Het is weer bijna tijd. (Woning)corporaties moeten voor 1 juli hun ‘bod’ doen aan gemeenten waarin zij ‘feitelijk werkzaam zijn’. Het overzicht van voorgenomen werkzaamheden, heet dat in de Woningwet. Corporaties zijn daarmee nu druk bezig.
Een beetje buitenlands roeptoeteren in Binnenlands Bestuur. Dat ga ik doen in deze column, omdat de wereld nergens meer over gaat. Arnon Grunberg noemde het recent in de Volkskrant al: we nemen afscheid van het ancien régime en Europa hoort bij de oude reuzen in de nieuwe wereldorde. En ik schreef op Facebook dat Trump een paardenxxx is.
De dualiseringsgolf heeft in de afgelopen 15 jaren de waterschappen niet bereikt. Ze werken nog steeds volgens het monistische systeem. Ze zouden op hun minst de besluitenlijst openbaar moeten maken.
Het ruimtegebruik voor wonen laat mij niet los. In mijn vorige column vroeg ik me af of er aan de klimaattafels serieus naar dit onderwerp wordt gekeken. En dan vanuit het perspectief: ruimte die je niet hebt, daarin hoef je niet te stoken. Maar er speelt nog iets anders.
Deze week heb ik samen met een collega de Provada bezocht. Dat was een openbaring voor ons (twee dames van een zekere leeftijd). Op de eerste plaats omdat ik nu weer volledig op de hoogte ben van de laatste trends op modegebied: flitsende sokken en kleurrijke schoenen voor mannen en levensgevaarlijke hakken onder leuke jurkjes bij vrouwen. Maar daar kwam ik natuurlijk niet voor. Ik kwam om te leren waar deze wereld zich momenteel mee bezig houdt. En wat bleek? Het was de ‘natuurlijke stad’, ‘gezonde stad’, energietransitie, bouwen voor een nieuw klimaat en transformatie totaal wat de klok sloeg. De bijeenkomst over de circulaire stad was zelfs volgeboekt. Jammer voor mij.
Het ruimtelijke ordeningsdebat wordt eenzijdig gedomineerd door de woningnood. Belangengroepen en ook de politiek overschreeuwen elkaar met allerlei niet altijd even breed gedragen plannen, agenda’s en manifesten om meer en sneller, maar gelukkig wel, honderdduizenden duurzamere woningen te realiseren.
We staan in Nederland voor een omvangrijke woonopgave. Volgens Bouwend Nederland zijn er één miljoen nieuwe huizen nodig. Voor bouwen in het groen is nauwelijks draagvlak en nieuwe vinex-wijken willen we niet meer. Wat dan wel? Er zijn nog genoeg oplossingen die nauwelijks serieus zijn onderzocht; goedkope en duurzame oplossingen, waarbij de weilanden groen blijven.
Dat we van het gas af moeten en moeten inzetten op alternatieven voor fossiele energie zal door vrijwel niemand meer worden betwist. Minder duidelijkheid is er over het tijdpad.
Afgelopen week verbood Europa drie soorten landbouwgif, omdat het zo slecht gaat met de bij. Eindelijk. Anders dan bij de dieren van de Oostvaardersplassen zijn er namelijk weinig - al dan niet bekende - Nederlanders die zich druk maken over de bij. Dus gelukkig maar, dat Europa er is. Al zou Europees ingrijpen eigenlijk niet nodig moeten zijn.
De inzameling van bedrijfsafval leidt in binnensteden tot verkeersdrukte en een verrommeld straatbeeld. Bedrijfsafvalinzameling is een taak van de markt, waar overheden echter slechts beperkt invloed op kunnen uitoefenen. In de hoofdstad zijn door de Hogeschool van Amsterdam in opdracht van de gemeente verschillende private initiatieven onderzocht, waarbij de markt de problematiek oplost en de overheid een ondersteunende vervult.
Goed nieuws voor de warmtetransitie. De Tweede Kamer heeft een amendement op de wet voortgang energietransitie (wet VET) aangenomen waarmee het aanleggen van aardgasleidingen voor nieuwbouw verleden tijd is. Dit kabinet zet alles op alles om Nederland van het gas af te halen, zodat de kraan in Groningen verder dichtgedraaid kan worden. Het is dan niet meer dan logisch om alle nieuwbouw niet op aardgas aan te sluiten. Anders is het dweilen met de gaskraan open. Naar verwachting gaat de uitzondering op de aansluitplicht in op 1 juli 2018.
Hoewel leren de corebusiness van het onderwijs is, zijn scholen over het algemeen geen lerende organisaties. Dat valt op te maken uit het rapport ‘De staat van het onderwijs’, dat 11 april uitkwam.
Een winkel is al lang geen plek meer om alleen spullen te kopen. Je kunt er een kopje koffie drinken, een hapje eten, je kleren wassen of spullen laten repareren. Grenzen vervagen, niet alleen tussen horeca en detailhandel, ook tussen detailhandel, dienstverlening, ambacht en leisure. Dit is de trend van blurring.
Veel overheden wachten op het in werking treden van de Omgevingswet, maar of en wanneer deze gaat komen is nog steeds een groot vraagteken. De uiteindelijke Omgevingswet vraagt van de overheden om een nieuwe manier van werken. Met als uitgangspunten minder en overzichtelijke regels, meer ruimte voor initiatieven, lokaal maatwerk en vertrouwen.
Met verwondering heb ik het Tijdschrift voor Bouwrecht van maart jl. gelezen. Hierin wordt verslag gedaan van de jaarvergadering van het Instituut voor Bouwrecht met als thema: het Omgevingsplan. De vergadering werd geopend met een inleiding over recht en literatuur. Ik las het volgende:
