Steeds vaker pakken steden de woningnood aan door een oud industrieterrein te transformeren naar woonwijk of als gemende woon-werkwijk. Maar als de bedrijven die daar nog zitten moeten verhuizen, dan worden de woningen te duur.
Het prachtige interview in Sprank met Aedes bestuurder Hester van Buren trok onmiddellijk mijn aandacht. In dat interview signaleert Van Buren hoe de sociale huur het exclusieve domein lijkt te worden van kwetsbare mensen.
‘Afval bestaat niet’, claimen teksten op vuilniswagens, die het vervolgens naar de afvalverbrandingsinstallaties (AVI’s) te brengen. Daar wordt het verbrand, met opwekking van energie, en met de primaire doelstelling om het afval grotendeels te verwijderen.
Er wordt een groot datacenter gepland bij Zeewolde. De gemeente is zeer verheugd, omdat het om een techreus gaat. Het lijkt een mooie economische kans voor de regio, die vierhonderd banen oplevert. Maar het watergebruik blijft ten onrechte onderbelicht.
De rijksoverheid stimuleert het benutten van onze cultuurhistorische waarden. Begrijpelijk, want die waarden vormen een inspiratiebron en richtingaanwijzer voor de stedenbouw, architectuur en inrichting van de openbare ruimte. Verder versterkt zichtbaar en beleefbaar erfgoed de sociale cohesie omdat het mensen verbindt met hun leefomgeving.
In maart is in Nederland het Europese Plastics Pact getekend. De meer dan zeventig partijen die meedoen hebben ‘de ambitie om gezamenlijk de plasticketen te vereenvoudigen en te sluiten’. Ze fabrikanten kijken onder meer naar betere recycleerbaarheid in ontwerp van plastic producten & verpakkingen en verantwoord gebruik van plastics door hergebruik en/of door alternatieve duurzamere materialen.
Het herstel van de nationale economie na de coronacrisis is van cruciaal belang om ons land leefbaar te houden. Eén van de zaken die daarvoor nodig is, is een goede match tussen woningvraag- en aanbod.
Aardgasvrije wijken. Alle gemeenten willen die voor elkaar boksen. Maar hoe doe je dat? Wanneer betrek je de bewoners erbij? Wat zijn de do’s en don’ts? Graag deel ik enkele aanbevelingen. Vanuit mijn eigen praktijk, maar nuttig voor iedereen die met dit complexe thema te maken heeft.
Wat de fysieke leefomgeving betreft, lijken er twee soorten denkers te zijn: functiedenkers en kwaliteitsdenkers. Mensen met een RO-achtergrond zijn vaak functiedenkers. Mensen die zich betrokken voelen – natuurliefhebbers, monumentenbeschermers, milieuactivisten – zijn vooral kwaliteitsdenkers.
Voor 2030 moeten anderhalf miljoen woningen verduurzaamd worden om de klimaatdoelstellingen voor de gebouwde omgeving te halen. Aan duidelijkheid laat het Klimaatakkoord niets te wensen over: hele wijken zullen het komend decennium van het gas af moeten.
Zomer 2020, de vakantievoorpret is op zijn hoogtepunt. Maar kunnen we in augustus nog op vakantie, of beleven we de buitenwereld uitsluitend op tv? Ik duik alvast in de online mediatheek van de ZDF en ARD met hun prachtige natuurdocumentaires.
Onlangs verscheen het rapport ‘Opgaven en middelen corporatiesector’ na een motie in de Tweede Kamer. Ministeries en AEDES bekeken de financiën van (woning)corporaties voor hun maatschappelijke opgave. De conclusie, niet onverwacht: Corporaties hebben onvoldoende middelen voor de maatschappelijke opgaven tot 2036. Waarom is dit niet onverwacht? En wat is de rol van gemeenten?
Wat schieten de stedelijke gebiedsontwikkeling, woningbouw en infrastructuur op met het eindrapport van de commissie-Remkes? Eigenlijk niets. Wel wijdt Remkes larmoyante woorden aan de bouwsector.
Besluiten op basis van de Omgevingswet moeten erop gericht zijn om o.a. een ‘gezonde fysieke leefomgeving’ te bereiken. Bij het vaststellen van een omgevingsvisie geldt het voorzorgsbeginsel. Daardoor kan de overheid maatregelen nemen als er gegronde redenen zijn om te vrezen dat activiteiten negatieve gevolgen kunnen hebben.
Gemeenten werken hard aan de verdere uitwerking van Regionale Energie Strategieën (RES) en Warmtetransitievisies (WTV). Het Nationaal Klimaatakkoord stelt dat 1,5 miljoen woningen verduurzaamd moeten zijn voor 2030 en nog eens 3,5 miljoen voor 2050.
