Om de bevolkingsgroei op te vangen zijn in 2030 een miljoen nieuwe woningen nodig. Directeuren van grote bouwbedrijven toonden zich onlangs sceptisch: dat getal gaat niet worden gehaald, en dat komt vooral door de overheid. Die maakt te weinig plannen.
‘Rijk zakt voor lakmoesproef omgevingsbeleid’, kopte Binnenlands Bestuur een maand geleden. Aanleiding was de analyse van de Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur van de Nationale Omgevingsvisie (NOVI).
Het mooie van afval vind ik het brede aspect. In afval zit van alles, levenscyclusanalyse (met CO2-belasting), financiën, techniek, de wet, bestuur, management, psychologie en sociologie - om maar eens wat te noemen.
Gebouwen moeten van het aardgas af om de landelijke klimaatdoelstellingen te halen. Het klimaatakkoord is daar duidelijk over. De gasaansluitplicht voor nieuwbouw is afgeschaft, maar een goed instrumentarium om de bestaande bouw van het gas af te halen, ontbreekt. En dat wringt bij gemeenten.
De groei van elektrisch rijden komt nu echt op gang. Het aanbod van elektrisch auto’s groeit hard en de prijs daalt. De grote flessenhals voor de transitie naar elektrisch rijden wordt daarmee de openbare laadinfrastructuur. Zonder goede laadinfrastructuur zullen we onze klimaatdoelen niet realiseren. Dit geldt voor zowel personenvervoer als voor veelrijders als taxi’s en stadsdistributie.
Al maanden zijn tientallen organisaties en honderden mensen bezig met de uitwerking van het klimaatakkoord. Onze regering wil via klimaattafels namelijk het klimaatakkoord invullen.
De berichten over financiële malaise van corporaties zijn talrijk. Verduurzaming wordt door het WSW onhaalbaar geacht als de verhuurdersheffing niet wordt gehalveerd. Utrechtse woningcorporaties zien de bouw van sociale huurwoningen inzakken.
Het stimuleren van duurzaam gedrag is niet altijd even makkelijk. De huidige praktijk lijkt soms op een klassieke Western. Met politieke cowboys op stokpaardjes die wild om zich heen twitteren in hun strijd om de reeds lang verloren koppositie in de milieurevolutie weer te heroveren.
Laatst vroeg iemand wat de grootste winst van de Omgevingswet eigenlijk is. Volgens mij zit die in het spreken van dezelfde taal en het gebruiken van dezelfde instrumenten (beleidscyclus). In de praktijk zie je ook dat mensen met elkaar het gesprek aangaan, die eerder nooit met elkaar spraken.
De auto neemt teveel schaarse ruimte in in steden. Minder auto, meer ruimte voor voetgangers en fietsers en schone lucht. Daarover zijn vriend en het vijand het met elkaar eens. Gemeenten willen hun bewoners en bezoekers verleiden om op een andere manier binnen en naar de stad te reizen door hogere parkeertarieven te rekenen.
Met grote ogen keek ze op van de krant. Het klopte niet! Nou, dat was raar.
We hebben bij ons op kantoor een stagiaire: HBO rechten. Van mij moet ze elke dag de krant lezen. Doel daarvan is dat ze leert om met juridische ogen naar het nieuws te kijken.
Onlangs sprak ik Rachid, sinds twee jaar coördinator duurzaamheid bij een middelgrote Brabantse gemeente. Aan hem de taak om inwoners aan te sporen tot duurzaam gedrag. Maar alle campagnes ten spijt tonen de stadsgenoten weinig interesse in gasloos wonen of elektrisch rijden.
Vorige week kwam ik terug uit Ierland. Wat een mooie ‘fysieke leefomgeving’. Met minder inwoners is dat wel eenvoudiger: minder huizen, minder verkeer, minder infrastructuur, minder geluidschermen, schonere lucht en volop natuur en landschap.
Waar je je oor ook te luister legt, vrijwel overal klinkt hetzelfde geluid: er moet meer worden geluisterd naar de burger. Zonder komen we in dit land hoegenaamd geen meter verder. En er moet nog zoveel: we moeten van het gas af, we moeten de auto uit, de fiets op. We moeten gezonder eten, langer doorwerken. Er moeten – snel, snel – meer huizen worden gebouwd. En windmolens. En zo is het moeten-rijtje moeiteloos verder aan te vullen.
Prinsjesdag bracht meer aandacht voor de woningmarkt. Het probleem is bekend: woningmarktkrapte en te weinig woningen voor starters en middeninkomens. Met de herziening van de Woningwet (2015) waren corporaties de gebeten hond.
