Wie kent ze niet, de Sustainable Development Goals? Nou, zo ongeveer 95 procent van mijn netwerk niet. Terwijl het dé mondiale kapstok kan zijn om verduurzaming vorm te geven. Maar slechts een bescheiden groep gemeenten en enkele corporates erkennen het potentieel.
Langzaam komt Nederland uit de lockdown. Voorzichtig worden maatregelen verruimd. Diezelfde voorzichtigheid is niet bij iedereen terug te vinden. Winkelstraten vullen zich gestaag, parken lopen vol. Steeds meer mensen lijken klaar te zijn met de beperkingen. Zo ook de vrouw die net is binnengelopen bij de opticien waar ik sta te wachten.
In deze tijd waarin het coronavirus rondwaart, staat ook bijna alles in het teken van corona. In elke branche is er de invloed van te vinden. Daarbij wordt geopperd om de crisis te benutten om zaken opnieuw en vooral beter op te zetten: never waste a good crisis. Ook voor de afvalsector.
Het moet me van het hart: ik stoor me aan economen. Economie is vooral goed voor analyses achteraf. Maar voor de rest is economie vooral emotie. Het lijkt nu veel op oktober 2008. Wij hadden toen ons huis in de verkoop en al een ander, oud huis gekocht.
In rap tempo hebben we ons digitale tools eigen gemaakt en voelen we ons er inmiddels zo comfortabel mee dat we ze steeds breder en innovatiever inzetten. Beeldbellen met opa en oma is de normaalste zaak, net als de Teams- en Zoomborrels om het weekend met collega’s in te luiden.
Er is een breed verlangen naar de terugkeer van een ministerie van VROM. Dit verlangen komt voort uit de maar voortdurende woningnood, het te lage bouwtempo (ook tijdens deze crisis) en regionaal geploeter wie waar, wat bouwt. Voor de retail is de situatie helemaal ernstig.
Taferelen met grote groepen mensen, zoals we dit weekend op het journaal zagen, hoeft écht niet. We hebben verspreid door het land enorm veel ruimte om ons ding te doen en de zomer enigszins prettig door te komen. Ook als het regent...
In de Volkskrant van 7 mei werd de voorzitter van het Veiligheidsberaad geïnterviewd over corona en veiligheid. Hem werd gevraagd of er een nieuwe samenleving ontstaat na de coronacrisis, met minder vliegen en meer videovergaderen. Zijn antwoord triggerde mij.
We willen ze niet maar we krijgen ze toch: eurobonds. Dat zijn gezamenlijke schulden van alle landen die de euro hebben. Landen met weinig schuld staan zo garant voor de hoge schuld van andere landen.
Dertig regio’s leggen momenteel de laatste hand aan hun concept voor een Regionale Energiestrategie (RES). Dat is nog lang geen eindstation. Wie nu tevreden achterover leunt, mist het momentum om door te pakken.
We leven in tijden van crisis: de coronacrisis, economische crisis, klimaatcrisis. De eerste bestrijden we dagelijks en voor de tweede wapenen we ons. Maar de derde?
Dit voorjaar nam de Tweede Kamer een motie aan waarin ze aangaf in het volgende kabinet een minister van Volkshuisvesting te willen. Wij zijn blij met de erkenning dat de overheid de woningbouw moet aanjagen. Maar of dit de oplossing is?
Toen ik een hele poos terug zonder werk kwam te zitten, ontwikkelde ik een soortement van gedragsstoornis. Bijna elke dag op weg naar het tehuis van mijn moeder, zag ik in alle ooghoeken en gaten zoveel rotzooi glanzen (plastic!), dat ik het niet kon laten -tijd zát immers- om af en toe af te stappen en te gaan rapen. Ik beperkte me toen nog tot plastic.
Een fascinerende paradox: terwijl onze bewegingsruimte flink is ingeperkt, leven we nauwer samen dan ooit te voren. Vanwege de verbondenheid die we voelen nu we een gezamenlijke, onzichtbare vijand hebben, maar ook omdat we ons, door die vijand, opstellen als de allerbeste buur die je je maar kan wensen.
Je zag het maanden aankomen, toch kwam het onverwacht. Tijdens de piek van het aantal corona-opnames in de ziekenhuizen werd de invoering van de Omgevingswet weer eens uitgesteld.
