Amsterdam traag met uitvoeren aanbevelingen minimabeleid
Na drie jaar blijkt dat niet één van de aanbevelingen volledig uitgevoerd is. Veel andere aanbevelingen zijn nog in uitvoering
De gemeente Amsterdam heeft niet veel gedaan met de uitkomsten van het rapport dat haar eigen Rekenkamer drie jaar geleden opstelde over de inzet van inkomensondersteunende maatregelen van de hoofdstad. Dat blijkt uit het Opvolgingsonderzoek dat de Rekenkamer deed.
Armoedemonitor
In mei 2010 publiceerde de Rekenkamer het rapport Armoedebeleid in Amsterdam. Daarin deed het tien aanbevelingen om het gemeentelijk armoedebeleid effectiever te maken en om de inzet van inkomensondersteunende maatregelen te vergroten. De maatregelen gingen over onder meer de bijzondere bijstand, de scholierenvergoeding, de kwijtscheldingsregeling voor lokale heffingen en de Stadspas. In de aanbevelingen werd onder meer gezegd doelen concreter te maken, de armoedemonitor te verbeteren, de toegankelijkheid te verbeteren en de uitvoeringskosten in beeld te brengen.
Niet uitgevoerd
Na drie jaar blijkt dat niet één van de aanbevelingen volledig uitgevoerd is. Veel andere aanbevelingen zijn nog in uitvoering waardoor het effect niet beoordeeld kan worden. De aanbevelingen ‘Analyseer mogelijkheden om armoedeval te verminderen’ en ‘onderzoek afname gebruik inkomensmaatregelen bij langdurige minima’ werden helemaal niet uitgevoerd.
Volgend jaar weer
Zeven aanbevelingen bevinden zich nog in de uitvoeringsfase. De Rekenkamer noemt dat in een brief aan het college opmerkelijk. ‘Vaak kan na enkele jaren wel worden vastgesteld of een aanbeveling al dan niet is uitgevoerd. Vanwege het grote aantal aanbevelingen dat nog in uitvoering is vinden we het belangrijk om de vinger aan de pols te houden.’ De Rekenkamer zal daarom in 2015 opnieuw onderzoeken of de aanbevelingen dan wel uitgevoerd zijn.
Reacties: 4
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Een landelijk uitgerold Sociaal Incasso Bureau (SIB) heeft daar geen interesse. In andere Gemeenten ook niet. Net als een onafhankelijke zorgcoördinator naast de huisarts dat ook niet heeft. Ook landelijk uitgerold. Enorme geldsommen zijn verdeeld over gemeenten, die er allemaal op een andere wijze mee omgaan. Grote kwaliteit verschillen onderling op diverse fronten. De bureaucratie pakt ook nog een enorme hap uit de budgetten. Men wil het gewoon zo en het hoeft niet zo. De onmacht van de democratie en gijzeling van het gezonde verstand.
Een SIB heeft mandaat bij schulden het inkomen te beheren als men niet meewerkt. Daar zijn inkomsten. Focus is de incasso voor sociaal urgente betalingen als huur, gas en licht, water, telefoon, internet. Er is ook een vrijwillig budgetbeheer voor mensen die niet capabel zijn, of niet meer zijn, dit zelf te doen en in schulden geraken, of dat derden misbruik maken van die inkomens. Daarnaast sociale leningen. Uiteraard zijn er korte lijnen met overheid. Dit kan onder de maatschappelijke dienstverlening of in nauwe samenwerking daarmee.
Het is van de zotte dat de mega inkomsten van de incasso industrie buiten de radar van het armoedebeleid vallen. Die maken, incl. overheid, de zaken nog veel erger, alvorens de belastingbetaler de boel weer op de rit mag zien te krijgen. Extra potjes via compensaties verdampen zienderogen. Dus zien we voedselbanken alom, omdat van leefgeld een magere afbetaling moet geschieden. Of men is via de rechtbank na 3 jaar op houtje bijten van de schulden af, hoe groot ook. Maar hoe vaak dan ook van een onwenselijke mentaliteit?