De Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State haalde onlangs een streep door de Programma Aanpak Stikstof (PAS). Ondanks een uitgebreide toelichting blijken de gevolgen onvoldoende duidelijk. Deze onzekerheid leidt tot onnodige stagnatie.
Op 28 juni werd het Klimaatakkoord door de overheid gepresenteerd. Met vele partijen is gekomen tot een lijst aan maatregelen om een klimaatverandering te beteugelen. Hierbij is ook gedacht aan afval.
Op de halfjaarlijkse economenreünie vraagt een van mijn vrienden mij waarom de wethouder duurzaamheid bestaat. Bij veel gemeenten is dit thema één van de portefeuilles, bij sommigen zelfs het complete bestaansrecht van de wethouder. Maar is dat niet een beetje vreemd, je hebt toch ook geen wethouder kwaliteit of gezond verstand? Ik vind het een interessante vraag, zeker na de tweede Leffe Blond.
Duurzaam is een lastig begrip. Van oudsher betekent het ‘een lange duur hebben’ en staat het voor een bepaalde soliditeit. Sinds de jaren tachtig – de commissie Brundtland – betekent het ook geen afbreuk doen aan de mogelijkheden van toekomstige generaties om in hun behoeften te voorzien.
Als alle bouwplannen van de gemeenten samen daadwerkelijk worden uitgevoerd, dan worden de afspraken in de Nationale Woonagenda ruim gehaald. Aan ambities in het stapelen van stenen geen gebrek.
Als de printjes uit de machine rollen, staan we niet altijd stil bij de hoeveelheid. Binnenlands Bestuur meldde het vorige week: 400.000.000 printjes per jaar bij gemeenten; anderhalf hectare aan bos, dagelijks 20 bomen door de printer. Maar de gevolgen zijn nog groter.
Recent beslechtte de minister een prestatieafspraken-geschil en beantwoordde uitlegvragen over de Woningwet. Zijn die definitief beantwoord, of is de heersende windrichting bepalend? Vooral: staan corporaties onder aansturing van gemeenten?
Op 25 april wijdde Zembla een tv-documentaire aan de gezondheidsrisico’s in de bloembollenteelt. Omwonenden van een veld lelies waren bezorgd. Uit onderzoek blijkt namelijk dat de Nederlandse bestrijdingsmiddelen veilig zijn, maar ook dat veel informatie ontbreekt.
Industriegebieden hebben iets naargeestigs vind ik. Weinig groen, saaie kantoren en stinkende fabrieken. Maar soms bloeit er toch iets moois.
Burgerinitiatief op het gebied van energie kan leiden tot de aanleg van meerdere energie-infrastructuren binnen één wijk. Hoe voorkom je dat het zo gewenste burgerdraagvlak leidt tot nodeloos hoge kosten?
In Nederland worden veel zonne-energieparken ontwikkeld. De invloed hiervan op het landschap is groot. De weidsheid wordt minder, groene terreinen worden omgevormd tot harde grijze gebieden en hekwerken verdelen het landschap.
Er staat ons nogal wat te wachten. Om onze maatschappij leefbaar en betaalbaar te houden, moeten we snel overschakelen naar een circulaire en klimaat neutrale economie. Als we kijken naar de doelstellingen, dan moeten bedrijven en overheden een flinke tand bijzetten.
Onlangs zei een griffier niet te weten of ze wel blij was met het bindend adviesrecht voor de gemeenteraad bij buitenplanse omgevingsvergunningen: 'Straks schieten gemeenteraden weer in de regelreflex.'
Ik ben geboren met een lastig gen. Regelmatig interpreteer ik de werking van producten verkeerd. In parkeergarages rijd ik steevast tegen de richting in, ik worstel met verpakkingen en in software vind ik binnen een minuut de bug. Altijd doe ik iets wat de makers niet verwachten. Ook het openbaar vervoer is voor mij één grote puzzel.
Het college dreigde de raad te kunnen passeren bij de vergunningverlening voor activiteiten die niet in het omgevingsplan zijn opgenomen. Een amendement van de Tweede Kamer geeft de raad alsnog een grotere rol. Mits die tijdig actie onderneemt.
