Een zorgprofessional met doorzettingsmacht. Dat is de droom van de transitie in het sociaal domein. Die éne regisseur die begrijpt wat nodig is en die dat vervolgens daadwerkelijk kan regelen. Niet alleen in het oerwoud van de sociale voorzieningen en de zorgverzekeringen maar het liefste ook als het om een huisje gaat, of een werkplek.
In de vorige column had ik het over het boek van primatoloog Marc van Roosmalen ‘Waarom de buren nooit deugen’. En over zijn stelling dat elke nieuwe soort primaat weer een alfaman kent die iets afwijkende jongemannen verstoot. Ook primaat homo sapiens kent dat proces. Die jongemannen moesten zich redden en vormden op hun beurt groepen. Er treedt dan weer een alfaman naar voren en het afstotingsproces herhaalt zich, enzovoort.
Het prachtige interview in Sprank met Aedes bestuurder Hester van Buren trok onmiddellijk mijn aandacht. In dat interview signaleert Van Buren hoe de sociale huur het exclusieve domein lijkt te worden van kwetsbare mensen.
De nieuwe Jeugdwet stuit op veel verzet. Gemeenten vinden dat het kabinet veel te veel ingrijpt in hun beleidsvrijheid. Het kabinet moet die kritiek ter harte nemen. Het heeft immers de steun van gemeenten nodig; die voeren de Jeugdwet uit. Gemeenten moeten dit keer wel hun poot stijf houden.
Regelmatig vallen er op de digitale deurmat van Binnenlands Bestuur e-mails van ‘kritische geesten’ en ‘mensen die vragen durven te stellen’. Over het algemeen zijn ze afkomstig van mensen die Facebook als bron gebruiken en vragen stellen als: ‘waarom wil Bill Gates de wereld beheersen’ en ‘waarom wil de overheid dat wij geloven dat er een coronavirus heerst’.
De natuur kent een gigantisch soortenrijkdom, ook onder de aapachtigen (primaten) waaruit homo sapiens is voortgekomen. Het komt bij de meeste primaten voor, dat de alfaman telkens sommige halfwassen mannetjes uit zijn groep stoot. Dit, vanwege een iets afwijkend uiterlijk bij deze jongemannetjes. Kleine afwijkingen in stapjes in de loop van miljoenen jaren. Stapjes in kleur, beharing, neus, ogen of in gedrag.
De Commissie Toekomst zorg thuiswonende ouderen (commissie Tzto) onder leiding van Wouter Bos heeft op 30 juni een rapport, vol met praktische handreikingen, uitgebracht: ‘Oud en zelfstandig in 2030’. De commissie pleit ervoor dat ouderen op tijd gaan zoeken naar geschikte woonvormen, tussen hun huidige woning en het verpleeghuis in. Ook adviseert de commissie veel te gaan bouwen voor senioren, aangezien de vergrijzing nu snel doorzet. Wat ik mis in het rapport is de rol van de banken die deze ontwikkeling tegenwerken.
Eind 1998 is de Wet schuldsanering natuurlijke personen (Wsnp) in werking getreden. Een mooi middel om schulden te saneren en mensen een schone lei te bieden. Sindsdien zijn er echter alleen maar wetwijzigingen en beleidswijzigingen doorgevoerd om de Wsnp onaantrekkelijker te maken.
De Taskforce Wonen en Zorg wil dat eind 2020 in alle gemeenten een concrete analyse is gemaakt van de lokale opgaven op het gebied van wonen, zorg, welzijn en leefbaarheid voor ouderen en andere mensen met een ondersteunings- of zorgbehoefte. En dat deze analyse wordt vertaald in ambities en keuzes en wordt vastgelegd in een woonzorgvisie.
Laatst deed ik een koffie, of eigenlijk een thee, met een oud-collega van me. Zij is van Chinese afkomst, hier opgegroeid, academisch geschoold, goeie baan enzovoorts. We hadden het over de discussie van Black Lives Matter.
Het advies van de Raad van het Openbaar Bestuur (ROB) over een meer sturende rol van de gemeenteraad in het sociaal domein blijft in haar aanbevelingen teveel binnen traditionele kaders. Juist het sociaal domein vraagt in haar complexiteit en ambiguïteit een gemeenteraad die nieuwe wegen in durft te slaan.
Kamerleden worden gebombardeerd met brandbrieven en acties van gemeenten bij wie het water aan de lippen staat. Met name door de tekorten op het sociaal domein kijken veel gemeenten tegen forse tekorten aan. De opschalingskorting van een miljard euro ligt ze daarnaast zwaar op de maag.
Dit gaat zo niet langer. Financieel staat het water de gemeenten van Nederland aan de lippen en verlichting is niet nabij, integendeel. De aanpak is nog wat diffuus; de tijd om de krachten te bundelen is nu.
Mijn moeder zaliger woonde in een mooi tehuis, brak voor de zoveelste keer iets en in het ziekenhuis stopte ze met eten en drinken. Na drie dagen dood. Ze wist ondanks de Alzheimer goed wat ze deed. Ze was totaal niet depressief of eenzaam, was lief en knuffelig, een tevreden mens. Maar ze had altijd al gezegd: ‘als ik longontsteking of zo krijg, dan wil ik geen behandeling, hoor’. Ze is 91 geworden. Daarna ben ik als vrijwilliger blijven hangen in haar tehuis. Liedjes zingen, met rolstoelers wandelen, gedichten voordragen.
Wie via op de luchthaven Changi Singapore binnenkomt heeft een grote kans gescand te worden met een van de infrarood camera’s van The Singapore Ministery of Health. Deze camera’s, die zijn ontwikkeld na de uitbraak van SARS in 2003, genereren metadata van binnenkomende reizigers op basis waarvan het ministerie snel in staat is de uitbraak van een virus of epidemie te voorspellen en passende maatregelen te nemen.
