Gemeenten die Wmo en Jeugdhulp verstrekken aan cliënten door de te behalen resultaten vast te leggen, mogen dat niet meer van de Centrale Raad van Beroep (CRvB). Daarmee valt een belangrijke hefboom voor het bereiken van de beoogde transformatie weg en is een nieuwe golf van administratieve druk te verwachten.
Iedereen in de jeugdzorg/ggz waarschuwde al jaren vóór de zorgtransitie dat er een probleem zou komen met de ‘knip’ tussen jeugdzorg (tot 18 jaar) en volwassenenzorg. De overgang zou te rigoureus zijn.
De miljoenentekorten op de jeugdhulp vliegen je de afgelopen weken om de oren. De regio Amsterdam: 33 miljoen euro. Regio Hart van Brabant: 17 miljoen. De regio Groningen: 39 miljoen. Den Haag: 20 miljoen. De dertien Zeeuwse gemeenten: 10 miljoen. Zoetermeer: 7 miljoen euro. Dit is slechts een greep uit de vele onheilstijdingen.
Deze week is het een jaar geleden dat #MeToo losbarstte. Die hashtag heeft duidelijk gemaakt dat seksuele grensoverschrijding -ook in Nederland- wijdverspreid is. Maar eigenlijk was dit inzicht al langer bekend: nationaal en internationaal onderzoek laat steevast hoge percentages zien. In Nederland heeft bijvoorbeeld 44% van de meiden en 17% van de jongens heeft weleens te maken gehad met seksuele handelingen tegen hun wil.
Wat is er mooier dan een samenleving waarin iedereen meedoet? Een samenleving waarin wederkerigheid centraal staat en elk individu gelukkig is. Omdat iedereen bijdraagt, nuttig is, dankbaar is voor de aanwezigheid en inzet van de ander. Reden voor de gemeente Wijk bij Duurstede om te kiezen voor een baanbrekende aanpak. In begeleide leer-/werkplekken krijgen mensen ervaring en structuur. En uitzicht op een baan.
Lang verhaal kort: jonge moeder en kind trekken na hoop gedoe in bij moeder en zus. Er ontstaat vanwege overlast een conflict met de buren dat uit de hand loopt. Moeder en kind krijgen noodopvang van de GGD.
Onze koning Willem Alexander opende feestelijk het mbo-jaar 2018-2019 door aanwezig te zijn op de eerste dag van het schooljaar op het ROC-Tilburg. Hiermee gaf onze koning een belangrijk signaal af, namelijk: mbo-leerlingen worden steeds belangrijker voor de toekomst van ons land als aanstormende talenten in de techniek, zorg, detailhandel etc.
Komt een jonge vrouw (20) bij de Ombudsman. Was dakloos geraakt en heeft met eigen inzet onderdak gevonden bij het ‘project’ Kamers met Kansen. Ze raakt zwanger, wil het kindje houden. Maar de bewoningsvergunning wordt opgezegd, want het project is niet bedoeld voor een kindje erbij - teveel risico’s.
Kunstmatige intelligentie, robotisering, digitalisering. Iedere dag zijn er weer nieuwe ontwikkelingen. Wat ik merkwaardig vind, is dat erover geschreven en gedacht wordt alsof het iets is dat ons overkomt, als ware het een natuurverschijnsel dat wij ondergaan. Vaak ligt de nadruk op het verdwijnen van banen. Is dat nu het enige mogelijke perspectief?
Gemeenten zetten geen streep onder de financiële tekorten in het sociaal domein. Het advies over verhoging van het macrobudget voor de bijstand van de Raad voor het Openbaar Bestuur moet onverwijld worden overgenomen. Zonder dat dit is geregeld, kunnen en willen gemeenten niet investeren in grote maatschappelijke opgaven zoals de energietransitie en circulaire economie.
Werken in het speciaal onderwijs is topsport. Alleen wordt dit niet zo uitgelegd en ook niet zo gewaardeerd.
Ik moest weer aan deze succesvolle reclamecampagne denken, toen ik de rapporten las over het passend onderwijs. Kent u het nog? Iemand belandde in een hachelijke, hilarische situatie en ‘even Apeldoorn’ bellen was alles wat nodig was om het op te lossen.
Komt een man bij de ombudsman. Had een zakelijk partner die met de noorderzon vertrok en hem achterliet met een giga schuld. Raakt dakloos. Zijn vrouw ‘vlucht’ zolang met de drie kinderen naar haar ouders. Hij steunt zijn gezin daar. Vindt werk vlakbij Amsterdam.
Als de voortekenen niet bedriegen, dreigt het komende week spannend te worden op de Algemene Ledenvergadering van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) in Maastricht.
Donderdagavond spreekt de Tweede Kamer over de tussenevaluatie van de Jeugdwet. En dat is hard nodig. Want de Jeugdwet is al sinds de invoering in 2015 onderwerp van zorg en kritiek. Gemeenten komen miljoenen tekort, wachtlijsten blijven hardnekkig te lang en kinderen met een beperking en hun ouders blijken veel slechter af dan voorheen in de Algemene wet bijzondere ziektekosten (Awbz). Hoe kan een wet, die bedoeld was om dichtbij huis oplossingen op maat te realiseren, uitmonden in een zorgdrama voor de betrokken gezinnen?
