Klagende Wmo-klant krijgt vaak gelijk van rechter
Burgers die naar de rechter stappen in een conflict met hun gemeente over hulp en ondersteuning voor ouderen of mensen met een chronische ziekte, krijgen vaak gelijk. Ruim 40 procent van de vonnissen in rechtszaken over de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) viel uit in het voordeel van de burger.
Burgers die naar de rechter stappen in een conflict met hun gemeente over hulp en ondersteuning voor ouderen of mensen met een chronische ziekte, krijgen vaak gelijk. Ruim 40 procent van de vonnissen in rechtszaken over de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) viel uit in het voordeel van de burger.
Relatief veel
'Dat is relatief veel in vergelijking met andere rechtszaken tegen de overheid', zegt de woordvoerder van de Raad voor de rechtspraak in dagblad Trouw. 'Daarin wint in slechts 25 à 30 procent van de gevallen de burger.'
Grote verschillen
De decentralisatie van de Wmo van de Rijksoverheid naar gemeenten, vier jaar geleden, heeft geleid tot grote lokale verschillen. Daardoor hangt voor veel burgers hulp af van hun postcode, blijkt uit onderzoek van Platform voor onderzoeksjournalistiek Investico in samenwerking met dagblad Trouw, radioprogramma 'Argosvandaag' op NPO Radio 1 en weekblad De Groene Amsterdammer. (ANP)
Reacties: 4
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Ik begrijp uw punt van roeien met riemen die men heeft, maar...
Het probleem ligt bij het hoogste management binnen Gemeentehuis en bedrijven waaraan men werk uitbesteedt.
Die houden onderling een schone schijn op. Vervolgens dat eveneens van boven naar beneden toepassen binnen elke organisatie.
Aan uitvoerenden onderkant ligt het voor een deel, omdat iemand die zijn nek uitsteekt geen collegiale steun ook krijgt. Er altijd ook collega's zijn dus die kritiekloos meegaan in de logica van het management boven hen en die dus een heel ongezonde werkcultuur mede in stand houden. De burger die afhankelijk is van overheid systemen trekt aan het kortste eind.
Waar blijft die onafhankelijke zorg coördinator naast de huisarts, die indiceert, delegeert, controleert en corrigeert en dat in een landelijk systeem?
Waar blijft een onafhankelijk non profit landelijk systeem van sociale incasso bureaus (SIB)? Met een poot voor wel- en niet verplicht budgetbeheer en een voor sociale leningen?
Beiden prima met eventueel aanwezige geschikte mensen uit netwerk van cliënt, te organiseren. Nu komt het neer op vele uren per week en jaren lang (vaak intensieve) mantelzorg en ook financiële ondersteuning door het nee, non, no njet, vanuit WMO en Bijstand.
We gaan zo weer terug naar de tijd (van voor 1957 nog maar) dat mensen volledig van eventuele familie afhankelijk waren, of van caritas. Alle sociale voorzieningen waren opgezet om dat juist te voorkomen. Ja het is doorgeschoten door mismanagement en ook aan de kant van de calculerende burger, die misbruik maakte van systemen en nog. Men ziet volop in de huidige tijd, dit om zich heen gebeuren, dus kijk niet op van de neerwaartse moraal en gebrek aan besef van burgerschap. Dit van laag tot hoog en andersom!
Een en ander in Zorgland lijkt op een mega werkgelegenheidsproject, die mensen aan de top graag zo willen houden! Steeds meer geld claimen, maar niet voor een algemeen belang opkomen met betere systemen, een grondig nieuw design dus en waar burgers, die het echt nodig hebben en legitiem recht daarop zouden moeten hebben, geholpen worden naar de geest van artikel 1 in een klein land.
Het gebrek aan verantwoordelijkheid jegens doelgroep is onthutsend en dit gaat gepaard met kapitaalverspilling en dure bureaucratie.
Je ziet dat patroon dus binnen Gemeentehuis en uitvoerenden, al of niet beter willend, en helaas ook bij deel corporaties, die hun sociale taak allang hebben uitgehold! Wooncomfort eigenlijk irrelevant is. Hoge eisen aan vertrekkende bewoners hoe woning achtergelaten moet worden en vervolgens na betaling van factuur voor herstel, dat herstel niet doen. De wachtlijsten zijn erg lang en dus pikken nieuwe huurders dat. Je mag maar een paar keer een woning weigeren, anders kom je onderaan de lijst. Ook hier heeft de landelijke overheid teveel macht afgegeven en we hebben de gevolgen gezien. Directies zijn zich ondernemers gaan voelen van notabene belastinggeld en zich daarnaar gedragen. Dat geld komt niet uit hun eigen zak of investeerders. Corporaties trekken heel wat lidmaatschapsgeld per jaar naar binnen, hetgeen eigenlijk gratis geld vormt in tijden van doorgaande krapte op woningmarkt en dus heel lange wachtlijsten.
Zoals Fortuyn 20 jaar terug o.a. al wilde, eerst herstructureren en dan kijken waar meer geld redelijk is. Hij wilde een vraaggericht beleid en geen aanbod gericht beleid. Die aanbodgerichtheid is na de decentralisatie nog beroerder geworden!
Ieder die in NL een rol speelt in die negatieve spiraal moest zich rot schamen. De doelgroep hoort maar steeds vervreemdende kreten als "we zijn een rijk land." Dus flinke dorpen aan inwoners erbij ieder jaar van buiten NL, is geen enkel probleem, die meteen een beroep doen op uitgeputte publieke sectoren. Vanaf 2000 tot nu 1.5 miljoen migranten. In 2000 stelde Fortuyn al vast dat herstructurering hoog nodig was Paars II en toen al overvraagde publieke sector. Dan komen instituten aan met opgeheven vingers naar o.a. NL: kijk eens naar Libanon en Jordanië. Moslimlanden die moslims opvangen met geld van buiten die landen en migranten niet dezelfde rechten krijgen. En ja, met u eens, de landelijke overheid is (ook) aan zet, maar gaat het niet doen door het immer wal keert schip beleid!
De kiezers spelen trouwens ook voor een deel een rol.
Als hun keuze Fifty-fifty blijft qua richting links of rechts, versterkt dit het wal keert schip beleid.