Komt een jonge vrouw (20) bij de Ombudsman. Was dakloos geraakt en heeft met eigen inzet onderdak gevonden bij het ‘project’ Kamers met Kansen. Ze raakt zwanger, wil het kindje houden. Maar de bewoningsvergunning wordt opgezegd, want het project is niet bedoeld voor een kindje erbij - teveel risico’s.
Kunstmatige intelligentie, robotisering, digitalisering. Iedere dag zijn er weer nieuwe ontwikkelingen. Wat ik merkwaardig vind, is dat erover geschreven en gedacht wordt alsof het iets is dat ons overkomt, als ware het een natuurverschijnsel dat wij ondergaan. Vaak ligt de nadruk op het verdwijnen van banen. Is dat nu het enige mogelijke perspectief?
Gemeenten zetten geen streep onder de financiële tekorten in het sociaal domein. Het advies over verhoging van het macrobudget voor de bijstand van de Raad voor het Openbaar Bestuur moet onverwijld worden overgenomen. Zonder dat dit is geregeld, kunnen en willen gemeenten niet investeren in grote maatschappelijke opgaven zoals de energietransitie en circulaire economie.
Werken in het speciaal onderwijs is topsport. Alleen wordt dit niet zo uitgelegd en ook niet zo gewaardeerd.
Ik moest weer aan deze succesvolle reclamecampagne denken, toen ik de rapporten las over het passend onderwijs. Kent u het nog? Iemand belandde in een hachelijke, hilarische situatie en ‘even Apeldoorn’ bellen was alles wat nodig was om het op te lossen.
Komt een man bij de ombudsman. Had een zakelijk partner die met de noorderzon vertrok en hem achterliet met een giga schuld. Raakt dakloos. Zijn vrouw ‘vlucht’ zolang met de drie kinderen naar haar ouders. Hij steunt zijn gezin daar. Vindt werk vlakbij Amsterdam.
Als de voortekenen niet bedriegen, dreigt het komende week spannend te worden op de Algemene Ledenvergadering van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) in Maastricht.
Donderdagavond spreekt de Tweede Kamer over de tussenevaluatie van de Jeugdwet. En dat is hard nodig. Want de Jeugdwet is al sinds de invoering in 2015 onderwerp van zorg en kritiek. Gemeenten komen miljoenen tekort, wachtlijsten blijven hardnekkig te lang en kinderen met een beperking en hun ouders blijken veel slechter af dan voorheen in de Algemene wet bijzondere ziektekosten (Awbz). Hoe kan een wet, die bedoeld was om dichtbij huis oplossingen op maat te realiseren, uitmonden in een zorgdrama voor de betrokken gezinnen?
Na de gemeenteraadsverkiezingen worden de coalitieakkoorden en collegeprogramma’s bekend gemaakt. Een van de grote uitdagingen voor gemeenten is de Omgevingswet en de gemeentelijke omgevingsplannen. De Omgevingswet geeft nadrukkelijk de ruimte om ook gezondheidsdoelen te betrekken bij de plannen voor ruimtelijke ordening. Een kans voor gemeenten om de rookvrije generatie te verankeren in het beleid. Sommige gemeenten willen de Rookvrije Generatie extra kracht bij zetten door rookvrije ruimtes juridisch vast te leggen. KWF Kankerbestrijding heeft dit op verzoek van een aantal gemeenten uitgezocht welke mogelijkheden er zijn.
Juist gemeenten zijn, vanuit hun positie dichtbij de burger, in staat om maatschappelijke problemen aan te pakken. Dat geldt zeker ook voor de bestrijding van mensenhandel en seksueel geweld.
‘Geen idee, een tonnetje of zo’, antwoordde Marco van Basten ooit in een talkshow op de vraag hoeveel een bijstandsmoeder ontvangt. Ik dacht weer aan San Marco’s wereldvreemde giswerk toen voormalig staatssecretaris van V en J en (naar verluidt) VVD-kroonprins Klaas Dijkhoff onlangs zijn vuurdoop kreeg. Nou ja, vuurdoop; hij mocht voor het eerst op het jaarcongres van zijn partij zijn visie ontvouwen.
Zijn Nederlandse scholen voldoende voorbereid op complexe crisissituaties, zoals de schoolshootings die met enige regelmaat in het buitenland plaatsvinden? Nee, zegt adviseur crisisbeheersing Gert-Jan Ludden.
Bij ombudsmannen komen de gekste verhalen binnen. De ombudsfunctie is toch een soortement afvoerputje voor wanhopige mensen die er niet meer uitkomen. Laatst nog een prachtige documentaire gezien ‘I, Daniel Blake’ over een timmerman die verstrikt raakt in de red tape.
Verbaast me niks, er zijn veel Daniel Blake-jes.
Mensen met een handicap hebben het recht om met dezelfde keuzemogelijkheden als anderen te wonen en deel uit te maken van de maatschappij. Dit is vastgelegd in het VN-verdrag Handicap, dat Nederland in 2016 ratificeerde. Artikel 19 van het verdrag stelt dat de staat moet waarborgen dat ‘personen met een handicap toegang hebben tot een reeks van thuis, residentiële en andere maatschappij-ondersteunende diensten, waaronder persoonlijke assistentie, noodzakelijk om het wonen en de opname in de maatschappij te ondersteunen en isolatie of uitsluiting uit de maatschappij te voorkomen.’ In theorie bieden de verschillende zorgwetten alle ruimte om vorm te geven aan dit ‘persoonlijke assistentie’-artikel - zoals het door kenners liefkozend wordt genoemd. Maar in de dagelijkse praktijk van wonen en leven met zorg komt er vaak weinig van terecht.
Mijn vader zei altijd: Winst is net als lucht. Je hebt het nodig om te ademen zodat je in leven blijft, maar het doel van leven is niet: lucht inademen. Winst is nodig om te kunnen blijven investeren in je organisatie en je mensen, dus om te overleven. Maar het doel is niet ‘winst maken’.
