Door landelijke maatregelen werkt een groot deel van de bevolking nu al meer dan een jaar thuis. En op die zolderkamertjes en in die logeerkamers en keukens ergeren ze zich groen en geel aan geluidsoverlast door wegwerkzaamheden of klussende buren, aan losliggende stoeptegels en het vuilnis dat te laat wordt opgehaald. En wat doen burgers die overlast of slecht onderhoud ervaren?
Bij de voorbereiding van bijeenkomsten over de Omgevingswet krijg ik vaak te horen dat het niet over de cultuuromslag hoeft te gaan. Dat weten ze nu wel en daar zijn ze mee bezig. Bij de bijeenkomsten zelf krijg ik dan vragen als: is inpassen van de omgevingsvergunning buitenplanse omgevingsplanactiviteit verplicht? Staat daar een sanctie op?
De wijk aanpak draait vrijwel volledig om overheidspartijen die meer geld en invloed willen om lokale leefbaarheidsproblemen op te lossen. Maar buurten zijn in de eerste plaats van buurtbewoners. Begin daarom bij hen.
Dagelijks werpen we gebruikte verpakkingen weg; blikjes, drankpakken en vooral veel kunststof verpakkingen. Het verpakkend bedrijfsleven is bij wet verantwoordelijk voor hergebruik. Daarvoor hebben de bedrijven zich verenigd in het Afvalfonds Verpakkingen dat met de VNG overeenkomsten sluit voor de inzameling van verpakkingen door gemeenten.
‘We behandelen eerst de moties vreemd uit de vorige vergadering,’ stelt burgemeester Harald Bergmann voor. ‘Het zijn er vijf.’ Daarnaast zijn er voor deze vergadering ook nog eens zes nieuwe moties zonder agendapunt ingediend. Het belooft voor de raad van Middelburg weer een lange avond te worden.
Nog altijd is burgerparticipatie vaak het sluitstuk van een gemeenteproject. Het ‘oh jeetje daar moeten we ook nog iets mee’. Omdat het moet en om die paar usual suspects, dat groepje mondige burgers dat gevraagd en ongevraagd van zich laat horen, tevreden te stellen. Voor die overgrote en zwijgende meerderheid is het niet zo nodig, anders zouden die wel van zich laten horen. Maar is dat wel zo? Zijn die inderdaad stil, bijvoorbeeld omdat ze het allemaal wel prima vinden?
Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) heeft kortgeleden het rapport 'Grote opgaven in een beperkte ruimte' gepubliceerd. Dit rapport gaat in op een belangrijk onderwerp voor de komende kabinetsformatie, de aanzwellende roep om betere regulering van ruimtelijke ontwikkelingen in ons kleine land.
Woningnood. Energietransitie. Klimaatadaptatie. Stikstofproblematiek. Het ontbreekt niet aan grote opgaven in de fysieke leefomgeving en ze zijn allemaal urgent. En dan is daar, midden in de coronacrisis, ook nog de invoering van de Omgevingswet.
De regio's Amsterdam, Rotterdam/Den Haag, Utrecht en Eindhoven vroegen voor 15 miljard euro aan investeringen in mobiliteit aan uit het Groeifonds. De aanvraag werd kritisch beoordeeld door het Centraal Planbureau (CPB). In het kielzog adviseert de Commissie Nationaal Groeifonds om slechts 2,5 miljard te reservereen. Ik heb drie bezwaren tegen die evaluatie.
Verrassend is het allerminst dat de invoering van de Omgevingswet opnieuw zal worden uitgesteld. Nadat de Tweede Kamer eind december bijna tussen neus en lippen door met invoering per 1 januari 2022 had ingestemd – waar waren de Omtzigten en Leijtens die middag? – volgde een golf van oranje en rode stoplichten.
Afvalverbranding wordt gezien als een bron van groene stroom. Dit komt omdat een gedeelte van het aangevoerde afval bestaat uit papier, textiel (katoen, wol), hout en gft. Dit is biomassa, en stroom uit biomassa is groene stroom.
Zonne-energie behoeft een genuanceerde discussie, betogen Solarfields, TPSolar, en GroenLeven; drie Nederlandse ontwikkelaars van zonneparken. Door het streven naar 50 procent lokaal eigenaarschap verplicht te stellen, stokt de groei van duurzame energie.
Aandacht voor afval, afvalverwerking en grondstoffen is altijd fantastisch. Hoe groter het bewustzijn over onze omgang met afval, hoe sneller de transitie van een lineaire naar een circulaire economie. Een transitie die broodnodig is. Liever gisteren dan vandaag.
Het omgevingsplan wordt gezien als uitvoeringsinstrument en niet als sturingsinstrument. Daardoor verandert het juridische werk. Mijn vorige column hierover riep wisselende reacties op. Ik zou bijvoorbeeld ten onrechte denken dat een bestemmingsplan de rechtszekerheid biedt dat er in de omgeving niets zal veranderen.
Waarom betaalt de provincie Gelderland mee aan het Rijkswegennet? Deze vraag kwam recent op tafel tijdens de bespreking in de Provinciale Staten van Gelderland over het knooppunt A1-A30. Nu is het niet onterecht dat de vraag gesteld wordt of de provincie een bijdrage kan leveren. Deze vraag wordt namelijk aan iedere provincie gesteld en dergelijke investeringen dragen bij aan provinciale doelen zoals een goed vestigingsklimaat en een goede woonomgeving.
