Jaren terug organiseerde de gemeente voor haar binnenstadsbewoners een zogeheten informele themavergadering over ‘Armoede’. Dat speelt altijd, overal. Kennelijk zijn er niet veel armen in de binnenstad, of althans, die lieten zich niet zien. Kan ik me ook weer voorstellen: als je arm bent, praat je daar niet zo over, althans niet in een zaal met politici en ambtenaren.
De Vereniging van Nederlandse Gemeenten heeft weer defensief gereageerd op de onthulling van Follow the Money, Pointer en Reporter Radio dat veel zorggeld wegvloeit naar organisatie- en administratiekosten en dat gemeenten daar nauwelijks toezicht op houden. Het was een nobel streven dat bij de overdracht van Wmo en jeugdzorg van het rijk naar de gemeenten niemand tussen de wal en het schip zou vallen. De VNG stelt nu dat er te weinig informatie was om bij de overdracht een goed toetsingskader te formuleren. Volgens mij is er iets anders aan de hand.
Mensen zijn sociale wezens. Sociaal in de zin dat ze niet zonder andere mensen kunnen leven. Maar in de praktijk betekent ‘andere’ niet altijd ‘verschillend’. We voelen ons toch het fijnste bij ‘mensen zoals wij’. En met die weinig diverse houding doen we de mensen die anders zijn én onszelf enorm tekort.
Omzien in verwondering. Dat is de titel van het interim-advies van de commissie die moest oordelen over het criminaliseren van ouders met kinderopvangtoeslag. In dit dossier met de codenaam CAF-11 zitten volgens mij drie instanties met hun vingers tussen de deur.
De maatschappij is veranderd in een neoliberaal Utopia. Vooral jonge ambitieuze academici willen steeds vaker hun ‘eigen ding’ doen. Pragmatisch op zoek naar snelle oplossingen. Geleerd zelf hun zaakjes te regelen. Het liefst via hun mobiel. Omdat ze niks te verliezen hebben zetten ze kleine bedrijfjes op die flexibel onderzoek en exploitatie moeiteloos combineren. Gedecentraliseerde overheidstaken blijken een geliefd doelwit te worden waardoor een Orwelliaanse werkelijkheid opdoemt.
De discussie over de financiering van de jeugdhulp zit inmiddels in de fase dat iederéén gelijk heeft. Het is niet oké dat gemeenten vanaf 2015 een kwart op het budget gekort hebben gekregen nog vóór ze überhaupt wisten wat ze overgedragen kregen. Want dat was allesbehalve duidelijk. Maar dat was in bezuinigingstijd en die is voorbij. Dus het is hoog tijd dat de rijksoverheid over de brug komt met extra middelen, zodat gemeenten ook gewoon hun verantwoordelijkheden kunnen waarmaken. En vervolgens de tijd krijgen om te laten zien dat ze dat ook kúnnen waarmaken. Daar hoort ook een beetje vertrouwen bij.
Het Inspectierapport over de jeugdzorg kwam hard aan. Nee, ook ik ben nog niet tevreden over de zorg voor kinderen die hulp van de overheid hard nodig hebben. Dat moet beter. Zeker de gespecialiseerde jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering. Maar dat kan alleen als deze regionale complexe zorg verbinding houdt met wat lokaal wordt gedaan.
In de praktijk blijkt het vaststellen van redelijke tarieven voor jeugdhulp moeilijk. En het is ook zonde van de energie om daar steeds weer de inkoop op te laten vastlopen. Jeugdhulp verbeter je niet met discussies over tarieven en door naar de rechter te stappen. Maar hoe kom je dan wel tot faire tarieven en voorkom je dat niet steeds in iedere jeugdhulpregio dezelfde discussies worden gevoerd?
Een marathon in Kaapstad was voor Pina reden om een paspoort aan te vragen. Ze had een oude allang verlopen paspoort. Ook had ze een ID-bewijs gehad, maar die was ze ooit kwijtgeraakt. Ze deed geen aangifte van vermissing. Geen probleem, want toen reisde ze nog niet zo. Beetje nonchalant? Maar ach, wat voor kwaad kan het? Destijds was ze jong en had ze geen geld om een nieuwe ID te kopen en een (duurder) paspoort was voor haar niet nodig.
Het kabinet kondigde aan het jeugdzorgstelsel te willen hervormen: gemeenten krijgen nog minder grip, maar mogen wel de rekening blijven betalen. ‘Wel willen bepalen, maar niet betalen’ is niet acceptabel.
In alle delen van het land worden analyses gemaakt van de immense problemen in de jeugdzorg. In deze rapportages zijn er constante en gemeenschappelijke bevindingen. Sterk oplopende miljoenentekorten bij honderden gemeenten en dreigende faillissementen bij een hele reeks jeugdzorginstellingen.
‘We’ve tried liberalism and conservatism and now we’re trying populism. Maybe the next era of public life will be defined by a resurgence of localism.’ Dat schreef columnist David Brooks vorig jaar zomer in The New York Times, onder de titel: The Localist Revolution.
Sportclubs die graag op een hoger niveau willen spelen, investeren vaak in hun selectieteams. De uitverkoren jeugdspelers trainen meerdere keren per week onder leiding van de beste trainers. Wie echter de aansluiting met ‘De Selectie’ mist, traint één keer per week onder leiding van een bevlogen vader of moeder. De selectieteams gaan al snel een klasse hoger spelen, waardoor het gat met de rest van de club groeit.
