De woorden ‘winnen’ en ‘zorg’ passen niet bij elkaar. Toch schijn je als zorgaanbieder blij te moeten zijn als je een gemeentelijke aanbesteding ‘wint’. Niet winnen betekent namelijk dat je cliënten hun vaste begeleiders verliezen, naast hun huis en vertrouwde buurt. Het aanbesteden van zorg is een knieval voor de doorgeschoten behoefte aan transparantie. Onder de vlag ‘eerlijke competitie’ sneuvelt de bestaanszekerheid en eigen regie van kwetsbare mensen.
Ik ben gekwetst. En met mij vele jeugdzorgverleners. In alles wat wij doen stellen wij het belang van kinderen, jongeren en ouders centraal. Ik doe dat al 36 jaar. Met heel mijn hart. Maar ik vraag me serieus af welk belang het kabinet en de werkgevers voorop hebben staan. De overheid weigert de door haar veroorzaakte schade, door decentralisatie en bezuinigingen, te herstellen en te investeren in een sterke publieke jeugdzorg. En het risico dat een volgend neo-liberaal kabinet op dezelfde voet doorgaat is zeer groot.
Er is steeds meer maatschappelijke aandacht voor preventie en gezondheidsbevordering. De nadruk ligt daarbij vooral op gezond eten, meer bewegen, minder alcoholgebruik en stoppen met roken. Ook het in 2018 gesloten Nationaal Preventieakkoord is hierop gericht. Opvallend is dat er in het maatschappelijke debat over preventie nauwelijks aandacht is voor de relatie tussen werk en gezondheid.
Social Return On Investment (SROI) is een concrete uitwerking van de Participatiewet en heeft tot doel mensen met een arbeidshandicap of afstand tot de arbeidsmarkt bij commerciële bedrijven aan het werk te krijgen. Van oudsher is er in de bouw een meer dan gemiddeld aantal SROI-projecten, met name omdat daar veel volume is - zowel in termen van werk als middelen. Maar ook buiten de bouw zijn er succesvolle voorbeelden, zoals de Rotterdamse fietsenbank.
De wijk aanpak draait vrijwel volledig om overheidspartijen die meer geld en invloed willen om lokale leefbaarheidsproblemen op te lossen. Maar buurten zijn in de eerste plaats van buurtbewoners. Begin daarom bij hen.
Wij werken voor mensen die in de knel zitten. In hun werk, in de buurt of in onze systemen. Midden in die knelling komen ze bij ons voor ondersteuning.
Het regende ontstemde reacties van Binnenlands Bestuur-lezers toen Dordrechts wethouder Peter Heijkoop namens de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) zijn mening gaf over de ‘Rotterdamse aanpak’ van de compensatie voor gedupeerde ouders in de toeslagenaffaire.
De kranten staan er bol van: burgers worden vermorzeld in de systemen van de bureaucratie. Zij worden niet gezien, voelen zich niet gehoord en vissen met hun problemen achter het net. Het lijkt alsof problemen al decennia niet wezenlijk worden opgelost. Denk aan problematische schulden, re-integratie van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, veiligheid in de wijk, gezondheid, kans op werk voor jongeren na het praktijkonderwijs, sociale cohesie, betaalbare woningen of ongelijkheid. Waar blijft het zicht op effect en vooruitgang?
Het kan verkeren. Zo liggen het ministerie van VWS en gemeenten met elkaar in de clinch over de regelgeving binnen de Wmo en zo zijn VWS en gemeentekoepel VNG het roerend met elkaar eens over het bewust overtreden van de Jeugdwet.
Zijn gemeenten niet gewoon vreselijk ondankbaar? Ze krijgen 613 miljoen euro gestort voor jeugdhulp en hun reactie is: ‘het is een begin’. Het is 613 miljoen (!) euro meer dan de 0 euro die de gemeenten voor de verkiezingen toegezegd kregen. Het was volgens de staatssecretaris ‘niet kies’ om vlak voor de verkiezingen de portemonnee te trekken. Hij hoopte vast op een snelle formatie na de verkiezingen, dan kon zijn opvolger dit onoplosbare probleem te lijf. Nu die snelle formatie er evident niet is gekomen, was hij door zijn argumenten heen.
Stel je voor dat je nu al een jaar geen inkomsten hebt omdat je je restaurant hebt moeten sluiten. Je hebt je personeel één voor één moeten laten gaan, je ziet de aanmaningen opstapelen en de voedselbank is in zicht. Vorig jaar zocht je nog naar manieren om de tijdelijke sluiting te overbruggen, je leefde toe naar de dag dat de tent weer open kon.
Iedereen die kan werken maar het op de arbeidsmarkt zonder ondersteuning niet redt, valt onder de Participatiewet. Het is geen geheim dat er vaak kritiek klinkt op die wet. Eind 2019 leidt een somber evaluatierapport van het Sociaal Cultureel Planbureau (‘te complex’, ‘ineffectief’...) in de media al rap tot de constatering dat de Participatiewet faalt.
Hé, een rectificatie in de Staatscourant. Het rijk heeft een besluit verkeerd gepubliceerd, en herstelt dat. In het ‘Instellingsbesluit Stuurgroep Maatregelen financiële beheersbaarheid Jeugdwet’ worden de woorden ‘vertegenwoordigers van jeugdhulpaanbieders’ geschrapt. Uitgegumd. Die woorden zijn er blijkbaar per ongeluk ingekomen. Door een Haags spooktypemachine. Foutje. Kan gebeuren, toch?
