Onafhankelijk, helder en transparant milieutoezicht. Na de vuurwerkramp In Enschede, de explosie bij Chemiepack, en de incidenten bij Odfjell leek iedereen het erover eens te zijn dat het streven daarop gericht zou moeten zijn. Zestien jaar na de ramp in Enschede kan de vraag worden gesteld hoe het is gesteld met het onafhankelijk milieutoezicht.
Dat schreef een vriendin van mij op Facebook naar aanleiding van de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen. In mijn voorbereiding voor het stadmakerscongres in Rotterdam las ik een artikel van MIT-econoom David Autor, waarin duidelijk wordt hoeveel mensen in Europa en Amerika uit de middenklasse zijn gevallen door globalisering en technologische disruptie. Hoe zorgen we ervoor dat mensen, gemeenschappen, organisaties, bedrijven en systemen veerkrachtig en weerbaar blijven? Hoe zorg je voor een goede aansluiting van de overheid en de democratie daarbij?
Nederland moet investeren in grootstedelijkheid stelt Zef Hemel in zijn boek ‘De toekomst van de stad’. Grote steden zijn rijker, innovatiever en duurzamer. Het polycentrische stedensysteem van Nederland kan niet concurreren met de grotere agglomeraties in Europa en de wereld. Het zijn de inwoners van de megasteden die de mondiale vraagstukken op het gebied van klimaat, armoede en uitputting van fossiele brandstoffen gaan oplossen, volgens Hemel. Dat is te kort door de bocht.
De Omgevingswet is meer dan alleen een juridische stelselverandering. Het vereist een andere organisatiestructuur en ander gedrag van de ambtelijke professional in het overleg met de samenleving. Het vooral dienen van sectorale afdelingsbelangen is passé.
Naast provincies zijn ook steeds vaker gemeenten betrokken bij verkavelingsprojecten. Als bij deze projecten niet alleen rekening wordt gehouden met landbouwdoelen maar ook met natuurdoelen (en andere doelen), snijdt het mes aan meerdere kanten. Ruimtelijke functies komen dan daar te liggen waar ze het beste renderen.
Het zou naïef zijn om te denken dat het complexe en omvangrijke wetgevingsproces rondom de Omgevingswet volledig vlekkeloos zou verlopen. Zelfs met alle deskundigheid en zorgvuldigheid die er door de makers in wordt gelegd, gaat er wel eens iets niet naar wens. En dat is ook geen probleem.
Onlangs was ik vanuit de Citydeal Klimaatadaptatie in Rotterdam aanwezig om input te geven op de Nationale Klimaat Adaptatie wet die binnenkort naar de Tweede Kamer gaat. Minister-president Rutte en burgemeester Aboutaleb spraken over de spirit van samenwerking. Als voorbeeld daarvan o.a. de 80 miljoen euro die het Havenbedrijf Rotterdam (waar de gemeente de belangrijkste aandeelhouder van is) jaarlijks afdraagt aan het rijk. Ik stel voor om dit eens radicaal anders te gaan doen: de 80 miljoen euro die het Havenbedrijf Rotterdam jaarlijks afdraagt aan het rijk, eens een paar jaar over te maken aan Rotterdam.
Na de strenge beperkingen in de volkshuisvesting lijkt er met nieuwe ontwikkelingen langzaamaan weer speelruimte te ontstaan. Er zijn “woningmarktregio’s” vastgesteld, waardoor corporaties een kernwerkgebied hebben gekregen met meer lokale binding. Er zijn plannen voor meer verkoopmogelijkheden buiten die regio’s en er is zicht op meer bouw van betaalbare huurwoningen.
Soms snap ik werkelijk niets van dit kabinet. Het wil het een en doet het ander. Het wil dat ouderen en mensen met een beperking zo lang mogelijk zelfstandig thuis blijven wonen, maar laat de eerste de beste kans op een scherpe regelgeving voor een toegankelijke leefomgeving aan zich voorbij gaan.
Nieuwe afspraken over efficiënt gebruik van start- en landingsbanen geven Schiphol uitzicht op verdere groei van het aantal vluchten en passagiers. Hierover moet nog wel een luchthavenindelingsbesluit (LVB) worden genomen en een MER opgesteld. Het is de vraag wat de houdbaarheid is van het nieuwe LVB. Schiphol zal op termijn alleen kunnen blijven groeien als dit samengaat met een integrale aanpak van de leefomgevingskwaliteit in de regio.
