Ich lebe, weiss nicht wie lang

Ich sterbe, weiss nicht wann

Ich fahre, weiss nicht wohin

Mich wundert, dass ich noch fröhlich bin

‘Als je een schip wilt bouwen, moet je werklui niet opdragen hout te verzamelen, je moet niet het werk verdelen en orders geven. Leer in plaats daarvan mensen eerst te verlangen naar de eindeloze zee.’ Die woorden -die worden toegeschreven aan Antoine de Saint-Exupéry - schoten me te binnen toen ik las dat de Volkskrant een prijsvraag uitschreef voor een uitdagende missie voor Nederland in dit decennium.

Lieg niet tegen me over ziekte

liever kijk ik die diepte in

dan dat ik mij verlies in één

van jouw lieve verzinsels

want daarmee verlies ik me dieper

Zo luidt een strofe uit het gedicht Liedje, waarin Judith Herzberg oproept om over alles de waarheid te spreken. Mooi, ware het niet dat de beroemde Franse dichter Jean Cocteau schreef dat poëzie een dame is met een muzikale stem die niets dan leugens vertelt.

Boomlang met korte broek, grote hoed en spiegelzonnebril stond hij in een keer midden op de weg. ‘You there’ riep hij terwijl hij naar de kant wees. Toen hij me vertelde welke verkeersovertreding ik zou hebben gemaakt, sputterde ik tegen, ondanks alle adviezen aangaande Amerikaanse agenten. ‘I’ve got you on tape’ zei hij. ‘Then you better go watch it again’ pareerde ik. Hij trok zijn wenkbrauwen op en duidend op het pistool aan zijn broekriem: ‘The man with the gun is always right’. ‘Maybe in your country, but not in mine’ flapte ik er nog tegen in, tegelijkertijd beseffende dat dit een doodlopende weg zou worden. En daarna zonder verder nadenken ‘But you know; then we’re both right’. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. We konden beiden verder.

Ik lees op dit moment afwisselend in twee boeken. Ik lees steeds een stukje, want meestal heb ik geen tijd om er echt voor te gaan zitten. Daarom stel ik mij doorgaans vooral tevreden met het lezen van gedichten. 

‘Patat of chinees?’, vroeg mijn moeder steevast op zaterdag. ‘Maakt niks uit’, was ons gebruikelijke antwoord. Het was geen dilemma, laat staan een keuze die je zou moeten verantwoorden of een waar je leven van afhangt.

Afgelopen zaterdag organiseerden we een digitale huiskamer voor psychisch kwetsbare mensen in  twee wijken in Almere. We hadden van tevoren persoonlijk vrolijke pakketjes met lekkere hapjes langsgebracht en veel tijd gestoken in het zo laag mogelijk maken van de drempel om deel te nemen. Het was afwachten, maar het succes overtrof alles. Niet alleen raakte iedereen aan de praat, er ontstonden ook initiatieven om vaker wat te ondernemen en er werden onderling diensten geruild: ‘ik ga mee naar en jij geeft me les in’ etc.

Ik hou er over het algemeen niet van als andere mensen keuzes voor mij maken of mij vertellen wat ik moet doen. Dat wil niet zeggen dat ik niet beïnvloedbaar wil zijn. Ik maak graag goede afwegingen en daarin spelen informatie, waarden, verwachtingen, gevoelens en de meningen van significante anderen allemaal een rol. Veel verloopt echter gelukkig ook volgens automatismen en gaat onbewust. Over dat laatste en de invloed van media wil ik het ook nog graag hebben, maar de afgelopen tijd trok vooral de ‘Dor Hout-discussie’ mijn aandacht. Keuzes die vóór mij worden gemaakt als het gaat om de toegang tot schaarse middelen.