Aanpak dakloosheid moet structureel gefinancierd

Er moet meer dan alleen incidenteel komen voor de aanpak van dak- en thuisloosheid. Een volgend kabinet moet de intensivering van de ingezette aanpak structureel borgen.

Hardnekkig probleem

Dat benadrukt de VNG in een brief aan de Tweede Kamer. Die bespreekt in de eerste week van november de begroting van VWS. Het is goed dat het kabinet 200 miljoen euro beschikbaar stelt om een brede aanpak dakloosheid te starten, maar 'wij blijven wij erop hameren dat dakloosheid een structureel en hardnekkig probleem is, dat niet met een incidentele financiële impuls de wereld uit geholpen kan worden. We lossen dit probleem alleen samen op met een structurele en volhardende aanpak met voldoende financiële middelen.’

Prikkels

Daarnaast moet worden geïnvesteerd in de sociale basis, stelt de VNG. Dit moet ‘financieel mogelijk worden gemaakt bij gemeenten.’ Het belang van preventie is groot. ‘In de huidige wet- en regelgeving zijn er teveel scheidslijnen tussen de domeinen die een effectieve inzet op preventie in de weg staan.’ Een gezamenlijke aanpak van rijk, gemeenten en zorgverzekeraars is nodig ‘om de prikkels tot steeds meer zorg en behandeling in het huidige zorgstelsel om te buigen’. De VNG pleit voor beleids- en experimenteerruimte, voor zowel gemeenten als zorgverzekeraars. Geslaagde experimenten zouden ook in andere regio’s kunnen worden opgepakt.

Zorgen over GGD’en

Er zijn zorgen over de inzet van de GGD’en, zo blijkt uit het stuk aan de Kamer. ‘De inzet op de coronacrisis trekt een zware wissel op de GGD’en.’ Met de minister zijn weliswaar afspraken gemaakt over compensatie van de extra kosten die GGD’en moeten maken, maar ook ‘de veerkracht van de GGD moeten wij nauwlettend in de gaten houden.’ De VNG wil samen met de minister de vinger aan de pols houden en indien nodig aanvullende afspraken maken ‘om te zorgen dat de GGD in staat blijft om haar reguliere preventieve gezondheidstaken voor gemeenten uit te voeren.’

Wachtlijsten

De VNG willen samen met VWS en het ministerie van Binnenlandse Zaken een langetermijnplan maken om tegemoet te komen aan de groeiende vraag naar woningen en zorginfrastructuren. Het probleem nu is dat de ‘groep kwetsbare mensen zo groot is en de wachtlijsten zo lang’. In de praktijk betekent dit vaak dat zij een beroep moeten doen op de Jeugdwet en de Wmo. De VNG stelt voor per regio en per provincie de opgave voor woonzorg-huisvesting vast te stellen. Daarna moet samen met de markt een masterplan voor de uitvoering ervan worden vastgesteld ‘ondersteund door wetgeving en middelen voor de lange termijn.’