Minister De Jonge (VWS) stelt over een periode van drie jaar 950 miljoen euro ter beschikking voor de tekorten die gemeenten ervaren in de jeugdzorg. Daarbij gaf hij terecht aan dat alleen geld niet genoeg is om structurele oplossingen te vinden voor de tekorten. Gemeenten zullen ook anders moeten organiseren. De regio Zuidoost Brabant is daarmee al eerder voortvarend aan de slag gegaan.
Gemeenten hebben onafhankelijk onderzoek weten af te dwingen naar de financiële gevolgen van de Wet inburgering. Aanvankelijk wilde minister Koolmees (Sociale Zaken) geen onderzoek naar de invoerings-, uitvoerings- en programmakosten bij gemeenten. Reden voor de VNG-delegatie om eind mei de onderhandelingen met Koolmees af te breken. Zonder inzicht in financiële gevolgen – en voldoende dekking – weigeren gemeenten de verantwoordelijkheid voor nieuwe taken op zich te nemen.
Wij leerden onze kinderen al jong omgaan met geld. Omdat het budget vaak kleiner was dan hun wensen, moesten ze zelf keuzes maken. Op die momenten werd duidelijk dat de vrijheid om zelf te kiezen grenzen kent.
Het schuldhulpverleningsstelsel is – op wat lichtpuntjes na – een puinzooi. Als dat nog niet was aangetoond in de docuserie Schuldig, de kritische rapporten van de Nationale ombudsman, dan blijkt het zeker uit het rapport Aansluiting gezocht! van Berenschot.
In een vorige column schreef ik over de strijd van drie moeders om hun doodgeboren kindjes in de Basisadministratie te krijgen. Leefwereld dringt door tot systeemwereld, gelukt! Hier nóg een kijkje in leefwereld versus systeemwereld.
Over duurzaamheid breekt iedereen zich het hoofd, maar over onze sociale duurzaamheid en sociale biodiversiteit hoor je weinig en daar is ook veel mee aan de hand. In de microkosmos van onze buurten wordt de buurtwerker met uitsterven bedreigt. Niemand die het in de gaten lijkt te hebben.
Hoeveel fouten kun je maken in één zin? Het gaat om de zin die de ministers De Jonge en Ollongren vorige week schreven: “Richtlijn van het rijk: de provincies weegt bij hun toezicht op de gemeentefinanciën mee dat er onderzoek loopt om een nieuw kabinet te laten besluiten over een passend budget voor de jeugdzorg vanaf 2022.” Telt u even mee? Als eerste valt natuurlijk de taalfout op. Maar dat is de minst erge fout.
Wie alleen de krantenkoppen leest, zou bijna denken dat het sociaal domein vooral gaat over geld. Over ‘financiële prikkels’ en dus over de vraag wie de rekening betaalt: Rijk of gemeenten. Wat mij betreft gaat het over veel meer.
Onlangs is er een petitie begonnen over de hondenbelasting. Die moet worden afgeschaft. Want de opbrengst gaat niet naar opruimen van hondenpoep of zo, maar wordt verjubeld in de algemene middelen. En dat is niet eerlijk.
Vanaf 2021 treedt de nieuwe Wet inburgering in werking. Deze wet moet veel van de huidige problemen met inburgering voorkomen. Uit eerder onderzoek bleek dat statushouders te maken te krijgen met een ‘bureaucratische wirwar’. Er moet zoveel gebeuren, dat niet iedere statushouder daar zelf regie op kan voeren.
Meteen toen het onderzoeksrapport uitkwam over de gemeentelijke tekorten in de jeugdhulp las ik het, thuis in de keuken, bij het ontbijt. Op de ontbijttafel had ik staan: witte bolletjes, plakjes pastrami, gesneden oude kaas, en een pak halfvolle melk.
Sinds de overname van een groot deel van het sociaal domein in 2015 weerklinkt uit gemeenteraden de klacht dat ze geen grip hebben op de uitgaven.
Er zou veel meer geld nodig zijn voor de uitvoering van de jeugdzorg. Nadat de jeugdzorg in 2015 is gedecentraliseerd naar gemeenten en bij deze decentralisatie een efficiencykorting van 450 miljoen euro is toegepast, is er een discussie ontstaan over de omvang van het macrobudget.
Unaniem is de Tweede Kamer vorige week akkoord gegaan met de wet tot invoering van het Wmo-abonnementstarief per 2020. Vrijwel unaniem waren gemeenten juni vorig jaar in het afwijzen ervan. De Kamer trekt zich wel iets aan van de zorgen die er bij gemeenten leven, maar of dit de gemeentelijke pijn gaat wegnemen, is nog ongewis.
Onlangs is met unanieme stemmen in zowel de Tweede als de Eerste Kamer een wetsvoorstel aangenomen waardoor het voor ouders van doodgeboren kindjes mogelijk is om ze te laten registreren bij de burgerlijke stand, waardoor ze automatisch ook in de Basis Registratie Personen komen. Verder heeft het in de systeemwereld geen rechtsgevolg, maar wel in de leefwereld van kennelijk veel mensen - 82.000 ondertekenaars van de petitie om dit te regelen! De borelingen worden nu voortaan met hun naam ingeschreven bij ouders en eventuele broertjes en zusjes.
