Langzaam komt Nederland uit de lockdown. Voorzichtig worden maatregelen verruimd. Diezelfde voorzichtigheid is niet bij iedereen terug te vinden. Winkelstraten vullen zich gestaag, parken lopen vol. Steeds meer mensen lijken klaar te zijn met de beperkingen. Zo ook de vrouw die net is binnengelopen bij de opticien waar ik sta te wachten.
We weten: er komt een extra rekening voor de GGD’en op gemeenten af als gevolg van de coronacrisis. Al dat testen en bron- en contactonderzoek is niet gratis en het was natuurlijk ook niet begroot. Aangezien de gemeenten – verplicht – de 25 GGD’en financieren, is duidelijk waar die rekening komt te liggen. Hoe groot die rekening wordt, is vooralsnog giswerk. Ook gissen is het naar de uiteindelijke bereidheid van de rijksoverheid om bij te dragen in die rekening. Maar laat ons in de tussentijd even stilstaan bij de GGD’en en bij het eersterangswerk dat zij moeten doen voor minder dan een dubbeltje.
Gemeenten en zorgaanbieders hebben afspraken gemaakt over de continuïteit van zorg. De administratieve afhandeling is echter een nachtmerrie.
In nood leer je je vrienden kennen, ook in het sociaal domein. Tijdens de coronacrisis legden sommige maatschappelijke organisaties zich er niet bij neer als ze hun cliënten ‘niet konden vinden’. Alles werd in het werk gesteld om contact te houden. Niet wet- en regelgeving was het uitgangspunt, maar de menselijke maat voerde de boventoon. Het bureaucratische monster is even getemd en er gaan stemmen op om dat vast te houden, ook ná corona.
In deze tijd tieren de complottheorieën welig. Altijd op zoek naar een zondebok, dat lucht op!
De Belgische filosoof Philippe van Parijs heeft een goed deel van zijn leven besteed aan het bestuderen en uitdragen van het idee van een universeel basisinkomen. Maar van experimenten met het basisinkomen verwacht hij weinig. Wat de resultaten ook zijn, ze kunnen het fundamentele bezwaar tegen het basisinkomen niet wegnemen. Namelijk: de overtuiging dat mensen moeten werken voor hun geld.
Landelijke beleidsdoelen waren leidend bij decentralisaties in de afgelopen decennia. Ondertussen hebben decentralisaties de toch al moeizame positie van gemeenteraden verder onder druk gezet. Versterking van de lokale democratie is daarom vereist. Een nieuwe Wet op de Decentralisaties moet daarom de lokale volksvertegenwoordiging een duidelijk stem geven in het overhevelen van taken tussen gemeenten en andere overheden.
Hoe je het ook went of keert, de corona crisis raakt ons allemaal. Maar het raakt de mensen met het minste weerstandsvermogen het hardst. Dat is zo in medische zin. Dat is zeker ook zo in financiële zin. Maar dat is zeker ook zo in sociale zin.
Toen ik een hele poos terug zonder werk kwam te zitten, ontwikkelde ik een soortement van gedragsstoornis. Bijna elke dag op weg naar het tehuis van mijn moeder, zag ik in alle ooghoeken en gaten zoveel rotzooi glanzen (plastic!), dat ik het niet kon laten -tijd zát immers- om af en toe af te stappen en te gaan rapen. Ik beperkte me toen nog tot plastic.
Vertrouwen is gebaseerd op drie pijlers; een voorspelbaar en meetbaar doel, aandacht voor de ander, en de creatieve confrontatie die leidt tot een kwetsbare opstelling. Dit vergt doorgaans veel investering, zonder garantie op resultaat. Echter in tijden van crisis gebeurt er iets vreemds.
Vaak wordt een ziekte overgebracht door mensen, maar soms door dieren. Vooral ratten en muizen zijn berucht. Het vervelende is dat die beesten bijna overal zitten. In steden, waar veel afval op straat ligt. Op boerderijen.
De kloof tussen arm en rijk wordt door de coronacrisis steeds groter. Daarom moeten gemeenten juist nu extra zorg besteden aan kwetsbare multiprobleemgezinnen.
De coronacrisis raast op dit moment nog door ons land. Terwijl we in allerijl IC-bedden proberen te regelen en ons schrap zetten voor een economische crisis, voltrekt zich op de achtergrond een psychosociale ramp. Kinderen die thuis niet veilig zijn, worden nu gedwongen juist daar de hele dag te zijn.
Veel gemeenten besteden veel tijd en energie aan inwonersinitiatieven. Met sociaal ondernemerschap kunnen ze een verdieping aanbrengen in hun strategie, beleid en uitvoering. Sociaal ondernemerschap biedt een kans om langdurige inwonersinitiatieven een stabiele toekomst te bieden.
Karl Friedrich Hieronymus baron von Münchhausen werd exact driehonderd jaar geleden geboren – in 1720. Hij schreef veel sterke verhalen. Een van de bekendste is dat hij zich aan zijn eigen haren uit een moeras trok.
