Zoals de laatste jaren gebruikelijk zaten we de eerste week van het nieuwe jaar in Friesland. Om precies te zijn in Noardeast-Fryslân, een krimpgemeente aan de uiterste periferie van ons land, op 1 januari 2019 ontstaan uit de gemeenten Dongeradeel, Ferwerderadeel en Kollumerland. Lekker afgelegen. En afgelegen is achtergebleven zijn we snel geneigd te concluderen, maar is dat wel zo?
Kerstmis en eenzaamheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Terwijl ik dit schrijf, lees ik dat een op de vier Nederlanders een eenzame kerst viert. Onderzoek van het Leger des Heils had het naar boven gebracht. Een andere berichtje vertelt me dat volgens het Nationaal Ouderenfonds meer dan een miljoen mensen op leeftijd eenzaam zijn. ‘Velen van hen brengen de kerstdagen in hun eentje door’. Begin dit jaar had het ministerie van VWS eenzaamheid een urgent, groot en complex probleem genoemd.
Veel gemeenten denken in subsidietermen, verzekeraars in DBC’s. Hulpverleners moeten tevoren aangeven wat ze gaan doen met ‘ons’ belasting-verzekerings-geld en wel binnen het gestelde locale/regionale/verzekerings-beleid. Je moet per geval tevoren aangeven wat het probleem en dan het plan is. Daarna kan de subsidie/verzekering, pardon, de zorg beginnen
GroenLinks en SGP stellen voor het sociaal domein uit te zonderen van de aanbestedingsplicht. Zij constateren dat gemeenten door de aanbestedingsplicht ‘in een strak bureaucratisch keurslijf worden gedwongen om hun inwoners van zorg te voorzien’. Dit keurslijf heeft volgens GroenLinks en SGP geleid tot een toenemend aantal juridische procedures. Dit terwijl die energie juist in goede zorg moet worden gestoken. Hoewel wij de zorgen van GroenLinks en SGP delen, zijn wij het oneens met hun analyse van het probleem en de voorgestelde oplossing, te weten het afschaffen van de aanbestedingsplicht. De oplossing kan niet, hoeft ook niet en lost het probleem niet op. Niet de Aanbestedingswet of de aanbestedingsplicht is het probleem, maar de wijze waarop de aanbestedingen door gemeenten worden georganiseerd. En in het verlengde daarvan de financiële risico's van de zorg bij zorgaanbieders neerleggen.
Zelfs een kind weet dat direct de lucifer uitblazen een brand voorkomt. Gemeenten hebben hiervoor het regie instrument Algemeen Plaatselijke Verordening. Zo regelt deze APV helder onomwonden zaken waar niemand om heeft gevraagd.
De Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) treedt per 1 januari 2020 in werking. De Wvggz vervangt de Wet bijzondere opsluiting psychiatrische ziekenhuizen (Bopz). De wet geeft cliënten zelf, familie en vrienden en inwoners van gemeenten veel meer zeggenschap over de vormgeving van zorg en ondersteuning voor mensen met psychiatrische problematiek.
Een recente uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) zet resultaatgericht indiceren van huishoudelijke ondersteuning op losse schroeven. Enkel de frequentie en het te behalen resultaat biedt de cliënt, volgens de rechter, onvoldoende rechtszekerheid.
De toenemende krapte op de arbeidsmarkt vraagt om een investering in het opleiden van vakmensen. Volgende week discussieert de Tweede Kamer over de begroting Sociale Zaken en Werkgelegenheid. De regionale samenwerking tussen bedrijfsleven, onderwijs en overheden verdient de volle aandacht én financiële ondersteuning van de Rijksoverheid.
Inwoners van het dorpje Silanus op Sardinië leven langer, gezonder en gelukkiger. Dit komt door hun wijze van eten, de dagelijkse routine, de waarde die ze hechten aan relaties met de mensen om hen heen en hun kijk op het leven. Dat ontdekten onderzoekers in 2004. Op de landkaart omcirkelden zij dit demografische gebied met een blauwe stift en noemden het een blue zone.
Gemeenten die Wmo en Jeugdhulp verstrekken aan cliënten door de te behalen resultaten vast te leggen, mogen dat niet meer van de Centrale Raad van Beroep (CRvB). Daarmee valt een belangrijke hefboom voor het bereiken van de beoogde transformatie weg en is een nieuwe golf van administratieve druk te verwachten.
Iedereen in de jeugdzorg/ggz waarschuwde al jaren vóór de zorgtransitie dat er een probleem zou komen met de ‘knip’ tussen jeugdzorg (tot 18 jaar) en volwassenenzorg. De overgang zou te rigoureus zijn.
De miljoenentekorten op de jeugdhulp vliegen je de afgelopen weken om de oren. De regio Amsterdam: 33 miljoen euro. Regio Hart van Brabant: 17 miljoen. De regio Groningen: 39 miljoen. Den Haag: 20 miljoen. De dertien Zeeuwse gemeenten: 10 miljoen. Zoetermeer: 7 miljoen euro. Dit is slechts een greep uit de vele onheilstijdingen.
Deze week is het een jaar geleden dat #MeToo losbarstte. Die hashtag heeft duidelijk gemaakt dat seksuele grensoverschrijding -ook in Nederland- wijdverspreid is. Maar eigenlijk was dit inzicht al langer bekend: nationaal en internationaal onderzoek laat steevast hoge percentages zien. In Nederland heeft bijvoorbeeld 44% van de meiden en 17% van de jongens heeft weleens te maken gehad met seksuele handelingen tegen hun wil.
Wat is er mooier dan een samenleving waarin iedereen meedoet? Een samenleving waarin wederkerigheid centraal staat en elk individu gelukkig is. Omdat iedereen bijdraagt, nuttig is, dankbaar is voor de aanwezigheid en inzet van de ander. Reden voor de gemeente Wijk bij Duurstede om te kiezen voor een baanbrekende aanpak. In begeleide leer-/werkplekken krijgen mensen ervaring en structuur. En uitzicht op een baan.
Lang verhaal kort: jonge moeder en kind trekken na hoop gedoe in bij moeder en zus. Er ontstaat vanwege overlast een conflict met de buren dat uit de hand loopt. Moeder en kind krijgen noodopvang van de GGD.
