Het gros van de Nederlanders vindt het kwijtschelden van schulden niet kunnen, meldde één van de grootste deurwaardersorganisaties van Nederland onlangs. Uit een enquête bleek dat slechts 7 procent het kwijtschelden van schulden moreel correct vindt.
De 100e verjaardag van mijn moeder is zo’n moment waarbij ik me weer eens bewust werd van ons maatschappelijk systeem van zorg. Het moment deed mij ook beseffen hoe weinig gemeenteraden spreken over zorg in hun samenleving. Voorop gesteld dat voor mij gemeenteraden de gespreksplaats van de lokale samenleving horen te zijn. De plaats waar het gesprek ‘der moeite’ gevoerd wordt. De plaats van tegenwicht en tegenspraak.
De liefde tussen gemeenten en kabinet is behoorlijk bekoeld. Na talloze brandbrieven van (groepen)gemeenten over tekorten in met name het sociaal domein en de dringende oproep aan het kabinet deze bij te passen, lijkt er een nieuw fase te zijn aangebroken. Die van rebellie.
Wie vanuit een dalend vliegtuig Nederland bekijkt, ziet een keurig ingedeeld landschap. Eerst nog in grote lijnen, met strak verkavelde stukken grond en naarmate het vliegtuig de landingsbaan nadert, zie je hoe we tot in onze achtertuinen alles netjes verdeeld hebben. Deze vierkante meters van jou, met jouw regenton en schuurtje vol gereedschap en aan de andere kant van de schutting mijn vierkante meters met mijn regenton en schuurtje vol met hetzelfde gereedschap.
Dit jaar zijn wij een nieuw decennium begonnen. Dat zal niemand hebben gemist. Maar we zijn ook vijf jaar decentralisaties in het sociaal domein verder. Om dat te markeren, bracht de Vereniging van Nederlandse Gemeenten een essay uit, geschreven door huisstrateeg Rienk Janssens zelf.
Fraude loont. En fraude blijft lonen. Ook in de bijstand. Wie bij de gemeente een bijstandsuitkering aanvraagt, mag niet veel bezit hebben.
Een kwart van de Nederlanders is bereid tot geweld tegen de overheid, blijkt uit onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen. Het ministerie van Justitie en Veiligheid vroeg de onderzoekers meningen over asielzoekers te relateren aan ‘eventuele bedreigingen voor de nationale veiligheid’.
Ik had het geluk tijdens het kerstreces de drukproef van ‘Vijf jaar lokaal sociaal domein’ van Piet-Hein Peeters en Jasper Loots te mogen lezen.
Het is onaanvaardbaar dat de VNG ouderen tot zondebok én sluitpost van de gemeentebegroting maakt.
Jaren terug organiseerde de gemeente voor haar binnenstadsbewoners een zogeheten informele themavergadering over ‘Armoede’. Dat speelt altijd, overal. Kennelijk zijn er niet veel armen in de binnenstad, of althans, die lieten zich niet zien. Kan ik me ook weer voorstellen: als je arm bent, praat je daar niet zo over, althans niet in een zaal met politici en ambtenaren.
De Vereniging van Nederlandse Gemeenten heeft weer defensief gereageerd op de onthulling van Follow the Money, Pointer en Reporter Radio dat veel zorggeld wegvloeit naar organisatie- en administratiekosten en dat gemeenten daar nauwelijks toezicht op houden. Het was een nobel streven dat bij de overdracht van Wmo en jeugdzorg van het rijk naar de gemeenten niemand tussen de wal en het schip zou vallen. De VNG stelt nu dat er te weinig informatie was om bij de overdracht een goed toetsingskader te formuleren. Volgens mij is er iets anders aan de hand.
Mensen zijn sociale wezens. Sociaal in de zin dat ze niet zonder andere mensen kunnen leven. Maar in de praktijk betekent ‘andere’ niet altijd ‘verschillend’. We voelen ons toch het fijnste bij ‘mensen zoals wij’. En met die weinig diverse houding doen we de mensen die anders zijn én onszelf enorm tekort.
Omzien in verwondering. Dat is de titel van het interim-advies van de commissie die moest oordelen over het criminaliseren van ouders met kinderopvangtoeslag. In dit dossier met de codenaam CAF-11 zitten volgens mij drie instanties met hun vingers tussen de deur.
De maatschappij is veranderd in een neoliberaal Utopia. Vooral jonge ambitieuze academici willen steeds vaker hun ‘eigen ding’ doen. Pragmatisch op zoek naar snelle oplossingen. Geleerd zelf hun zaakjes te regelen. Het liefst via hun mobiel. Omdat ze niks te verliezen hebben zetten ze kleine bedrijfjes op die flexibel onderzoek en exploitatie moeiteloos combineren. Gedecentraliseerde overheidstaken blijken een geliefd doelwit te worden waardoor een Orwelliaanse werkelijkheid opdoemt.
De discussie over de financiering van de jeugdhulp zit inmiddels in de fase dat iederéén gelijk heeft. Het is niet oké dat gemeenten vanaf 2015 een kwart op het budget gekort hebben gekregen nog vóór ze überhaupt wisten wat ze overgedragen kregen. Want dat was allesbehalve duidelijk. Maar dat was in bezuinigingstijd en die is voorbij. Dus het is hoog tijd dat de rijksoverheid over de brug komt met extra middelen, zodat gemeenten ook gewoon hun verantwoordelijkheden kunnen waarmaken. En vervolgens de tijd krijgen om te laten zien dat ze dat ook kúnnen waarmaken. Daar hoort ook een beetje vertrouwen bij.
