Advertentie
sociaal / Nieuws

Maximaal 25 gemeenten mogen experimenteren met bijstand

Een groep van maximaal 25 gemeenten mag van het kabinet experimenteren met de regels in de bijstand. Dat heeft de ministerraad vandaag besloten.

30 september 2016

Een groep van maximaal 25 gemeenten mag van het kabinet experimenteren met de regels in de bijstand. Dat heeft de ministerraad vandaag besloten.

Vrijlaten van inkomsten
De gemeenten mogen voorstellen indienen om op basis van een Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) te experimenteren met de arbeids- en reïntegratie-inspanningen van groepen bijstandsgerechtigden en/of met een gedeeltelijke vrijlating van inkomsten uit arbeid naast de uitkering. Binnen een periode van drie jaar mogen ze gedurende twee jaar afwijken van de Participatiewet.

Geest van de Participatiewet

Aan het experiment doen in ieder geval de initiatiefgemeenten Groningen, Tilburg, Utrecht en Wageningen mee. Zij vroegen het kabinet als eerste formeel toestemming voor experiment. Sinds vorige herfst zijn met hen gesprekken gevoerd over de inhoud van een AMvB ‘die past in de geest van de Participatiewet, een goede wetenschappelijke onderbouwing kent en toegankelijk is voor meer gemeenten die ook belangstelling hebben voor het experiment’, aldus verantwoordelijk staatssecretaris Jetta Klijnsma (PvdA) van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Dat kunnen bovenop de genoemde maximaal nog 21 andere gemeenten zijn, maar ook minder. Het kabinet heeft namelijk een limiet gesteld: de experimenten mogen betrekking hebben op maximaal 4 procent van de totale Nederlandse bijstandspopulatie. Is dat plafond met minder gemeenten bereikt, dan geldt de regeling als ‘vol’.

Strenge voorwaarden 

Deelname aan de experimenten moet voldoen aan strenge voorwaarden. Er komen meerdere onderzoeksgroepen met verschillende regimes. Binnen die groepen wordt gevarieerd met de intensiteit van verplichtingen, van een groep deelnemers waarvan de verplichtingen ‘on hold’ komen te staan, tot een groep bijstandsgerechtigden die juist intensiever worden begeleid (‘Intensief klantmanagement’). Ook wordt gekeken naar financiële prikkels (‘vrijlating’) die de uitstroom vanuit de bijstand naar werk bevorderen. Bovenop de uitkering mag dan worden bijverdiend tot een maximum van 20,4 % van de uitkering, gedurende maximaal twee jaar.

Referentiegroep

In alle experimenten dient er een controlegroep te zijn van deelnemers aan het experiment, die niet in een van de afwijkende experimentengroepen komt en waarvoor de reguliere spelregels van de Participatiewet van kracht zijn. Ook moet er een referentiegroep zijn van bijstandsgerechtigden die niet deelnemen aan de proef en onder de reguliere Participatiewet vallen. Indien een gemeente experimenteert met arbeids- en reïntegratieverplichtingen, moet er behalve een ‘lichter’ regime tevens een groep bijstandsgerechtigden meedoen aan het experiment waarop ‘Intensief klantmanagement’ van toepassing is.

Half jaar

Bijstandsgerechtigden die minder verplichtingen krijgen, moeten na verloop van een half jaar aantonen dat ze voldoende hebben ondernomen om aan het werk en uit de bijstand te komen. Als ze dat naar het oordeel van de gemeente na een jaar niet of onvoldoende deden, wordt de ‘proefperiode’ beëindigd. De formele regels van de Participatiewet op het gebied van solliciteren, werk accepteren en tegenprestatie gelden dan weer.  


Vrijwillige deelname
Voor bijstandsgerechtigden is deelname aan de experimenten vrijwillig. Wie instemt, kan daarna zowel terechtkomen in de groep die aan minder verplichtingen hoeft te voldoen, als in de groep ‘Intensief klantmanagement’. Deelnemers kunnen vervolgens niet zomaar ‘uitstappen’. Dat kan alleen als er naar het oordeel van de gemeente zwaarwegende redenen zijn om te stoppen.

Reacties: 7

U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.

veestapel
Eerst kweekt de staat laboratoriumratten, dan gaan we experimenteren.
wie is de oplichter? / Slim gedaan
Gemeenten mogen experimenteren met bijstand en gaan kijken wat mensen in de bijstand kunnen bijverdienen, straks de maatstaf voor het basisinkomen, aangezien er de komende 5 a 20 jaar miljoenen banen verloren gaan in Nederland en de rest vd wereld, dit door robotisering en automatisering. Slim gedaan, mensen op de bodem nog een keer pakken.



veestapel
Wie mist de afhankelijken als het ophoudt, zeg nou zelf..
aan alles komt en eind / executreurt
We gaan veel werklozen krijgen onder ambtenaren. Veel functies kan een algoritme ook verzorgen
Ben Koot
Je moet zelfmoord neigingen hebben als je als werkloze aan deze onzin meedoet en het risico aan gaan dubbel zo hard gecontroleerd te worden door fopjobbers die je nu het leven al onmogelijk maken . Dit hele gedrocht werkt met alle participatiewet beperkingen als een dubbele dwangbuis met ingebouwde financiele risico s omdat neveninkomsten naast een uitkering een economisch en fiscaall mijnenveld zijn
H. Keuken / wethouder
Weer zo'n halfzachte maatregel. Waarom worden mensen in de bijstand niet per direct verplicht om ergens aan de bak te gaan? Er ligt genoeg werk te wachten en als dat niet lukt moeten ze maar bijdragen aan de samenleving. Vrijwilligerswerk is er genoeg te doen..
PM Anguita
Tilburg - 1 oktober 2016.

Vertrouwensexperiment – Het gedrocht en de kans



Reikhalzend had ik uitgekeken naar het voorstel voor het Vertrouwensexperiment - de Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) - die vrijdag 29 september 2016 werd besproken in de immer geheime Ministerraad en die direct daarna openbaar zou worden. En zelden was mijn teleurstelling groter dan na lezing van dit... 'ding'.



"Een gedrocht!" Teleurgesteld en boos: "Had ik me hiervoor ingezet en mijn energie geleend? Voor dit onding? Hier kan ik niet achter staan en wil ik niet mijn naam aan verbonden zien."



Wat er aan vooraf ging.



In het vroege voorjaar van 2015, toen landelijk de discussie over het Basisinkomen weer eens aanwakkerde, kwam Ralf Embrechts met een voorstel om eens met een groep mensen na te denken over hoe de Participatiewet op een andere, betere manier zou kunnen worden uitgevoerd, zonder alle regeldruk en dwang waar mensen met een bijstandsuitkering steeds weer tegenaan lopen.



Na anderhalf jaar praten in een team van ongeveer 25 mensen, waaronder hoogleraren, mensen uit de sociale sector, ambtenaren, beleidsmakers en met als politiek verantwoordelijke wethouder Erik de Ridder - een uitgesproken tegenstander van het Basisinkomen maar wel voorstander van het verbeteren van de Participatiewet - lag er een doeltreffend plan.



Laat een groep mensen die nu van een bijstandsuitkering moeten leven eens helemaal vrij van verplichtingen, laat hen eventuele bijverdiensten houden en kijk wat er gebeurt, of die mensen zich ontwikkelen, vooruit komen in de samenleving.



Wat dat kost? Niks meer dan nu: dezelfde bijstandsuitkering die het nu ook al kost en in het ergste geval werkt het niet... En werkt het wel? Dan kun je met de uitkomsten van zo'n experiment verder en dit toepassen om de Participatiewet te verbeteren.



Het gedrocht...



Het voorstel dat staatssecretaris Jetta Klijnsma nu naar de Tweede Kamer stuurt lijkt nauwelijks nog op het oorspronkelijke plan. Het lijkt gemaakt te zijn met de bedoeling dat het experiment mislukt.



De vrijwillige deelnemers aan het Vertrouwensexperiment worden ingedeeld in drie groepen. Een ontheffingsgroep, een activeringsgroep en een vrijlatingsgroep. De ontheffingsgroep zal niet meer worden gecontroleerd op de sollicitatieverplichting, maar zal elk halfjaar verslag moeten doen van alle sollicitatie-activiteiten. De activeringsgroep krijgt te maken met nog meer controle, minimaal twee keer zoveel als tot nu toe gebruikelijk was. En de vrijlatingsgroep mag 50% van inkomsten uit werk zelf houden, met een maximum van €199,- per maand voor een alleenstaande of maximaal €142,- voor een gehuwde of samenwonende.



Om met de vrijlatingsgroep te beginnen: dit is niet nieuw, maar een bestaande regel die slechts wordt opgerekt naar 24 maanden in plaats van een halfjaar en waarbij in plaats van 25% dan 50% van de inkomsten mag worden behouden. Dit is geen vrijlating zoals bedoeld werd in het oorspronkelijke plan. Bovendien wordt er opnieuw alleen uit gegaan van arbeid in loondienst en worden hierin eigen initiatieven en betaalde klusjes niet meegenomen. De 'intensiveringsgroep' en in mindere mate de 'ontheffingsgroep' houden een verslechtering in ten opzichte van nu, althans voor de mensen die het zullen moeten doen.



Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er vrijwillige deelnemers te vinden zullen zijn die mee gaan werken aan een verslechtering van hun huidige situatie. In plaats van een experiment dat vertrouwen als basis heeft, is het een experiment geworden dat wantrouwen als basis heeft.



Hoe het mogelijk is dat een goed plan zo verwrongen wordt is een vraag waar ik het antwoord niet op weet. Het riekt naar stevige bemoeienis van de neo-liberale hardliners in het kabinet, die in de Ministerraad hun veto hebben doen gelden. Het is mijn donkergrijze vermoeden dat het juist - stiekem - de bedoeling is van het kabinet dat het vertrouwensexperiment mislukt, zodat tegenstanders en sceptici kunnen roepen: "Zie je wel, het werkt niet!"



De kans



We moeten van het idee af dat 'werk' slechts het pseudoniem is van 'geld verdienen en afdragen aan de Belastingdienst'. Niet onbelangrijk, maar wel te kortzichtig waar het gaat om het begrip 'werk'. Ik denk dat het tijd wordt dat we met z'n allen - als samenleving - het begrip 'werk' veel breder moeten gaan zien, namelijk als: een activiteit die waarde toevoegt aan de samenleving, een activiteit die waardevol is voor een ander of meerdere anderen.



Wie een paar minuten grasduint in de vrijwilligers-vacaturebankOpent in een nieuw venster van ContourdeTwern ziet mijn stelling bevestigd. Netwerkbeheerders, websitebouwers, koks, marketeers, fietsenmakers, hoveniers, schrijvers, trainers, activiteitenbegeleiders en bestuurders worden gevraagd om aan de slag te gaan, zonder hiervoor betaald te krijgen. Deze mensen werken, voegen waarde toe aan de samenleving, aan het leven van anderen.



En ja, het is waar dat dit werk niet betaald wordt door een ondernemer, of door een afnemer, maar door degenen die wél betaald worden voor hun werk en hierover belasting afdragen. Maar wellicht wordt het dan minder moeilijk te verteren dat zovelen niet anders kunnen dan leven van een uitkering. Omdat deze mensen wel degelijk waarde (kunnen en willen) toevoegen aan het leven van anderen.



Daarom pleit ik ervoor om 'werk' ruimer te zien dan slechts 'de eigen broek ophouden'. Ook 'de broek ophouden' van een ander is werk.



Zie mensen in de bijstand niet langer als een probleem, maar als een kans. Een kans op een menselijke samenleving waarin niet alles alleen maar draait om geld.
Advertentie