Onlangs is er een petitie begonnen over de hondenbelasting. Die moet worden afgeschaft. Want de opbrengst gaat niet naar opruimen van hondenpoep of zo, maar wordt verjubeld in de algemene middelen. En dat is niet eerlijk.
Vanaf 2021 treedt de nieuwe Wet inburgering in werking. Deze wet moet veel van de huidige problemen met inburgering voorkomen. Uit eerder onderzoek bleek dat statushouders te maken te krijgen met een ‘bureaucratische wirwar’. Er moet zoveel gebeuren, dat niet iedere statushouder daar zelf regie op kan voeren.
Meteen toen het onderzoeksrapport uitkwam over de gemeentelijke tekorten in de jeugdhulp las ik het, thuis in de keuken, bij het ontbijt. Op de ontbijttafel had ik staan: witte bolletjes, plakjes pastrami, gesneden oude kaas, en een pak halfvolle melk.
Er zou veel meer geld nodig zijn voor de uitvoering van de jeugdzorg. Nadat de jeugdzorg in 2015 is gedecentraliseerd naar gemeenten en bij deze decentralisatie een efficiencykorting van 450 miljoen euro is toegepast, is er een discussie ontstaan over de omvang van het macrobudget.
Unaniem is de Tweede Kamer vorige week akkoord gegaan met de wet tot invoering van het Wmo-abonnementstarief per 2020. Vrijwel unaniem waren gemeenten juni vorig jaar in het afwijzen ervan. De Kamer trekt zich wel iets aan van de zorgen die er bij gemeenten leven, maar of dit de gemeentelijke pijn gaat wegnemen, is nog ongewis.
Onlangs is met unanieme stemmen in zowel de Tweede als de Eerste Kamer een wetsvoorstel aangenomen waardoor het voor ouders van doodgeboren kindjes mogelijk is om ze te laten registreren bij de burgerlijke stand, waardoor ze automatisch ook in de Basis Registratie Personen komen. Verder heeft het in de systeemwereld geen rechtsgevolg, maar wel in de leefwereld van kennelijk veel mensen - 82.000 ondertekenaars van de petitie om dit te regelen! De borelingen worden nu voortaan met hun naam ingeschreven bij ouders en eventuele broertjes en zusjes.
Mensen met een psychische kwetsbaarheid die in de wijk gaan wonen, worden aan hun lot overgelaten. Er is geen verbinding met de buurt. Gemeenten moeten dit proces op gang brengen.
Aan saamhorigheid gaat vaak iets vreselijks of zelfs een ramp vooraf. Dat realiseerde ik me toen ik, daags na het afschuwelijke schietincident op het 24 Oktoberplein, met vele duizenden deelnemers in een stille optocht door de straten van Utrecht liep.
Er was eens een chihuahua, een piepklein hondje met grote oren. Ze werd geadopteerd door Carlijn. Carlijn kreeg er een Chihuahua-karretje bij. Sindsdien kan Carlijn beter lopen dan daarvoor met rollator. De rollator had ze nodig vanwege versleten knieën. Ze woont op een betaalbare bovenwoning, gelukkig. Maar door meervoudige aandoeningen heeft ze extra kosten, zoals haar oude autootje om boodschappen te doen en naar het ziekenhuis te gaan, dus best veel benzinekosten. En cannabisolie, die helpt tegen kanker.
Een psychische stoornis is niet één-twee-drie op te lossen, dat duurt vaak lang. Als hij überhaupt al op te lossen is. Daarom wil staatssecretaris Blokhuis van Welzijn de zorg voor de 8.500 mensen met een psychische stoornis overbrengen van de Wet maatschappelijke ondersteuning naar de Wet langdurige zorg. Overbrengen van de gemeenten naar de zorgverzekeraars.
Ik las onlangs in de krant dat de Bredase wijk Wisselaar de primeur heeft van een pop-up politiebureau in een winkelcentrum. De vraag is of ze daar nu blij mee moeten zijn. Het is een voorbeeld van iets wat we op steeds meer plekken tegen komen: tijdelijkheid. Terwijl we vaak snakken naar het tegenovergestelde: continuïteit en vertrouwdheid. Dat geldt zeker voor het sociale domein, waar de plots opduikende (en straks weer verdwijnende) wijkagent in het Brabantse winkelcentrum met één been in staat.
Hebben terrorisme en zorg iets met elkaar te maken? Niet direct zou je denken. Toch zag ik in de Brusselse wijk Molenbeek hoe deze werelden elkaar ontmoetten. De gebroeders Abdeslam runden er hun café Les Béguines, voordat ze hun terroristische aanslagen pleegden in Parijs. Het café ging natuurlijk dicht en werd een besmette plek in een toch al met problemen overladen wijk. Met hulp van zorgorganisaties breekt de buurt nu met het belaste verleden en een slecht imago. Het café wordt verbouwd tot een buurtcentrum...
Over beschermingsbewind lees je vaak terug dat bewindvoerders malafide zijn. En dat de kosten voor gemeenten, die de bewindvoerders betalen uit de bijzondere bijstand, de pan uit rijzen door de toename aan cliënten. Indammen van instroom lijkt dan de oplossing. Maar dat lukt nauwelijks en levert geen besparing op, omdat mensen dan elders geholpen moeten worden.
In de tijd van mijn opa, zo begin vorige eeuw, was het tamelijk gebruikelijk om je kinderen af en toe flink te meppen. Hij had er tien (naast 8 koeien, 5 kippen en 2 varkens). In het dorp zeiden ze dat ie toch eens zijn jongens moest ‘aanpakken’. Maar hij weigerde categorisch om zijn kinderen (en vrouw) te slaan. ‘Je slaat het kwaad er zó in, en er nooit meer uit’, zei hij altijd, mijn wijze opa. Zo is het ook (met goeie en slechte) gewoontes.
