Advertentie
sociaal / Nieuws

Wmo 2015 kan gemeenten goud geld gaan kosten

Rechtsongelijkheid bij de toewijzing van Wmo-voorzieningen zullen leiden tot een toename van het aantal bezwaarschriften en rechtszaken. De Haagse wethouder Karsten Klein (welzijn, CDA) maakt zich grote zorgen.

24 oktober 2013

Het aantal bezwaarschriften en rechtszaken neemt na de invoering van de nieuwe Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015) fors toe. Dat kan de gemeenten goud geld gaan kosten. De Haagse wethouder Karsten Klein (welzijn, CDA) maakt zich dan ook grote zorgen.

Eigen kracht

Dat stelt Klein in Binnenlands Bestuur van deze week. ‘We zullen de burger meer op de eigen kracht gaan aanspreken. Daarnaast zullen we meer algemeen toegankelijke voorzieningen gaan aanbieden. Dit betekent dat een deel van de burgers die nu een Awbz-voorziening hebben, na 2015 mogelijk een heel andere voorziening krijgen aangeboden. Ik kan me niet voorstellen dat iedere burger hier zo maar mee akkoord gaat.’

Conflictbronnen

Rechtsongelijkheid van burgers is een van de oorzaken van de voorspelde toename van het aantal rechtszaken, stelt de Raad voor de Rechtspraak. Burgers in de ene gemeente krijgen mogelijk eerder, makkelijker en een ruimhartiger voorziening (scootmobiel, woningaanpassing, thuiszorg) toegewezen dan burgers in een andere gemeente. De intentie uit de wet om burgers de ondersteuning in het eigen sociale netwerk te zoeken, is bovendien ‘zeer conflictgevoelig’, stelt de Raad. Het niveau van maatwerkvoorziening, de vaststelling van de eigen bijdrage en het aanspreken van het eigen vermogen zijn potentiële conflictbronnen.

Participatiemaatschappij

Wethouder Klein sluit zich daarbij aan. ‘De wet geeft ons geen enkel aanknopingspunt om er voor te zorgen dat burgers hun eigen kracht en netwerk ook echt gaan inzetten. Ik pleit absoluut niet voor gedwongen mantelzorg, maar het andere uiterste is dat een burger en zijn familie die niet wil, toch weer makkelijk een beroep op de overheid kan doen. Dat past niet in de omslag die het rijk en gemeenten willen maken naar een participatiemaatschappij.’ Klein vreest dat de ‘strijd’ tussen burger en gemeente veel geld en tijd gaat kosten.

Claimgedrag

Volgens gemeentekoepel VNG is er een cultuurverandering nodig om het claimgedrag van burgers richting de overheid te veranderen. De VNG – die zeker net na invoering van de wet meer bezwaarschriften verwacht − vindt dat de gang naar de rechter niet de enige manier moet zijn om een geschil op te lossen. Zij pleit voor mogelijkheden als de inzet van een mediator, een ombudsfunctionaris of een second opinion.

Lees het hele artikel in Binnenlands Bestuur nr. 21. 

Reacties: 8

U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.

Miriam van Aller / rechtsbijstandsverlener
In bovenstaand artikel is weer sprake van claimgedrag van de burger. Deze uitlating ergert mij buitengewoon. Ik heb de AAW meegemaakt, waarin de voorzieningen waren opgenomen. Die werden toen naar de gemeente gedecentraliseerd via de Wet Voorziening Gehandicapten. Dat ging riant mis, want alles werd per definitie afgewezen, omdat de gemeente - i.c. Amsterdam - bang was onvoldoende budget te hebben. Dat had inderdaad procedures tot gevolg, maar geïnitieerd door de wetswijziging en de houding van de gemeente zelf.

Kun je van claimgedrag spreken als de burger zijn wettelijke rechten bezigt? M.i. niet.



Ik zou wensen dat gemeenten ophielden met al die dunk en dubbeldunk. De burger die te beroerd is voor zichzelf te zorgen en maar aan claimt i.p.v. voor zichzelf te zorgen tot de dood erop volgt.

De overheid wordt door diens burgers gemainteneerd. Een beetje meer respect voor de burger die de overheid in stand houdt zou niet misplaatst zijn. Hoe vaak kreeg ik niet van overheidszijde te horen: Wie betaalt, die bepaalt. Maar de gelden die de overheid verstrekt, zijn afkomstig van de burgers. Ergo.....
W.F.Willems / maatsch.werker
Dit was nu juist de reden van de komst van de AWBZ: het gemeentelijk verhaalsrecht op grond van art. 55 ABW was fakultatief, dit leidde tot willekeur en rechtsongelijkheid.Op 26-11-1962 ontfufselde Mies Bouwman aan Marga Klompe min. van CRM, de toezegging dat er voor de toekomstige bewoners van het Dorp een bijzondere vorm van financiering gaat komen de AWBZ, dienende een verdere beperking van het verhaalsrecht, dwz om ouders van gehandicapte kinderen te vrijwaren van inkomsten-en vermogensderving.(werkgeverspremie)
Simon van der Linden / zelfstandig beleidsadviseur
In deze situatie is het denk ik van groot belang dat de 'loketmedewerker' in staat is om de samen gevonden oplossing zo te formuleren dat deze helemaal uniek is voor juist die ene klant/burger. Daarmee voorkom je toch een vergelijking met andere klanten? Maatwerk dus! Maar dat vraagt wel veel kennis en ervaring van de medewerker.
Karel van Diem / burger
Waarom wordt er niet gesproken over het claimgedrag van frauderende politici?? In de afgelopen jaar heb ik er al meer dan 20 geteld!!



Henk Kwakkel / directeur
Los van de vraag of je het eens bent met de beleidskeuzes van de Rijksoverheid, is het zo langzaamaan voor een ieder wel duidelijk dat onze verzorgingsstaat niet meer is en kan zijn wat het was. Samenwerking, participatie en vooral: eigen verantwoordelijkheid zullen steeds belangrijker worden. De overheid zal meer en meer een vangnet vormen, voor als het ècht nodig is.

Laten we ons daarop richten en elkaar helpen en aanspreken waar nodig i.p.v. ons af te zetten tegen de werkelijkheid.
miep / thuiszorg
op de vloer is eerlijk werk voor eerlijk geld, de meeste ouderen vragen te laat om hulp willen niet hun hand ophouden ,willen niet vragen.En toch willen ze daar nog meer schuldgevoel neer leggen , kosten besparen kan in andere lagen veel makkelijker en sneller.graaien daar heb ik last van , te veel verdieners,wachtgelden,bonussen enz ,de nederlandse bank geeft toestemming voor dsb wie draait er voor op enz enz enz .
Jos praat / beleidsmedewerker
Is het niet zo dat artikel 1 van de grondwet stelt dat:

'Allen die zich in Nederland bevinden, in gelijke gevallen gelijk worden behandeld'?

Hoe kan het dan zijn dat het voorzieningenniveau per gemeente verschilt?



Ook hier geldt weer:

'Is dit beleid

Of werd er over nagedacht?'

(Jan Schaeffer)



En worden de contouren van een parlementaire enquete zichtbaar.
Lady
Inderdaad Jos, grote verschillen tussen gemeenten, al was het alleen maar door de verschillen in mogelijkheden. Een kleine gemeente kan immers slechts een beperkt ambtenaren apparaat inzetten. Datzelfde gaat gebeuren rond andere dossiers zoals Jeugdzorg.



Wat mij ook stoort is de reactie van de VNG die vindt dat het claimgedrag van burgers moet veranderen. Jarenlang worden bijvoorbeeld PGB's gekort, terwijl kosten van zorg alleen toenemen. Mantelzorgers worden ondanks de soms mooie beloften steeds minder ondersteund. Mensen komen gewoon in de knel en dat kan ik uit eigen ervaring zeggen. Onder welke steen hebben dergelijke 'beleidsmedewerkers' van de VNG de laatste jaren doorgebracht?
Advertentie