Blijvende correctheid

Twaalf keer was ze op de televisie. Buikdansend stond ze op de tafel van Pauw en Witteman. Alhoewel zij dus in korte tijd tot een sterretje in de Nederlandse mediawereld is uitgegroeid, mede dankzij ‘mijn leuke kop’, was Samuel ook kritisch over de wijze waarop de Nederlandse media met de crisis in Egypte zijn omgegaan.

Samuel is een christen van koptische komaf, en wilde het bij de NOS ook over de islamitische aanslagen op twee koptische kerken hebben. Maar dat mocht niet. ‘De NOS is bang voor islamofoob te worden uitgemaakt’, vertelde ze in een interview met het Nederlands Dagblad.

Ondertussen is Mubarak weg, en heeft de Moslimbroederschap bekend gemaakt dat ze alleen een nieuwe Grondwet steunt wanneer de sharia daarin een prominente plaats behoudt. De christelijke minderheid in Egypte, de Kopten dus, hebben daarbij om begrijpelijke redenen hun aarzelingen. Daarom zijn zij dezer dagen druk in overleg om hun houding te bepalen.

Die nieuwe Grondwet moet binnenkort klaar zijn omdat die over twee maanden in een referendum aan de bevolking moet worden voorgelegd. Maar van de spanning die op deze discussie zit begrijp je helemaal niets wanneer je je de afgelopen weken alleen door de NOS hebt laten voorlichten en dus niets weet van de grote, ook fysieke en gewelddadige, spanningen tussen moslims en christenen in Egypte (en tussen moslims en seculiere Egyptenaren). Om maar politiek correct te zijn en niet de indruk van islamofobie te wekken, licht de NOS ons niet juist en volledig over de situatie in Egypte in.

Als argeloze TV-kijker, radio-luisteraar en krantenlezer begrijp je toch al niet dat er in Egypte problemen kunnen ontstaan en dat de weg naar een seculier, democratisch Egypte vol kuilen en hobbels zit. Want daar hebben de Bertus Hendriksen van deze wereld de overhand en die komen ons dagelijks verzekeren dat die Moslimbroederschap al net zo democratisch is als de machthebbers in Turkije dat zijn en dat ze eigenlijk net zo lief en aardig als onze eigen SGP is.

Volgens deskundigen als Monique Samuel is dat pure onderschatting van de Moslimbroederschap, en de politicologe Hala Naoum Nehme publiceerde maandag een uitvoerig stuk in de Volkskrant over de ware aard van de Moslimbroederschap. Zij betoogt dat de Moslimbroederschap veel gevaarlijker is dan vele Nederlandse deskundigen de beweging (de enige goed georganiseerde beweging in Egypte) voorstellen.

Mensen als Bertus Hendriks ‘praten goed wat niet goed te praten valt, doen hun best de ogen te sluiten voor de feiten en wekken de indruk zelfgekroonde intellectuelen als Tariq Ramadan na te praten. Welke bewijzen hebben zij dat de Moslimbroederschap “absoluut geen wolf in schaapskleren ” is? Fundamentalistische groeperingen, die zowel voor de Egyptenaren als voor ons een groot gevaar vormen, zullen de “deskundige” analyse aangrijpen om iedere beschuldiging aan hun adres weg te moffelen.’

Net zo’n voorbeeld van blijvende correctheid en wegkijken doet zich ook voor in de berichtgeving over een Nederlands incident. Er stonden dit weekend wat kleine berichtjes in de krant over de orthodoxe rabbijn Evers die aangifte heeft gedaan wegens antisemitisme. Waarom? Omdat ‘een jongen’ onlangs de Hitlergroet bracht en ‘kankerjoden’ riep toen Evers samen met enkele andere geestelijken een ‘dialoogwandeling’ door Amsterdam-West maakte.

In de verslagen van die wandeling ging het om een ‘jongeman’ die de Hitlergroet brengt en ‘iets’ roept (Trouw van donderdag 10 februari). De verslaggever van de Volkskrant was concreter. Hij had het over een ‘schreeuwlelijk van islamitische komaf’, die ‘kankerjoden’ schreeuwt en vanaf een afstandje de Hitlergroet brengt. Wie de beelden van PowNews heeft bekeken, weet dat de Volkskrant-journalist dat goed heeft gezien.

Waarom is het spijtig dat voortdurend over een ‘jongeman’ wordt gesproken die iets lelijks heeft geroepen? Omdat we in de grote steden, en zeker in Amsterdam-West (020-Gaza in de taal van GeenStijl), met een nieuwe vorm van antisemitisme te maken hebben, beoefend door allochtone jongeren van islamitische komaf, waarbij hun geloof en een bepaalde voorstelling van het Israelitisch-Palestijns conflict een belangrijke rol speelt. Wie dat antisemitisme een groot probleem vindt, moet dat benoemen en niet vergoelijkend over ‘een jongeman’ spreken.

Correctheid vloeit voort uit de weigering de feiten onder de ogen te zien zoals ze zijn. Correctheid kan ook het gevolg van naïveteit en domheid zijn, maar is veelal de nooit erkende consequentie van angst. En angst is en blijft een beroerd slechte raadgever.
Het antisemitische gevaar komt niet meer van rechts, schreef de Amsterdamse socioloog Abraham de Swaan jaren geleden al in een uitvoerig en nog altijd actueel stuk in de Volkskrant. ‘In de huidige situatie schuilt het gevaar eerder in een samengaan van islamitische Jodenhaat en anti-Israëlisch enthousiasme van links’, een combinatie van racistisch straatgeweld en intellectuele moraalprediking. De media moeten hun blijvende correctheid van zich af schudden en hun best doen om die verbinding niet te faciliteren maar te voorkomen dat die tot stand komt.