Gemeenten onwennig met vangnetters ziektewet

Veel gemeenten worstelen nog met de re-integratie van mensen die onder de Participatiewet vallen en ziek worden. Sinds 1 januari 2017 meldt het UWV bij een gemeente dat er een  ‘vangnetter ziektewet ‘ is bijgekomen, maar de aantallen zijn voor gemeenten vaak te klein om beleid op in te richten. Binnen UWV-regiokantoren leven daar zorgen over.

Urgentie niet groot

Gemeenten zijn sinds 1 juli 2016 verantwoordelijk voor re-integratie van mensen uit de doelgroep Participatiewet die met loonkostensubsidie werken of in de afgelopen twee jaar met loonkostensubsidie hebben gewerkt en hun baan verliezen. Dit geldt ook als ze ‘ziek uit dienst’ gaan. Het UWV geeft ze dan een Ziektewetuitkering, maar de re-integratietaak ligt bij gemeenten. Het UWV licht gemeenten sinds 1 januari 2017 via het Inlichtingenbureau in over een ziektemelding. Maar gemeenten lijken er nog weinig prioriteit aan te geven, omdat ze het signaal niet kennen, de gemeente het niet heeft ingeregeld of de juiste personen het signaal niet ontvangen. Daarbij is de urgentie (nog) niet heel groot, want het gaat om een kleine groep: in het eerste half jaar van 2017 waren er bijvoorbeeld landelijk 37 door het UWV ‘overgedragen klanten’. Die aantallen zullen de komende jaren alleen maar toenemen.

Zorgen binnen UWV
Gemeenten moeten een dossier bijhouden, een probleemanalyse maken, een plan van aanpak opstellen en dat periodiek bijstellen en een re-integratieverslag maken als de grens van twee jaar ziekte in zicht is. Dit is allemaal vastgelegd in de Regeling procesgang vangnetters gemeentelijke doelgroep Participatiewet. Maar over het oppakken van dit proces leven binnen het UWV zorgen. Afgelopen voorjaar gaven het UWV en het Inlichtingenbureau aan gemeenteambtenaren presentaties over het proces in verschillende (middel)grote gemeenten: Amsterdam, Zwolle, Utrecht, Eindhoven, Arnhem en Dordrecht. Nu geeft het UWV de meldingen al een jaar door, maar zijn er signalen dat lang niet alle gemeenten het proces voldoende oppakken. Het UWV heeft een projectleider die  ‘ketenprocessen in kaart te brengt ‘ binnen dit project, maar dat heeft geen verband met het al dan niet voldoende oppakken door gemeenten van hun taak, aldus een woordvoerder. Het is ook geen UWV-taak om gemeenten hierbij te helpen.

Diffuus
Het lastige van het proces vangnetters ziektewet gemeentelijke doelgroep is voor gemeenten dat het geen generiek proces is en daardoor nogal bewerkelijk, zegt een betrokkene dichtbij het proces. De ene gemeente belegt het proces op de eigen P&O-afdeling, een andere koopt in. Weer andere gemeenten hebben zelfs nog geen beleid, want die hebben nog geen mensen die zich aandienen. Het is ook een diffuse manier van handelen: het UWV doet de ziektewetuitbetaling, maar een gemeente krijg weer niet het re-integratiedossier van het UWV. De gemeente dient het re-integratieverslag bij de werkgever van de zieke werknemer of bij de werknemer zelf op te vragen. De werknemer kan toestemming geven om het dossier op te vragen bij de werkgever, maar alleen een arts kan dat (deels medische) dossier opvragen. Het bewustzijn om het proces op te pakken lijkt bij gemeenten wel langzaam in te dalen, maar die processen zijn dus niet eenduidig. Het is voorstelbaar dat gemeenten nog onwennig zijn in deze nieuwe rol.

Meer aandacht
Brancheorganisatie Cedris heeft weinig zicht op vangnetters ziektewet gemeentelijke doelgroep en de uitvoering van dit deel van de Participatiewet door gemeenten. ‘Het gaat wel om een kwetsbare groep, waar het risico op ziekte groter is dan gemiddeld’, zegt woordvoerder Bert Doek. Ook bij Divosa weet er weinig over. Wel bekend is dat de informatieoverdracht tussen het UWV en gemeenten over deze groep nog niet vlekkeloos verloopt en op orde moet worden gebracht. ‘Er moet meer aandacht voor komen bij gemeenten’, aldus woordvoerder Jos Stuart. Dat het om een kleine groep gaat, mag dan geen excuus zijn. ‘Ook die verdienen een goede regeling.’

Lees het volledige artikel in Binnenlands Bestuur nr. 24 van deze week (inlog)