De maatschappij is veranderd in een neoliberaal Utopia. Vooral jonge ambitieuze academici willen steeds vaker hun ‘eigen ding’ doen. Pragmatisch op zoek naar snelle oplossingen. Geleerd zelf hun zaakjes te regelen. Het liefst via hun mobiel. Omdat ze niks te verliezen hebben zetten ze kleine bedrijfjes op die flexibel onderzoek en exploitatie moeiteloos combineren. Gedecentraliseerde overheidstaken blijken een geliefd doelwit te worden waardoor een Orwelliaanse werkelijkheid opdoemt. 

De discussie over de financiering van de jeugdhulp zit inmiddels in de fase dat iederéén gelijk heeft. Het is niet oké dat gemeenten vanaf 2015 een kwart op het budget gekort hebben gekregen nog vóór ze überhaupt wisten wat ze overgedragen kregen. Want dat was allesbehalve duidelijk. Maar dat was in bezuinigingstijd en die is voorbij. Dus het is hoog tijd dat de rijksoverheid over de brug komt met extra middelen, zodat gemeenten ook gewoon hun verantwoordelijkheden kunnen waarmaken. En vervolgens de tijd krijgen om te laten zien dat ze dat ook kúnnen waarmaken. Daar hoort ook een beetje vertrouwen bij.

Het Inspectierapport over de jeugdzorg kwam hard aan. Nee, ook ik ben nog niet tevreden over de zorg voor kinderen die hulp van de overheid hard nodig hebben. Dat moet beter. Zeker de gespecialiseerde jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering. Maar dat kan alleen als deze regionale complexe zorg verbinding houdt met wat lokaal wordt gedaan. 

Een marathon in Kaapstad was voor Pina reden om een paspoort aan te vragen. Ze had een oude allang verlopen paspoort. Ook had ze een ID-bewijs gehad, maar die was ze ooit kwijtgeraakt. Ze deed geen aangifte van vermissing. Geen probleem, want toen reisde ze nog niet zo.  Beetje nonchalant? Maar ach, wat voor kwaad kan het? Destijds was ze jong en had ze geen geld om een nieuwe ID te kopen en een (duurder) paspoort was voor haar niet nodig. 

In alle delen van het land worden analyses gemaakt van de immense problemen in de jeugdzorg. In deze rapportages zijn er constante en gemeenschappelijke bevindingen. Sterk oplopende miljoenentekorten bij honderden gemeenten en dreigende faillissementen bij een hele reeks jeugdzorginstellingen. 

Sportclubs die graag op een hoger niveau willen spelen, investeren vaak in hun selectieteams. De uitverkoren jeugdspelers trainen meerdere keren per week onder leiding van de beste trainers. Wie echter de aansluiting met ‘De Selectie’ mist, traint één keer per week onder leiding van een bevlogen vader of moeder. De selectieteams gaan al snel een klasse hoger spelen, waardoor het gat met de rest van de club groeit.  

Zo’n 40 jaar geleden werkte ik bij een voorloper van het UWV. Toen waren er ook al invaliden - nu: mensen met een beperking - die iets nodig hadden voor hun vervoer, destijds een rolstoel. Voor hun aanvraag doorliepen ze een papierwinkel van formulieren en medische verklaringen. En ze werden ook nog een live gekeurd. Want oh, als eens iemand ten onrechte een rolstoel zou krijgen.

De zorgdecentralisatie leek zo’n goed idee. Vlakbij de inwoners en de markt als model. Weet u het nog? Klantgericht, goedkoop, efficiënt en kwalitatief hoogwaardig. Nu alleen maar kommer en kwel. De kosten blijven tegen vallen. Dan maar de bibliotheek en de schouwburgsubsidie eraan. Wegen, plantsoenen en gemeentelijke gebouwen moeten ook maar wachten. Hier en daar grijpt een wethouder in de rioleringskas en als het echt niet anders kan dan maar de belastingen omhoog.

‘Wat je thuislaat, is mooi meegenomen’, is onder enthousiaste wandelaars als ik een gevleugelde uitspraak. Deze uitspraak herinnert mij er telkens aan dat er tal van spullen zijn die hartstikke handig zijn voor onderweg, maar opgeteld je rugzak tot een niet te tillen last maken.

Laatst in één-op-één-debatje van onze premier met zijn concullega Wilders, kreeg hij de vraag of hij niet een volger was i.p.v. een leider. Uhhh?