Zeven opgaven voor 2040
In dat 'Jaar' denken beleidsmakers en betrokkenen na over de ruimtelijke toekomst. Inmiddels zijn ‘zeven onvermijdelijke opgaven’ voor 2040 vastgesteld.
De ruimtelijke toekomst van Nederland kent zeven onvermijdelijke opgaven, volgens de opstellers van het – voorlopige – Manifest2040 van het Jaar van de Ruimte. ‘Versterken van het stedennetwerk’ en ‘de energietransitie’ staan hoog op de agenda.
In het Jaar van de Ruimte denken beleidsmakers, professionals en betrokkenen na over de ruimtelijke toekomst van Nederland. Dat gebeurt tijdens debatten, symposia en uiteenlopende activiteiten door het hele land. Het Manifest dat op de slotbijeenkomst op 15 december in Amersfoort moet worden opgeleverd, neemt steeds duidelijker vorm aan. Zo zijn inmiddels ‘zeven onvermijdelijke opgaven’ voor 2040 vastgesteld.
Energietransitie
Zoals rondom de energietransitie. Hoewel de urgentie daartoe breed wordt gevoeld, verloopt de transitie moeizaam. Volgens de opstellers van het manifest heeft dat te maken met de hoge ruimtedruk en het geringe maatschappelijke draagvlak voor windmolenparken of andere energievoorzieningen in het landschap. Ook de energiebesparing schiet niet op. ‘’Willen we daadwerkelijk een Nederland dat in 2050 80 procent minder CO2 uitstoot en liefst zelfs energieneutraal is, dan moeten de politieke keuzes ondubbelzinnig zijn. De energietransitie vraagt om een Nationaal Energieprogramma, vergelijkbaar met het Deltaprogramma”, aldus het manifest.
Een andere opgave ligt in betere samenwerking tussen steden, om optimaal te profiteren van economische kansen. Steden vangen elkaar nog te vaak de vliegen af, terwijl ze juist samen één sterk ruimtelijk-economisch netwerk moeten vormen.
Gezonde leefomgeving
De overige opgaven zijn: hergebruik van vrijgekomen ruimtes, zorgen voor een gezonde leefomgeving, water inzetten als kwaliteitsimpuls, anticiperen op technologische innovatie en agrarische productie in balans brengen met de omgeving.
"Nu is het sowieso al erg lastig omvast te stellen ‘waar’ CO2 vandaan komt (sources) en waar het weer opgenomen wordt (sinks). Op bovenstaande figuur is de koolstofcyclus weergegeven. De belangrijkste bronnen voor atmosferisch CO2 zijn de oceanen ( 90 gigaton/jaar) , vegetatie (60 gigaton/jaar) en bodems (60 gigaton/jaar). De inbreng van de mensheid is slechts 5,5 gigaton/jaar. De menselijke inbreng in atmosferische koolstof is dus 2,6%. Men kan zich afvragen of een dergelijke kleine inbreng er wel toe doet, zeker als men bedenkt dat bovenstaande getallen schattingen zijn. De foutenmarges in die grote stromen zijn groter dan de antropogene inbreng. Bovendien: een relatief kleine variatie in de natuurlijke stromen van koolstof in de cyclus zal de menselijke inbreng overschaduwen. Maar afgezien daarvan: hoe kan het dat die zeer kleine extra source in staat is om het atmosferische CO2-gehalte zo op te drijven? De vraag stellen is hem beantwoorden vinden sommige wetenschappers."
http://klimaatgek.nl/wordpress/co2/