Ik was laatst na een lange tijd weer eens op een plek uit mijn jeugd, een plein in een jaren zestig wijk in Amersfoort. De huizen zijn destijds neergezet met een wat mindere materiaalkwaliteit, maar het is wel een wijk waar vooraf enorm over is nagedacht.
Vorige week was in Rotterdam het Woonreferendum. Het kleuren van hokjes nodigt volgens mij niet echt uit om eens lekker buiten de lijntjes te kleuren, maar wat dan wel? Hoe kunnen we in de toekomst dynamiek in de democratie genereren, ieders eigen leiderschap stimuleren en ruimte organiseren voor nieuwe ontwikkelingen? Ik heb wel een idee, en vraag me af of er een gemeente in Nederland bestaat die met mij deze uitdaging aan zou willen gaan. Ik wil graag eens experimenteren met nieuwe vormen van stemmen, wie doet met me mee?
Gemeenten nemen een sleutelpositie in bij het realiseren van de ambities van het Klimaatakkoord van Parijs. Voorwaarde voor het boeken van lokaal succes is dat het maatschappelijk middenveld en het bedrijfsleven aanhaakt.
Zo heel af en toe gaan natuurwetten op de schop. Erik Verlinde publiceerde onlangs zijn nieuwe theorie over zwaartekracht en zwarte gaten. De wereld van natuurkundigen in rep en roer. Ook in het verkeersveld is het tijd voor een paradigmawisseling. Verkeersgroei blijkt namelijk niet langer een natuurverschijnsel. De theorie van de eeuwige autonome groei van het autoverkeer moet op de schop.
Het referendum over de woonvisie, waarvoor alle Rotterdammers zijn opgeroepen om naar de stembus te gaan, houdt ons hier erg bezig. Eerder gaf ik op Binnenlands Bestuur al aan dat ik niet zo goed weet wat ik moet gaan stemmen. De reden: een referendum versimpelt de complexiteit van een woonvisie en dat is jammer. Het VOOR! of TEGEN! voelt zo als een geconditioneerde respons. Waarom proberen we het niet eens via de piramide van Maslow?
Het geduld van provincies met de steeds verder wegzakkende en overvolle winkelmarkt is op. Leegstand komt boven de tien procent uit, regionale samenwerking is veel te vrijblijvend, objectieve nuchtere data ontbreken en het hart van dorpen en steden moet meer kloppen, constateren provincies terecht. In de retaildeals die zij deze maand sloten, tonen zij zelf echter te weinig daadkracht.
In Rotterdam heeft een aantal mensen de ‘Right to Challenge’ aangepakt om drie parken in zelfbeheer te nemen. Het gaat om het Essenburgpark, het Dakpark en het Park 1943. Bij het ondernemen van burgerinitiatieven komen uiteraard ook uitdagingen met de gemeente kijken, waarbij open data zouden kunnen helpen om deze uitdagingen aan te gaan.
Nederlandse gemeenten worstelen met de gevolgen van de Woningwet 2015 en de daarmee gepaard gaande scheidingsvoorstellen van corporaties. Vooral de gevolgen voor de sociale woningvoorraad bezorgen menig gemeentebestuur momenteel kopzorgen. Ten onrechte.
Als het een beetje wil lukken, komt er meer ruimte voor nieuwe scholen. Staatsecretaris Sander Dekker wil hiervoor begin 2017 een wetsvoorstel indienen. Met die wet in de hand zou het voor initiatiefnemers gemakkelijker moeten worden een nieuwe school op te richten. Voor mijn kinderen twintig jaar te laat, maar tocht leuk en spannend als het straks kan.
De Omgevingswet treedt in 2019 in werking en houdt gemeenten nu al behoorlijk in zijn greep. Opvallend is dat gemeenteraden deze nieuwe wet ‘claimen’ en van mening zijn dat ze aan de slag moeten met de Omgevingswet. Grote kans dat dit komt doordat de wet de burgers en bedrijven centraal stelt en meer keuzevrijheid voor lokale overheden proclameert. Maar wat te doen voor de raad als de Omgevingswet in werking is getreden?
