Laat ik beginnen met een waarschuwing: het lezen van deze column kost u tijd. Kostbare tijd. En u heeft het al zo druk. Herman van Veen signaleerde dit al in 1979 met zijn Nederpop klassieker Opzij, opzij, opzij. U komt al tijd te kort om uw normale werk te doen. Moet altijd rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. En dan krijgt u ook nog eens extra vragen uit de politiek, zit uw organisatie in een fusieproces of moeten de bestuursrapportages af.

Vorige week moest mijn eigen auto een onderhoudsbeurt hebben. Daarom had ik een wat oudere leenauto mee van de garage. Toen ik de radio daarvan aanzette, klonk er een mechanisch rommelend geluid uit de kofferbak. Verontrust keek ik achterom: wat ging er mis? Niets dus, want ik zag net nog het puntje van de elektrische antenne omhooggaan.

89 jaar. Zo oud is mijn vader. En dat betekent dat hij al die veranderingen in onze dynamische, technologische samenleving niet meer zo snel oppikt. Het fenomeen op Mijn Overheid dat Berichtenbox heet, heeft een paar keer uitleg nodig gehad voordat hij het begreep: “Maar hoe kunnen ze me dat bericht dan sturen als die computer niet in mijn huis staat?” En dat ík een bericht per mail krijg als híj iets in zijn Berichtenbox heeft staan, blijft hem ook iedere keer weer verbazen. Gelukkig ontvangt hij ook nog genoeg echte brieven per post. Iedere keer als de bank, een instantie of een goed doel hem een brief schrijft, moet ik die ook lezen. Het stapeltje brieven ligt iedere zondagochtend trouw op me te wachten. Dan vertelt hij me vol verbazing dat de bank nu op de overschrijfkaarten alleen nog maar zijn naam en rekeningnummer vermeldt. “Zal ik voor de zekerheid toch niet zelf mijn hele adres erbij schrijven?" "Nee pa, dat hoeft echt niet.” Of dat hij persoonlijk een mooi welkomstaanbod heeft ontvangen van de regionale krant (waar hij al jaren abonnee van is). Ook een mooie was de brief van de energieleverancier dat hij nu voordelig kon overstappen. Wel een beetje vreemd als je een kamer hebt in een verzorgingstehuis.