Ik las onlangs in de krant dat de Bredase wijk Wisselaar de primeur heeft van een pop-up politiebureau in een winkelcentrum. De vraag is of ze daar nu blij mee moeten zijn. Het is een voorbeeld van iets wat we op steeds meer plekken tegen komen: tijdelijkheid. Terwijl we vaak snakken naar het tegenovergestelde: continuïteit en vertrouwdheid. Dat geldt zeker voor het sociale domein, waar de plots opduikende (en straks weer verdwijnende) wijkagent in het Brabantse winkelcentrum met één been in staat. 

Hebben terrorisme en zorg iets met elkaar te maken? Niet direct zou je denken. Toch zag ik in de Brusselse wijk Molenbeek hoe deze werelden elkaar ontmoetten. De gebroeders Abdeslam runden er hun café Les Béguines, voordat ze hun terroristische aanslagen pleegden in Parijs. Het café ging natuurlijk dicht en werd een besmette plek in een toch al met problemen overladen wijk. Met hulp van zorgorganisaties breekt de buurt nu met het belaste verleden en een slecht imago. Het café wordt verbouwd tot een buurtcentrum...

In de tijd van mijn opa, zo begin vorige eeuw, was het tamelijk gebruikelijk om je kinderen af en toe flink te meppen. Hij had er tien (naast 8 koeien, 5 kippen en 2 varkens). In het dorp zeiden ze dat ie toch eens zijn jongens moest ‘aanpakken’. Maar hij weigerde categorisch om zijn kinderen (en vrouw) te slaan. ‘Je slaat het kwaad er zó in, en er nooit meer uit’, zei hij altijd, mijn wijze opa. Zo is het ook (met goeie en slechte) gewoontes.

Bouwen, bouwen, bouwen. Gemeentepolitici buitelen over elkaar. Tot soms veertien jaar wachten op een huurwoning is niet niks. De ‘inclusieve’ samenleving stelt eisen. Elke jonge, oude, rijke, hoofddoekdragende, studentikoze, werkloze, alleenstaande, lhbtiqapc,  polyamoreuse of ander type bewoner moet een passend huis kunnen vinden. Lage rente en dure stadsbouw zou de prijs opjagen.

Het begon met roze olifantjes. Die zag mijn vader voortdurend als wij in gezinsverband aan de wandel waren. Mijn zus, broer en ik ‘moesten’ van jongsafaan mee het bos in. Hmmm. Maar die roze olifantjes wilden we niet missen. Telkens als mijn vader er een zag, verdween het echter achter de bosjes. Jarenlang zijn we er in getrapt.

Zoals de laatste jaren gebruikelijk zaten we de eerste week van het nieuwe jaar in Friesland. Om precies te zijn in Noardeast-Fryslân, een krimpgemeente aan de uiterste periferie van ons land,  op 1 januari 2019 ontstaan uit de gemeenten Dongeradeel, Ferwerderadeel en Kollumerland. Lekker afgelegen. En afgelegen is achtergebleven zijn we snel geneigd te concluderen, maar is dat wel zo?

Kerstmis en eenzaamheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Terwijl ik dit schrijf, lees ik dat een op de vier Nederlanders een eenzame kerst viert. Onderzoek van het Leger des Heils had het naar boven gebracht. Een andere berichtje vertelt me dat volgens het Nationaal Ouderenfonds meer dan een miljoen mensen op leeftijd eenzaam zijn. ‘Velen van hen brengen de kerstdagen in hun eentje door’. Begin dit jaar had het ministerie van VWS  eenzaamheid een urgent, groot en complex probleem genoemd.

Veel gemeenten denken in subsidietermen, verzekeraars in DBC’s. Hulpverleners moeten tevoren aangeven wat ze gaan doen met ‘ons’ belasting-verzekerings-geld en wel binnen het gestelde locale/regionale/verzekerings-beleid. Je moet per geval tevoren aangeven wat het probleem en dan het plan is. Daarna kan de subsidie/verzekering, pardon, de zorg beginnen

Zelfs een kind weet dat direct de lucifer uitblazen een brand voorkomt. Gemeenten hebben hiervoor het regie instrument Algemeen Plaatselijke Verordening. Zo regelt deze APV helder onomwonden zaken waar niemand om heeft gevraagd.