Nazibankje in het dorp

‘Serieus?!?’ schrijft de buurman. In de dorpsappgroep heeft hij een foto geplaatst van een houten bankje waarop iemand twee swastika’s heeft gespoten. Voor de zekerheid heeft hij er een emoji met een geschokte blik aan toegevoegd.

De buurman is tegen neonazi’s, zoveel moge duidelijk zijn. Dat geldt ook voor de rest van het dorp. De ene na de andere inwoner uit zijn ongenoegen in de vorm van een boze emoji of een duimpje omlaag.

Het gezellige aan een dorpsappgroep (u leest het goed, het hele dorp zit in dezelfde appgroep) is dat actie nooit lang uitblijft. De buurvrouw laat weten dat ze de politie heeft gebeld om aangifte te doen. De politie vraagt of er deurbelcamera’s in de buurt hangen, die de bekladding mogelijk hebben vastgelegd. Het levert een lange discussie op over de vraag waar het bankje precies staat.

‘Dit staat er zo lang op. Toen was er nog geen deurbelcamera’, weet een oorspronkelijke bewoner te melden. Acht dorpsgenoten plaatsen een ‘huilen van het lachen’-emoji. Onder het motto ‘niet lullen maar poetsen’ kondigt iemand een schoonmaakactie aan. Drie dorpsgenoten sluiten zich aan. De rest mag meelezen hoe ze beraadslagen over sop, spons en schuurpapier en over de exacte locatie van het bankje.

Nog dagen regent het opgestoken duimpjes

Eén van hen weet het straatmeubilair ook na een reeks aanwijzingen niet te lokaliseren. Het hindert niet; de volgende dag verschijnt er een foto van een schoongepoetst, swastika-vrij bankje in de dorpsapp. Nog dagenlang regent het opgestoken duimpjes, spierballen, hartjes en applaus-emoji’s.

Soms overweeg ik om de dorpsapp te verlaten. Bijvoorbeeld als er een discussie uitbreekt over de vraag of een petitie voor bescherming van de Waddenzee wel thuishoort in een dorpsapp, en of dat eigenlijk iets wezenlijks anders is dan een petitie ‘Wilders for president’ (‘Ik zou tekenen’, schrijft iemand en hij oogst veel bijval).

Maar als er dan een nazibankje langskomt, ben ik maar wat dankbaar voor het verschijnsel groepsapp, met al z’n mooie en lelijke kanten.
Want wat zouden we nog zonder moeten?