Wonen en het sociaal domein zijn nauw verbonden, daar schreef ik eerder over. Coördinatie van beleid en aanpak is belangrijk voor efficiënte aanpak van maatschappelijke problematiek. Die noodzaak wordt ook in de zorg onderkend blijkens een recent rapport. Kan het sociaal domein van het woondomein leren?
Als wethouder welzijn werd ik in 2015 gebeld door een directeur-generaal van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. De taken voor jeugdhulp, welzijn en participatie waren juist overgedragen aan gemeenten. De staatssecretaris werd hinderlijk achtervolgd door een lobbyclub die het maar lastig vond om bij 350+ gemeenten aan te moeten kloppen.
Veel van de jongeren en hun ouders die met jeugdzorg te maken krijgen, zijn de grip kwijt en hebben een probleem. Niet eens een vraag, laat staan een perspectief. Mijn antwoord is dan vaak: de beste manier om je toekomst te voorspellen, is om hem zelf te creëren. Als je bijvoorbeeld piloot zou willen worden, wat heb je dan nodig?
Nee, de kwetsbare burger is bepaald niet beter af sinds gemeenten vijf jaar geleden verantwoordelijk werden voor de uitvoering van heel veel taken op het gebied van jeugd, werk en zorg.
Stelt u zich voor. Er wordt aangebeld. Een medewerker van de gemeente biedt aan om u te helpen. De gemeente heeft namelijk bericht gekregen dat u een beginnende huurschuld heeft. U schrikt, want het is eigenlijk iets waar u zich voor schaamt.
Vandaag is het voor het tiende jaar op rij Wereld Daklozendag. Dat is geen dag om trots op te zijn.
Het rommelt in de jeugdzorg. Weer. Of eigenlijk; nog steeds. Werkgevers, gemeenten en politieke partijen moeten samen met de jeugdzorg hardere grenzen stellen. Niet alleen in woord, maar ook in gedrag.
Een zorgprofessional met doorzettingsmacht. Dat is de droom van de transitie in het sociaal domein. Die éne regisseur die begrijpt wat nodig is en die dat vervolgens daadwerkelijk kan regelen. Niet alleen in het oerwoud van de sociale voorzieningen en de zorgverzekeringen maar het liefste ook als het om een huisje gaat, of een werkplek.
In de vorige column had ik het over het boek van primatoloog Marc van Roosmalen ‘Waarom de buren nooit deugen’. En over zijn stelling dat elke nieuwe soort primaat weer een alfaman kent die iets afwijkende jongemannen verstoot. Ook primaat homo sapiens kent dat proces. Die jongemannen moesten zich redden en vormden op hun beurt groepen. Er treedt dan weer een alfaman naar voren en het afstotingsproces herhaalt zich, enzovoort.
Het prachtige interview in Sprank met Aedes bestuurder Hester van Buren trok onmiddellijk mijn aandacht. In dat interview signaleert Van Buren hoe de sociale huur het exclusieve domein lijkt te worden van kwetsbare mensen.
De nieuwe Jeugdwet stuit op veel verzet. Gemeenten vinden dat het kabinet veel te veel ingrijpt in hun beleidsvrijheid. Het kabinet moet die kritiek ter harte nemen. Het heeft immers de steun van gemeenten nodig; die voeren de Jeugdwet uit. Gemeenten moeten dit keer wel hun poot stijf houden.
Regelmatig vallen er op de digitale deurmat van Binnenlands Bestuur e-mails van ‘kritische geesten’ en ‘mensen die vragen durven te stellen’. Over het algemeen zijn ze afkomstig van mensen die Facebook als bron gebruiken en vragen stellen als: ‘waarom wil Bill Gates de wereld beheersen’ en ‘waarom wil de overheid dat wij geloven dat er een coronavirus heerst’.
De natuur kent een gigantisch soortenrijkdom, ook onder de aapachtigen (primaten) waaruit homo sapiens is voortgekomen. Het komt bij de meeste primaten voor, dat de alfaman telkens sommige halfwassen mannetjes uit zijn groep stoot. Dit, vanwege een iets afwijkend uiterlijk bij deze jongemannetjes. Kleine afwijkingen in stapjes in de loop van miljoenen jaren. Stapjes in kleur, beharing, neus, ogen of in gedrag.
De Commissie Toekomst zorg thuiswonende ouderen (commissie Tzto) onder leiding van Wouter Bos heeft op 30 juni een rapport, vol met praktische handreikingen, uitgebracht: ‘Oud en zelfstandig in 2030’. De commissie pleit ervoor dat ouderen op tijd gaan zoeken naar geschikte woonvormen, tussen hun huidige woning en het verpleeghuis in. Ook adviseert de commissie veel te gaan bouwen voor senioren, aangezien de vergrijzing nu snel doorzet. Wat ik mis in het rapport is de rol van de banken die deze ontwikkeling tegenwerken.
Eind 1998 is de Wet schuldsanering natuurlijke personen (Wsnp) in werking getreden. Een mooi middel om schulden te saneren en mensen een schone lei te bieden. Sindsdien zijn er echter alleen maar wetwijzigingen en beleidswijzigingen doorgevoerd om de Wsnp onaantrekkelijker te maken.
