. Het bij het onderzoek betrekken van alle stakeholders bleek bij aanvang van het onderzoek niet haalbaar. Een deel van de stakeholders, waaronder het CLM en de machinebouwers van niet-chemische technieken, weigerden om aan het onderzoek mee te werken. Het onderzoek en verslaglegging heeft plaatsgevonden zonder last of ruggespraak met enige belanghebbende.
Wij staan dan ook onverminderd achter de opzet en uitkomsten van het onderzoek.
Tweede feit is dat er vanuit de KRW de verplichting ligt om maatregelen te nemen om te bereiken dat het ingenomen Maaswater aan de drinkwaternorm voldoet. Als dat niet vrijwillig lukt, dan moet het worden afgedwongen, bijvoorbeeld door een verbod van gebruik op verhardingen.
Het LCA-onderzoek is volstrekt irrelevant. Bovendien zet het mensen op het verkeerde been en frustreert daarmee het nemen van vrijwillige maatregelen om de emissie van glyfosaat te beperken. Daarmee wordt de kans op een wettelijk verbod vergroot.
In de vergelijking van de output van diverse methoden wordt niet per impactcategorie gekeken naar de gevolgen. Ze worden opgeteld in een grafiek waaruit de gevolgen voor de drinkwaterkwaliteit in Nederland onvoldoende naar voren komen. Dit heeft grote gevolgen voor de conclusies van het rapport. Gebruik van het gif glyfosaat op verhardingen leidt tot de grootste risico’s voor mens en milieu door overschrijding van drinkwaternormen. Dit werd in februari al geconcludeerd door het Planbureau voor de Leefomgeving (evaluatie eerste nota gewasbescherming). Het is bijzonder opmerkelijk dat de drinkwaternormen niet zijn meegenomen in het onderzoek, evenals er geen externe review gedaan is door LCA-experts of stakeholders. Daarnaast zijn de LCA berekeningen uit het onderzoek niet volledig terug te koppelen naar de werkelijkheid. In de praktijk wordt veel meer glyfosaat gebruikt dan in de LCA berekening is meegenomen. De sensortechniek bepaalt de hoeveelheid te spuiten middel op de mate van onkruidbegroeiing. Dat is niet altijd conform de, in het onderzoek gebruikte, voorgeschreven normen. Ook heeft het onderzoek gerekend met een hogere behandelfrequentie van niet-chemische methoden dan noodzakelijk, wat leidt tot een hogere uitstoot van brandstoffen. Door deze selectieve opzet van het onderzoek doet de conclusie geen recht aan de werkelijkheid. Gebruik van niet-chemische middelen blijft nog altijd de meest milieuvriendelijke vorm van onkruidbestrijding op verhardingen.
Verder kan er gedacht worden aan andere oplossingen, zoals andere verharding en een ander onderhoudsniveau.
Toch is het in het kader van deze discussie belangrijk om uit te leggen wat de waarde van deze norm is in relatie met risico’s voor de volksgezondheid.
De drinkwaternorm voor chemische bestrijdingsmiddel is, zoals gezegd, een z.g. “voorzorgsnorm” die geen relatie heeft met de giftigheid voor de mens.
Als we een drinkwaternorm zouden hebben die WEL gebaseerd zou zijn op de risico’s voor de mens dan kom je op een heel andere norm: in de Verenigde Staten heeft de EPA de drinkwaternorm voor glyfosaat vastgesteld op 700 microgram per liter. Deze norm is dus gebaseerd op de risico´s voor de mens.
Deze norm is maar liefst 7.000 keer hoger dan de Europese voorzorgsnorm van 0,1 microgram.
310 miljoen Amerikanen drinken dagelijks water dat aan deze norm moet voldoen.
Als je vervolgens gaat kijken naar de Europese normen voor bestrijdingsmiddelenresten in ons voedsel dan kom je ook op geheel andere wettelijke maxima voor glyfosaat zoals bijvoorbeeld:
- Gerst of tarwe: 20 milligram per kg, dit is 200.000 keer hoger dan de drinkwaternorm
- Groenten: 0,1 milligram per kg, dit is 1.000 keer hoger dan de drinkwaternorm
- Vlees: 0,05 milligram per kg, dit is 500 keer hoger dan de drinkwaternorm
Deze wettelijke EU normen zijn ook gebaseerd op toxicologische risico´s voor de mens.
De EU drinkwaternorm voor glyfosaat is dus belachelijk streng. Toch moet deze wettelijke norm aangevoerd worden als reden voor het verbod.
De LCA rekent met de reële gevolgen voor het milieu en dat vindt ik wel degelijk relevant voor een serieuze duurzaamheidsdiscussie.
Weet je hoeveel energie een borstelmachine verbruikt op een dag?
Dat moet een gigantisch groot en zwaar apparaat worden om al die accu`s mee te nemen onderweg.
Het meest effectief is de Infrarood detectiemachine met Round Up en dan volgens de DOB methode
Ook de kostprijs is van belang in deze crisistijd
Het gebruik van azijn is in het groot groen verboden omdat het geen toelatingsnummer heeft als onkruidbestrijdingsmiddel hoewel het redelijk goed werkt
( maar laat de AID je niet zien!)
- eerste ronde sproeien met gif,
- eerste ronde borstelen,
- tweede ronde sproeien met gif,
- tweede ronde borstelen.
Het zogenaamde totaalbeeld uit de studie klopt niet met de praktijk want sproeien met gif = borstelen.
via deze linken wordt gereageerd op dit onderzoek van onze landbouwuniversiteit, die bekend staat om zijn gesubsidieerde onderzoek.
Het is echter een illusie om te denken dat verbod op glyfosaat de zuiveringskosten zal verlagen: er zijn naast glyfosaat veel meer normoverschrijdende stoffen die uit het water gefilterd moeten worden. Kijk maar eens op de site van RIWA-Maas mbt het aantal normoverschrijdende stoffen.
Deze week publiceerden Plant Research International van Wageningen UR en de Interfacultaire Vakgroep Milieukunde (IVAM) van de Universiteit van Amsterdam een onderzoeksrapport waarin wordt geconcludeerd dat chemische onkruidbestrijding op verhardingen het meest milieuvriendelijk is. Bij deze conclusie zijn de nodige kanttekeningen te plaatsen, meent het CLM. Voor een veilige drinkwatervoorziening is een chemievrije onkruidbestrijding op verhardingen de beste keuze.
Plant Research International en IVAM publiceerden het rapport 'LCA quickscan vergelijking onkruidbestrijdingsmethoden'. Hierin wordt gesteld dat de overall- impact van niet-chemische technieken groter zou zijn dan die voor onkruidbestrijding met glyfosaat volgens de DOB-richtlijnen. Chemische bestrijding heeft wel de grootste impact op de zoet en zout water ecotoxiciteit.
De belangrijkste reden van zorg over de emissie van glyfosaat is de drinkwatervoorziening, benadrukt het CLM. Glyfosaat is de stof die het vaakst de drinkwaternorm overschrijdt, onder meer in het Maaswater. Daardoor wordt dure, aanvullende zuivering nodig. Dit punt wordt niet verwerkt in de uitgevoerde levenscyclus analyse van het IVAM.
De onderzoekers van Plant Research International en IVAM stellen dat met name de impact op de luchtkwaliteit en uitputting van fossiele brandstoffen verantwoordelijk zijn voor de slechte scores van hete lucht- en heetwater-techniek en branden. De impact op de luchtkwaliteit van niet-chemische onkruidbestrijding op verhardingen valt echter in het niet valt vergeleken bij de impact door de Nederlandse industrie, het wagenpark en woningverwarming. De impact van chemische onkruidbestrijding is daarentegen verantwoordelijk voor zeker 25% van de knelpunten in de drinkwaterbereiding uit oppervlaktewater.
CLM betreurt het dat er geen externe review is gedaan door experts of stakeholders voorafgaand aan de publicatie van de quickscan. Branchevereningingen VHG en Cumela en de machinebouwers van de niet-chemische technieken geven aan niet benaderd te zijn voor praktijkgegevens over de technieken. Desgevraagd geven de machinebouwers aan zich niet te herkennen in de inputgegevens voor de analyse. Zo rekenen de onderzoekers voor enkele niet-chemische technieken met een hoger aantal behandelbeurten dan in de praktijk gangbaar is.