Mensenhandel blokkeert prostitutiebeleid
Gemeenten gooien gewone prostituees op een hoop met slachtoffers van mensenhandel en uitbuiting. Hierdoor wordt er geen beleid gemaakt voor prostitutie met alle negatieve gevolgen van dien.
Door de aanpak van mensenhandel raakt het reguliere prostitutiebeleid van gemeenten ondergesneeuwd. Zelfstandige prostituees krijgen te weinig aandacht en raken uit beeld.
Niet alleen uitbuiting
‘We moeten ons niet te laten leiden door het idee dat het hele prostitutieveld bestaat uit uitbuiting en mensenhandel. Er zijn zoveel vormen van prostitutie. Ik vergelijk het weleens met geweld binnen het huwelijk, dat komt immers vaak voor. Maar we schaffen het huwelijk ook niet af’, aldus Marieke de Ridder, programmamanager Prostitutie van Soa Aids Nederland. De organisatie heeft voor professionele betrokkenen een handreiking gemaakt om het onderscheid te kunnen maken..
Twijfels
De Ridder heeft dagelijks contact met prostituees in binnen- en buitenland en weet wat er onder de beroepsgroep leeft. Betrokken hulpverleners, zoals maatschappelijk werkers en GGD-medewerkers, hebben vragen en twijfels over prostitutie. Waar de grens met uitbuiting ligt, of wanneer het beroepsgeheim geschonden mag worden. Ook beleidsmakers op het gemeentehuis hebben vaak een vertekend beeld van de prostitutiepraktijk, stelt De Ridder. Ze vindt het onterecht dat prostituees bij voorbaat als slachtoffer worden gezien. Niet elk signaal van mensenhandel betekent dat de persoon in kwestie meteen slachtoffer is.
Programma Jojanneke
Behalve bestuur en politiek hebben ook de media moeite om het onderscheid te maken tussen ‘normale’ prostitutie en uitbuiting. Het EO-programma Jojanneke in de prostitutie is daar wat Marieke de Ridder een klinkend voorbeeld van. ‘Ik erger me eraan dat de hele prostitutie als een uitbuitingsvraagstuk wordt gepresenteerd. Die slachtoffers zijn er, natuurlijk. Maar dat valt onder uitbuiting, net als dat voorkomt in andere beroepssectoren, zoals de glastuinbouw.’
Scheidslijn vervaagd
‘De scheidslijn tussen mensenhandel en prostitutiebeleid is vervaagd’, vervolgt de prostitutie-expert. ‘Dat heeft te maken met de ontwikkeling van de Wet regulering prostitutie enerzijds en bestrijding misstanden seksbranche anderzijds. Die twee beleidsterreinen worden in elkaar gevlochten. Maar op die manier doe je geen recht aan beleid voor zowel de prostituees als de uitbuitingsslachtoffers. Deze twee zaken moet je echt uit elkaar houden.’
Opleiding hulpverleners
Een voorbeeld van constructief beleid zou zijn dat professionals die veel met prostituees te maken hebben worden geschoold. Het bespreekbaar maken van vermoedens van dwang en uitbuiting stelt volgens de experts hoge eisen aan de sociale en communicatieve vaardigheden. Daarnaast kan het ondernemen van actie risico’s veroorzaken voor de professional en voor het mogelijke slachtoffer. Vaak spelen op de achtergrond ook zwaarwegende belangen voor het slachtoffer. Bijvoorbeeld de zorg voor kinderen of familieleden, of de angst voor hun veiligheid. Politieagenten die veel met prostitutie te maken hebben, zijn al verplicht een speciale opleiding te volgen. Marieke de Ridder pleit ervoor dat alle hulpverleners en medewerkers wier werkveld in de prostitutie ligt gecertificeerd moeten zijn.
Empowerment
Gemeenten zouden zich veel meer op preventie moeten focussen, pleit De Ridder. ‘Zelfbeschikkingsrecht en empowerment zijn hierin heel belangrijk. Prostitutie moet in feite doorontwikkeld worden, er moet met steun van de lokale overheid een professionaliseringsslag komen. Daarvoor zouden gemeenten in eerste instantie goed naar de prostituees zelf moeten luisteren en een vertrouwensband opzetten. Dat is niet eenvoudig, “I don’t trust you, you don’t trust me” is een veelgehoorde uitspraak in de beroepsgroep.’
Ook buiten kantooruren
In de handreiking wordt onder meer gepleit voor meer hulpverlening op straat en niet vanachter het bureau, ook buiten kantooruren. En bijvoorbeeld een vaste wijkagent die met de sekswerkers een band opbouwt. Goedbedoelde zorg vanuit eigen morele normen werkt volgens De Ridder averechts. ‘Beoordeel als ambtenaar niet vanuit je eigen referentiekader, maar vraag wat de prostituees zelf nodig hebben.’
Reacties: 4
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Dat lijkt u een goed idee, omdat u blijkbaar weinig verstand heeft van prostitutie. Een pooier is niet hetzelfde als een mensenhandelaar.
Een pooier is niets meer dan een zakelijk dienstverlener. Denk aan beveiligers, chauffeurs, maar ook exploitanten.
Een mensenhandelaar is een malafide pooier. Een pooier die gebruik maakt van dwang of uitbuiting, met uiteraard als doel uitbuiting.
Een pooierverbod zou dus tot gevolg hebben dat dames geen beveiligers meer in kunnen huren om zichzelf te beschermen. Ze zouden geen chauffeurs meer in mogen huren om zich te kunnen verplaatsen.
U denkt dat een pooier hetzelfde is als een mensenhandelaar, maar dat is dus lang niet altijd zo. Een mensenhandelaar is net zo min hetzelfde als een pooier, als een islamitische terrorist een moslim is.
Ja, per definitie zijn alle islamitische terroristen moslims, maar niet alle moslims zjin een islamitische terrorist. Ja, per definitie zijn mensenhandelaren pooiers, maar niet alle pooiers zijn een mensenhandelaar.
Zelfs de Nationaal Rapporteur Mensenhandel, degene die het beste zicht van allen heeft op mensenhandel, wijst het pooierverbod af, want:
Mensenhandel is al strafbaar!
Islam is ook al strafbaar in Nederland, uitgerekend dankzij linkse anti-discriminatiewetgeving.
Geinig toch?
Zo als mvr Wijers zegt huisvaders verbied je toch ook niet omdat er een aantal hun vrouw en kinderen in elkaar slaat, daar heb je het recht voor.
Zo ook als een pooier geweld gebruikt of een vrouw verhandeld moet er aangifte gedaan worden, maar als je een sexwerker eerst alle rechten en werkplekken ontneemt word aangifte doen wel erg moeilijk voor ze.
De definitie pooier kun je niet zomaar maken wie zijn het de echtgenoot de chauffeur de kapper wie??
Verder verwoord Mark de Beer het goed,