Helft uitkeringsgerechtigden Rotterdam zoekt geen werk
Van de Rotterdamse uitkeringsgerechtigden solliciteert ongeveer de helft niet. Men denkt dat dat niet hoeft vanwege gezondheidsproblemen.
Bijna de helft (14.000) van de arbeidsgeschikte uitkeringsgerechtigden in Rotterdam zoekt niet actief naar werk, terwijl dat wel moet. De groep denkt niet sollicitatieplichtig te zijn vanwege gezondheidsproblemen. Dit kost Rotterdam jaarlijks zo’n 200 miljoen euro.
Koopkrachtonderzoek
Dat staat in het tweede koopkrachtonderzoek van de gemeente Rotterdam, waar Leefbaar Rotterdam bij monde van Maarten Struijvenberg woensdag vragen over stelde in de commissie Maatschappelijke Ondersteuning, Volksgezondheid, Sociale Zaken en Participatie.
Schrikbarend hoog
Struijvenberg zegt de cijfers ,,schrikbarend hoog’’ te vinden. ,,Het gaat om zo'n 14.000 mensen die gewoon niet op zoek gaan naar werk, terwijl ze wettelijk een sollicitatieplicht hebben. De sociale dienst moet hen controleren en maatregelen tegen hen nemen, alleen al omdat dit de gemeente jaarlijks 200 miljoen euro aan bijstand kost.’’
Schrijnend
Struijvenberg vindt het vooral schrijnend omdat uit hetzelfde onderzoek blijkt dat mensen met een laagbetaalde baan het vaak slechter hebben dan mensen met een uitkering. Bijstandsgerechtigden kunnen in tegenstelling tot mensen met een baan vaak aanspraak doen op allerlei financiële regelingen.
Dat staat in het tweede koopkrachtonderzoek van de gemeente Rotterdam, waar Leefbaar Rotterdam bij monde van Maarten Struijvenberg woensdag vragen over stelde in de commissie Maatschappelijke Ondersteuning, Volksgezondheid, Sociale Zaken en Participatie.
Schrikbarend hoog
Struijvenberg zegt de cijfers ,,schrikbarend hoog’’ te vinden. ,,Het gaat om zo'n 14.000 mensen die gewoon niet op zoek gaan naar werk, terwijl ze wettelijk een sollicitatieplicht hebben. De sociale dienst moet hen controleren en maatregelen tegen hen nemen, alleen al omdat dit de gemeente jaarlijks 200 miljoen euro aan bijstand kost.’’
Schrijnend
Struijvenberg vindt het vooral schrijnend omdat uit hetzelfde onderzoek blijkt dat mensen met een laagbetaalde baan het vaak slechter hebben dan mensen met een uitkering. Bijstandsgerechtigden kunnen in tegenstelling tot mensen met een baan vaak aanspraak doen op allerlei financiële regelingen.
Om tot de WIA toegelaten te worden moet men een arbeidsverlies van meer dan 35% hebben.
Zo stopt het UWV – de arbeidsdeskundige - regelmatig een wat hoger gewaardeerde functie tussen de zogenaamd voor de cliënt geschikte functies terwijl deze ene functie dus eigenlijk niet geschikt is voor de cliënt. Het gevolg is dat de mediane loonwaarde op valselijke wijze soms met meerdere dubbeltjes verhoogd word. Ook het door de UWV te hanteren CBBS- systeem zelf dat die functies beoordeeld laat een afwijking zien van tenminste 10% tot 20% ten opzichte van de markt. Volgens het CBBS- systeem verdiend men als postbesteller, magazijnbediende of schoonmaker tussen de
€ 11,- en € 13,- terwijl de CAO hanterende markt een beloning laat zien tussen de € 8,22 en € 10,57.
Doordat het UWV deze vorm van misbruik ongestraft mag toepassen moet de cliënt niet meer dan 35% arbeidsverlies hebben maar in de huidige werkelijkheid dus meer dan 50% arbeidsverlies hebben om in aanmerking te komen tot toelating WIA. Zelfs de Centrale Raad van Beroep te Utrecht, de hoogste rechterlijke instantie in sociale zekerheidsgeschillen geeft aan dat er meerdere onvolkomenheden zijn in het gehanteerde CBBS- systeem. En dat was al zo in 2004. Daarna zijn lonen ernstig onder druk komen te staan. Die lonen zijn in het CBBS- systeem bewust niet aangepast. Als dat wel zou zijn geschied dan zou meer dan de 50% van de goedgekeurde mensen de WIA in verdwijnen. En dat kost geld. Wat betekend dat van deze Rotterdamse 14.000 arbeidsgeschikte uitkeringsgerechtigden in werkelijkheid meer dan 7000 niet in staat horen worden geacht om te werken. In heel Nederland gaat het om bijna 200.000 mensen die eigenlijk volgens de normen arbeidsongeschikt zijn maar toch tegen beter weten in het arbeidsproces in worden gedwongen.
Een tweede oorzaak is dat de verzekeringsartsen en de arbeidsdeskundigen van het UWV vaak als ZZP’er werken. Teveel mensen toelaten tot de WIA betekent einde contract. Eigenbelang is dus een factor die heel zwaar weegt bij de individuele beoordelingen.