Werkgevers verleiden tot werk voor bijstandsgerechtigden
Den Haag en Rotterdam zetten oliemannetjes en -vrouwtjes in om werkgevers te verleiden bijstandsgerechtigden in dienst te nemen.
Het blijkt een flinke klus om bijstandsgerechtigden aan het werk te krijgen. Werkgevers willen ze vaak niet en potentiële werknemers blijken moeilijk te porren om weer aan de slag te gaan. Het – mislukte – Westlandse kassenproject van onder meer Den Haag en Rotterdam is daar een sprekend voorbeeld van.
Commotie
Commotie en Kamervragen kwamen los toen een Wijchense ondernemer onlangs in een personeelsadvertentie expliciet stelde dat mensen met een uitkering bij hem niet welkom zijn. SP-Kamerlid Paul Ulenbelt vindt dat de vacaturetekst waar expliciet uitkeringsgerechtigden worden uitgesloten, niet door de beugel kan en stelde er Kamervragen over. De PvdA volgde rap daarna. Ulenbelt hoopt dat vacatureteksten als die van de Wijchense ondernemer geen trend worden: ‘Dan hebben we een groot probleem. We proberen met z’n allen steeds iedereen aan het werk te krijgen, op zo’n manier komt dan dus niemand aan de bak.’
Busladingen
Het blijkt nu al lastig te zijn om werkgevers te verleiden om uitkeringsgerechtigden aan te nemen, en om bijstandsgerechtigden te verplichten werk te accepteren. Neem het Westlandse kassenproject. In maart werden busladingen vol Haagse en Rotterdamse uitkeringsgerechtigden naar het Westland gereden. Slechts een handjevol is daadwerkelijk in de kassen aan de slag gegaan. Deels omdat uitkeringsgerechtigden het werk niet zagen zitten, maar deels ook omdat werkgevers ‘toch liever Polen hebben’, aldus Milja de Zwart, woordvoerder van de Haagse wethouder Henk Kool (PvdA, sociale zaken, werkgelegenheid en economie). ‘Omdat Polen heel hard werken en flexibel zijn.’
Scepsis
Ook Rotterdam heeft met het kassenproject ervaren dat er ‘werkgevers zijn met scepsis over de potentie van werkzoekenden en de voorkeur geven aan arbeidsmigranten. Belangrijk is dat we inzetten op het terugwinnen van het vertrouwen van werkgevers in werkzoekenden met een uitkering. Veel werkgevers hebben dit vertrouwen verloren en zijn in het verleden te vaak bevestigd in de vooroordelen over de bijstandsklant’, zo laat een woordvoerder van de gemeente Rotterdam weten.
In beide steden zijn vanwege het kassenproject bij bijstandsgerechtigden de uitkeringen beëindigd, stopgezet of gekort omdat zij niet in de kassen aan de slag willen gaan, onvoldoende mee wilden werken of steeds te laat kwamen.
Oliemannetjes
‘Als gemeente kun je werkgevers niet verplichten om uitkeringsgerechtigden aan te nemen, maar je kunt wel in gesprek gaan met werkgevers’, stelt De Zwart. Om zo inzicht te krijgen in de knelpunten die werkgevers ervaren en om vervolgens samen te kijken naar mogelijke oplossingen, zodat werkgevers alsnog bijstandsgerechtigden aannemen. Den Haag zet daar speciale ‘oliemannetjes en -vrouwtjes’ voor in.
Lukraak
‘We hebben de aanpak helemaal omgedraaid. Sinds driekwart jaar kijken we vooral naar wat de werkgevers nodig hebben, in plaats van lukraak bijstandsgerechtigden vanuit onze bak op werkgevers af te sturen’, vertelt Martin Andriessen, directeur van de dienst sociale zaken van de gemeente Den Haag. ‘We gaan met hen in gesprek om te achterhalen wat zij nodig hebben om onze bijstandsgerechtigden in dienst te nemen. We bieden scholing, begeleiding en soms ook wat geld.’ Een soort loonkostensubsidie in het geval de potentiële nieuwe werknemer nog niet 100 procent inzetbaar is. ‘Onze ervaring is dat houding en gedrag voor werkgevers belangrijker zijn dan vakvaardigheden. Dus leren we ze op tijd te komen, te doen wat de baas zegt, niet meteen naar huis gaan als je hond ziek is.’
Koudwatervrees
De aanpak werpt volgens Andriessen vruchten af. Zo heeft een hotelketen honderd kamermeisjes aangenomen en gaan driehonderd bijstandsgerechtigden aan de slag in de zorg.
Er zijn ook tegenvallers. ‘Het is economisch gezien niet de beste periode om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan een werkgever te koppelen. Zij hebben last van koudwatervrees.’ En ook wel van vooroordelen. ‘Maar daar hebben we dus die oliemannetjes voor.’
Hindernissen
Ook Rotterdam hanteert een speciale ‘verleidingstactiek’ voor werkgevers. De stad zet in op zes sectoren die kansen bieden op de Rotterdamse arbeidsmarkt: zorg, haven en techniek, bouw en schilders, (glas)tuinbouw, schoonmaak en logistiek. ‘Een sectorteam maken we verantwoordelijk voor het realiseren van een keten zonder hindernissen voor de werkgevers. Ons Regionaal Werkgeversservicepunt Rijnmond is er voor de acquisitie van banen en hierna organiseren we de selectie, matching, jobcoaching én handhaving vanuit één team en met één aanspreekpunt namens gemeente voor de werkgever’, verduidelijkt een woordvoerder.
Ontzorgen
Net zoals in Den Haag is de vraag van de werkgever leidend. Werkgevers worden zoveel mogelijk ‘ontzorgd’. ‘Wij sluiten arrangementen af over te vervullen vacatures, om langs die weg zoveel mogelijk werkzoekenden die nu afhankelijk zijn van een uitkering te laten uitstromen.’
Ondanks het gering aantal plaatsingen noemt verantwoordelijk wethouder Marco Florijn het kassenproject overigens ‘absoluut een succes’. Het project loopt nu vier maanden en is op de lange termijn gericht. ‘Er is een vast team Westland geformeerd en we maken deals met werkgevers in Barendrecht en Lansingerland. Daarmee is het gebied en zijn de kansen voor bijstandsgerechtigden aanzienlijk vergroot. Het gebeurt niet vaak dat je zo snel zulke resultaten haalt op een nieuw gebied en ver buiten de eigen gemeentegrenzen. Het is onderdeel van mijn plan om 10.000 mensen aan het werk te helpen. Ik zit op schema. Zelfs in deze tijd.’
Reacties: 12
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Dit is opnieuw een verdraaiing van feiten en doet af aan de realiteit waarmee de betrokkenen geconfronteerd werden en nog steeds worden. Er zijn meerdere legitieme redenen waardoor uitkeringsgerechtigden het werk niet zagen zitten;
1/ Arbeidsongeschikt : Van de 500.000 werklozen zijn er bijna 200.000 arbeidsongeschikt volgens de behandelende specialisten. Landelijk betekend dat 40% en in de Randstad is dat percentage zelfs boven de 70%. UWV verzekeringsartsen zijn wereldwijd als enige in staat om een grondig medische analyse te maken binnen een consultje van 40 minuten waarvan tenminste 15 minuten besteed word om uit te leggen waarom het voor de arbeidsongeschikte gunstiger is om niet tot de WIA te worden toegelaten. Deze verzekeringsartsen zijn in dienst als ZZP’er en hebben de opdracht om zoveel mogelijk mensen uit de WIA te houden. Door de dreiging van beëindiging werkovereenkomst neemt de ZZP’er beslissingen die in strijd zijn met de medische waarden en normen.
2/ Niet passend werk : Iemand met een HBO of WO werk en/ of denk vermogen past niet goed in een dergelijke werkomgeving. Dergelijk werk accepteren schaad de toekomstige kansen.
3/ Niet passend werk : het is lichamelijk zwaar belastend werk. Veel oudere werkzoekenden hebben al last van eerdere slijtage’s waardoor dit zwaar werk niet meer vol te houden is.
4/ Niet marktconforme betaling: een betaling van 25% onder de wettelijke minimumloonnorm nodigt natuurlijk niet uit.
Ook de stelling “Omdat Polen heel hard werken en flexibel zijn” heeft zijn vraagtekens;
5/ Ja, Polen werken inderdaad heel hard. Voor de opdrachtgever heel gunstig want die verdiend meer. De Pool echter houd geen rekening met zijn gezondheid en dat hij over tien jaar ook nog moet kunnen werken. De meeste Polen hebben na die tien jaren werken ernstige slijtage klachten in hun rug en knieën. De Nederlander wil werken conform de CAO norm en de Pool denkt als ZZP’er enkel aan de omzet. Er is sprake van het bewust misbruiken van het ontbreken van kennis bij de Polen. Het zal me niet verbazen dat deze groep MOE landers straks gezamenlijk gaan procederen tegen de Nederlandse Staat om schadeloosstellingen.
6/ De Polen zijn niet flexibel uit vrije wil : maar uit onkunde en financiële dwang.
7/ financiële vergoeding; Een Poolse ZZP’er kan je –door de media aangetoond - al vinden vanaf € 3,- p/u inclusief BTW. De Nederlander die zelfstandig zoekt kost € 9,- per uur exclusief vakantiegeld, vakantiedagen en pensioen.
Om nu te stellen zoals Staatssecretaris Paul de Krom deed “dat de Nederlander zich concurrerender op moet stellen” is veel te kort door de bocht. Duizenden werkgevers worden rijk door uitbuiting van deze 375.000 MOE-landers die ervoor zorgen dat tenminste 250.000 Nederlandse werkzoekenden geen kans maken op hun eigen arbeidsmarkt. En dat kost de Staat vele miljarden die weer bezuinigd moeten worden op onze gemeenschappelijke voorzieningen. De huidige politici zien de verzorgingsstaat als een hedgefund. Afbreken en uitverkopen tegen de hoogste winst (t.b.v. het eigen belang). Wat rest voor de bevolking is de openstaande rekening en slechte voorzieningen.
Bij Sandd kon ik op mijn niveau solliciteren; leidinggevend aan 40-60 postsorteerders, beloning € 1.650,- bruto per maand terwijl functies van dergelijke zwaarte normaliter vanaf € 3.500,- bruto exclusief toeslagen betaald. En de collega die er al enkele jaren werkt krijgt voor het zelfde werk doodleuk dat bedrag. Per dag ben ik zeker vier uur bezig met solliciteren. Het is geen leuke of dankbare taak.
Ze zijn goedkoper, flexibler en van een hogere kwaliteit (opleiding/leeftijd).
Vanuit BV Nederland als geheel is het goedkoper een paar honderd duizend mensen in de bijstand te hebben en Polen een lager loon betalen (en meer omzet te laten maken).
MOE-landers zijn over het algemeen niet hoger opgeleid. Sommige universiteiten halen daar nog niet eens het niveau van een middelbare school hier. Universiteit is ook geen beschermde titel.
Een hogere productiviteit wordt enkel gerealiseerd ten koste van hun gezondheid. Megaclaims uit de MOE-landen voor arbeidsongeschikt geraakte werknemers door arbeidsuitbuiting in Nederland liggen al op de plank. Dit heb ik al meer dan een jaar geleden gesteld. Een eerste aanzet heeft al plaatsgevonden in de Champignonteelt(Prime Champ). Het gaat straks om een vergoeding ter hoogte van ongeveer € 1.000,- per werknemer per maand. En dat tenminste 250.000 x gedurende een tiental jaren. Maar dat mag de Staat betalen. Dus het volk en niet de veroorzaker. Dat betekent nieuwe bezuinigingen. En de hogere kwaliteit is over het algemeen ver te zoeken. In de pluk heb je het niet over kwaliteit. Het te plukken product is gewoon het product. De Nederlandse aannemers kunnen vele tienduizenden voorbeelden noemen van waar goedkoop een miskoop werd door geleverde wanprestaties.