Eind 2025 moeten er volgens de banenafspraak 125.000 reguliere banen voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt zijn gecreëerd, waarvan al in 2023 25.000 bij de overheid. Een flinke uitdaging voor de nieuw verkozen wethouders. Een aantal gemeenten kiest voor inbesteding van de schoonmaak om aan deze verplichting te voldoen. Dit levert geen extra banen op , betoogt OSB, de brancheorganisatie van de schoonmaak- en glazenwassersbedrijven.
Zoveel mogelijk nieuwe reguliere banen voor mensen met een arbeidsbeperking en effectief maatwerk op weg naar werk. Dat was het streven van de Participatiewet en de Banenafspraak. Met het afbouwen van sociale werkplaatsen, het terugdringen van uitkeringen en een grotere rol voor gemeenten, moesten meer mensen met een arbeidsbeperking gemakkelijker aan de slag gaan. Werkgevers zouden zich beter inspannen om mensen aan het werk te helpen. Dat was de bedoeling.
Hulpzoekers uit kwetsbare gezinnen vinden niet gemakkelijk hun weg naar instanties. Uit onvermogen, uit onwetendheid, of uit achterdocht tegenover overheden. Ondertussen daalt het beroep op jeugdhulp niet, blijkt ook uit de evaluatie Jeugdwet. En dat was wél de bedoeling van de Jeugdwet: meer preventie, minder zorg. Voor veel gemeenten is dat helaas nog een brug te ver.
Een droom voor iedere gemeente. Moeders én kinderen vanaf de geboorte beter beschermen tegen gezondheidsproblemen als overgewicht, diabetes, infectieziekten, reuma en astma. Hoe? Door moeders die borstvoeding willen geven hierin te ondersteunen. Het geven en krijgen van borstvoeding levert namelijk directe gezondheidswinst op. En gemeenten kunnen hier een belangirjke rol in spelen.
Niet alleen de mantelzorgers raken op in vergrijzende en dunbevolkte gebieden in ons land, dat geldt ook voor zorgpersoneel in het algemeen. Vooral dat laatste is een landelijke trend die zich in krimpregio’s extra laat voelen: een toenemende zorgvraag in combinatie met een dalende beroepsbevolking.
Half maart publiceerde het Sociaal Cultureel Planbureau een essay van Kim Putters met de titel: Een lokaal sociaal contract. Voorwaarden voor een inclusieve samenleving. Putters analyseert een aantal belangrijke trends in het sociaal domein en presenteert vervolgens een vernieuwingsagenda met zes aandachtspunten voor nieuwe lokale besturen na de gemeenteraadsverkiezingen. Putters pleit voor het beter benoemen wat burger en overheid van elkaar mogen verwachten; een integrale visie op zorg en participatie; een bredere kijk op gezondheid; meer zeggenschap over zorg en ondersteuning; steviger georganiseerde tegenmacht (van burgers en professionals) en een lerende uitvoeringspraktijk.
De Nederlandse burger denkt dat het wel goed zit met de toegankelijkheid van ons land voor mensen met een beperking. Vaak hoor je “Het is hier toch best goed geregeld” en nog vaker “Zo erg zal het niet zijn”. Maar de ervaringen van gehandicapten op de arbeidsmarkt, met het woningaanbod en in het onderwijs vertellen een heel ander verhaal.
Sinds het sluiten van de verzorgingshuizen bezoeken jaarlijks 800 duizend 65-plussers de spoedeisende hulp (SEH) van een ziekenhuis, waarvan er 322 duizend worden opgenomen zonder medisch-specialistische noodzaak. Het gaat dan om welzijnsklachten, zoals eenzaamheid en neerslachtigheid, waarvan de huisarts vindt dat alleen thuisblijven niet meer verantwoord is. Dit leidt tot onnodige bezetting van 4.100 ziekenhuisbedden. Eén bed kost 800 euro per dag, op jaarbasis gaat het over 1,4 miljard euro. En dan nog de zogeheten transferverpleegkundigen die de lui weer verantwoord thuis moeten zien te krijgen.
Ik was laatst bij een bijeenkomst waar een aantal ervaringsdeskundigen hun verhaal mochten doen. Aan het eind van ieder verhaal werd er door zorgprofessionals en beleidsmedewerkers in de zaal hard geklapt. Er werd instemmend geknikt en gehumd en beterschap beloofd. Dit is waar het om ging, zei men.
Ervaringen, wensen en verwachtingen van inwoners en cliënten over de uitvoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) blijven onderbelicht. Veel gemeenten gebruiken alleen de resultaten uit de tien verplichte vragen in het jaarlijkse cliëntervaringsonderzoek. Dat is vreemd: aan de decentralisaties in het sociaal domein ligt de gedachte ten grondslag dat lokaal maatwerk de zelfredzaamheid van inwoners kan verbeteren. Waarom is er dan zo weinig aandacht voor de effecten van het Wmo-beleid op inwoners en cliënten zelf?
De afgelopen vier jaar heeft Ieder(in) tot vervelens toe gesignaleerd dat mensen met een beperking door de veranderende wet- en regelgeving eerder minder, dan meer kunnen meedoen aan de samenleving. Terwijl dat laatste toch de bedoeling was. Vreemd genoeg lukt het maar niet om integraal gehandicaptenbeleid, gericht op volwaardig kunnen meedoen, steviger op de politieke agenda te krijgen. Terwijl er zo veel te winnen is.
Wie samenwerkt aan de buurt helpt de buurt te verbeteren én bouwt tegelijkertijd aan zijn buurtnetwerk. Dat voorkomt eenzaamheid over 10 jaar. Gemeenten kunnen de wederopbouw van het buurtnetwerk aanjagen door participatie online te organiseren.
Nou, daar gaan we weer! Een groep belanghebbenden lobby’t weer eens om onze zorgkeuzevrijheid af te schaffen. Die is verankerd in art. 13 Zorgverzekeringswet en in het zogeheten Hinderpaal-arrest van de Hoge Raad.
Het besef dat een aanzienlijk deel van onze gevangenen, verslaafden, dak- en thuislozen ook een licht verstandelijke beperking heeft, neemt toe. Ze zijn natuurlijk niet minder verslaafd en een strafbaar feit blijf een strafbaar feit. Maar het toenemende inzicht biedt wel een basis voor een veel effectievere ondersteuning en begeleiding.
Jonge mensen met een verstandelijke beperking moeten vaak na hun 20e het Voortgezet Special Onderwijs verlaten. Voor hen is er geen vervolgonderwijs en daardoor is er op de arbeidsmarkt geen werk voor ze. Dan word je in feite dubbel gestraft. Vijf studenten van de Hogeschool Amsterdam vragen met een petitie aan de Tweede Kamer aandacht voor deze groep. Een actie die uit m’n hart is gegrepen.
