Dat de Omgevingswet grote gevolgen heeft voor de gemeentelijke taakuitoefening, zal inmiddels wel duidelijk zijn. Op belangrijke onderdelen bestaan echter nog steeds vraagtekens ondanks dat de inwerkingtreding van de wet is voorzien voor 2022.
Mijn vorige column had de titel: ‘De Omgevingswet komt eraan. Echt!’ Achteraf had ik beter een vraagteken kunnen zetten. Er is paniek uitgebroken: eerst bij de Eerste Kamer en daarna ook bij de Tweede Kamer. Een aantal wethouders ziet het niet zitten. Enkele advocaten en hoogleraren waarschuwen voor grote rampspoed.
Onlangs is het Nationaal Platform Plastics Recycling opgericht, met als doel de versnelling van innovatie en publiek-private samenwerking op het gebied van plastics recycling. Men kijkt dan naar de sleuteltechnologie voor het aanpakken van plastic afval.
We herinneren ons nog het ongekend felle protest tegen de komst van windmolenparken in de Drentse Veenkoloniën en in Groningen. De komst van de windmolens en het protest heeft grote impact op lokale gemeenschappen. Protesten begonnen met spandoeken en flyers maar mondden uiteindelijk uit in asbestdumping en dreigbrieven aan betrokken ondernemers, boeren en bestuurders. In 2018 waarschuwde de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid zelfs voor mogelijk extremisme onder windmolenactivisten.
De laatste tijd horen we de roep om de terugkeer van een ministerie voor Ruimte. Onder meer het College van Rijksadviseurs pleit in de publicatie ‘Een minister van ruimte’ al langer voor een centralere en integrale sturing.
Ben ik de enige die met toenemende bezorgdheid de weersvoorspellingen volgt? Waarbij ik me afvraag wanneer het droge seizoen dit jaar toeslaat? Nu de wintermoesson ten einde loopt, tekenen de weermannen (m/v) steeds minder neerslag in.
In Binnenlands Bestuur en de Volkskrant betoogt de Wageningse associate professor mr. dr. Fred Kistenkas dat de komende Omgevingswet hopeloos zal falen. Hij baseert zich daarbij onder meer op een wetsevaluatie van een ministeriële staatscommissie in Nieuw Zeeland waar ook een soort Omgevingswet is ingevoerd. Zijn warrige betoog klopt van geen kant.
Als je het eenmaal hebt gezien, gaat het niet meer van je netvlies af. In gemeenten die op typische Nederlandse veen- en kleigrond liggen, verzakken wegen, gebouwen en rioleringen.
Een groep Amsterdamse ambtenaren zette het ABP onlangs in een schrijven onder druk om sneller uit fossiele brandstoffen te stappen. Het ABP heeft duurzame ambities gesteld, maar de Amsterdammers willen daarin meer snelheid zien. De reacties op dergelijke oproepen lijken cynische reflexen.
Het inzameling van recyclebaar afval loopt op zich goed. Bij glas, oud papier en karton wordt 86 procent ingezameld. Hout ligt ook op de goede richting met 77 procent en bij kunststoffen (52 procent) scoren we eveneens boven het Europese gemiddelde. Mooie getallen, maar als we echt 100 procent circulair willen worden, zullen die getallen toch nog hoger moeten. Dat 14 procent van het glas en oud papier niet op de juiste plek terechtkomt, komt neer op ongeveer één van elke 7 kilo’s.
De klimaatverandering is een kolossale uitdaging die we samen het hoofd moeten bieden. Daarvoor werden al enkele maatregelen genomen, maar om echt vooruitgang te kunnen boeken, moeten we inwoners actief betrekken.
De komende jaren zijn honderdduizenden nieuwe woningen nodig. We moeten die ambitieuze plannen niet laten stuklopen op een onderschat probleem: de beschikbaarheid van zand en grind. Gemeenten en provincies dienen daarom meer werk te maken van duurzame grondstofwinning in hun omgevingsvisies.
Voor wie kan teren op een jeugd vol vakanties in eigen land, leest Het landschap, de mensen van Auke van der Woud als een feest van herkenning. De kilometers fietspad die onder mij door gleden, de oudheidkamers vol verroest landbouwmaterieel, het oerdorp Orvelte en het Woudagemaal: alle educatieve uitstapjes uit mijn jeugd staan in het boek. En zo zal iedereen zijn eigen herkenningspunten aantreffen. Het lijdt dan ook geen twijfel waar het boek over gaat: over ons landschap. Dus wij zijn het.
Bij gemeenten ligt veel op het bord: van de energietransitie tot klimaatadaptatie, en van vergrijzing tot de Omgevingswet, mobiliteit, aandacht voor kwetsbare groepen en sociale veiligheid. Hoe vlieg je, tegen de achtergrond van steeds verdere bezuinigingen, al die sociaal-maatschappelijke thema’s aan?
De komende Omgevingswet zal hopeloos falen. Zo’n integrale wet geldt nog nergens, behalve in Nieuw-Zeeland. Daar bestaat hij al bijna dertig jaar en is hij deze zomer door een staatscommissie aan een grondige wetsevaluatie onderworpen en genadeloos gefileerd. Conclusie: weg die wet.
