Kennis over wind-op-land versnipperd
In Nederland wordt op dit moment gewerkt aan 238 wind-op-land-projecten door 199 initiatiefnemers.
Het grote aantal verschillende initiatiefnemers voor windenergie op land, zorgt voor versnippering van kennis. Ook bij lokale overheden. In Nederland wordt op dit moment gewerkt aan 238 wind-op-land-projecten door 199 initiatiefnemers. Bij ruim de helft van die projecten zijn gemeenten of provincies betrokken als (mede-) initiatiefnemer. In enkele gevallen betalen ze ook mee.
Effect van betrokken overheid neutraal
Dat blijkt uit data die Energeia, een informatiedienst voor de energiemarkt, de afgelopen twee jaar verzamelde. In totaal traceerde Energeia over deze periode 305 plannen voor de bouw van nieuwe windturbines in Nederland. Daarvan zijn er inmiddels 28 opgeleverd en 39 uit- of afgesteld. In circa de helft van de mislukte projecten waren gemeenten of provincies betrokken. De vraag of participatie van de overheid in windprojecten een voor- of nadeel is, is door dat cijfer te beantwoorden met “neutraal”, zegt Loek Caris, directeur Energeia. ‘We merken wel dat de meeste projecten al in een vroeg stadium falen, snel na of soms al voor de haalbaarheidsstudie. Er gaat dus niet veel gemeenschapsgeld mee verloren.’
Expertise opbouwen
Zorgelijker vindt Caris de versnippering van kennis. Vooral kleine gemeenten hebben nauwelijks de ambtelijke capaciteit om expertise op te bouwen over windenergie. De strategie om die kennis bij een grote centrumgemeente te halen, werkt bij dit dossier niet altijd goed. ‘Een grote stad vindt het al snel prima als een kleine plattelandsgemeente windmolens wil plaatsen. Hier spelen soms uiteenlopende belangen.’
Meer actiegroepen dan projecten
Succesvolle windprojecten lijken vooral de kleinere parken. Uit de data van Energeia blijkt dat de afgeblazen projecten veelal een stuk groter van omvang zijn dan de geslaagde projecten: gemiddeld 65 megawatt (MW) tegenover circa 30 MW. Dat is logisch, vindt Caris, omdat kleine projecten makkelijker zijn te financieren en minder maatschappelijke weerstand oproepen. ‘Nederland is nu eenmaal dichtbebouwd en dichtbevolkt. Er zijn naar verluid op dit moment meer actiegroepen tegen windmolens dan daadwerkelijke projecten in ontwikkeling.’
Participatieverplichting in Energieakkoord
Om te zorgen voor meer maatschappelijk draagvlak voor windmolens op land, is in het Energieakkoord een participatieverplichting opgenomen voor windparken van meer dan 15 MW (circa vijf tot zeven turbines). In de Omgevingswet wordt verankerd dat ontwikkelaars samen met betrokken overheden voorafgaand aan een project een participatieplan opstellen. Volgens Caris proberen veel ontwikkelaars overigens nu al belanghebbenden beter en vroegtijdig te betrekken bij de komst van een windpark.
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Geschikt voor elke politicus en ambtenaar en burger:
Kennis over windenergie en participatie is helemaal niet versnipperd, hij wordt genegeerd, door gemeenten en helemaal door windpark ontwikkelaars.
Dat komt omdat gemeenten helemaal niet duurzaam willen zijn, en hun eigen burgers eerder zien als vee dan als burgers en hen ook niet vertrouwen.
Windpark ontwikkelaars, willen zo weinig mogelijk participatie omdat de rijks overheid, met zo veel mogelijk regelgeving, een oorlog probeert te maken van het bouwen van windparken. En in oorlog, en op het slagveld kom je vaak complexe en onzekere situaties tegen. Ideaal om de fossiele belangen te dienen.
Veel subsidie moet die onzekerheid dan een beetje gladstrijken. Er zijn commerciele windpark ontwikkelaars, die zo bot te werk gaan dat maar 1 op de 10 projecten slaagt, dat ene windpark moet dan de ontwikkelkosten van de mislukte 9 compenseren.
Er zijn daarom veel meer gestandaardiseerde aanpakken nodig. En gezien de omvang van de nog te bouwen windparken, 6000 MW, is daarvoor een simpele participatie aanpak nodig.
Die is er ook, bouw windparken net zoals woonwijken, voor burgers, ipv voor de gesubsidieerde winst van de commerciele windpark ontwikkelaars.
U snapt wel, met dit soort oproepen is het begrijpelijk dat windpark huisjesmelkers dit soort participatie niet willen.
Maar voor de woningbouw heeft onze maatschappij die omslag ook gemaakt, NU woont de helft van ons trots in een eigen woning.
We moeten toe naar trots eigen windpark bezit, elk huishouden en MKB een stukje om zelf stroom op te wekken. De grote energie bedrijven hebben deze trends allang ingecalculeerd, maar Nederlandse rijks ambtenaren kunnen heel goed tegenwerken, en weerstand regisseren.
Er gaat de komende jaren dus 6000 MW gebouwd worden, dat is genoeg om 3 miljoen huishoudens trots te maken op hun eigen stukje windpark.
Maar de rijksambtenaren hebben er een Rijks Coordinatie Regeling dictatuur van gemaakt, om het eigen windaprk bezait zo goed mogelijk tegen te werken en groei te hinderen.
Toch kunnen gemeenten ook NU kiezen voor een aantrekkelijk windenergie product, het Stukje Nieuwbouw Windpark.
Ze moeten alleen meewerken aan dat plannen die die standaard participatie vorm willen toepassen.
En gezien het slagveld, dat ook actief regisseren, door hun eigen burgers een keer te vertrouwen, en hen zo'n aanbod te doen.
Een gezinsstukje windpark, kost 2500 EUR
en levert elk jaar 4000 kWh stroom, 20 jaar lang.
Die stroom heeft een kostprijs van 2 tot 5 cent, afhankelijk wat je allemaal in die kostprijs stopt.
Belangstellenden kunnen hun belangstelling registreren op http://www.pakdewind.nl
Vervolgens moeten gemeenten wel willen meewerken aan het voor hun gemeente uitontwikkelen van hun lokale product, Stukje Nieuwbouw Windpark.
Dat doen ze ook voor een nieuwe woonwijk
Hou die vergelijking vast.
Laten we vaststellen dat er voor nieuwbouw woonwijken nooit veel verzet is.
Dat kan ook zo werken voor mooie Nieuwbouw Windparken.
Daar kunnen burgers hun eigen kavel in kopen, waardoor ze zich identificeren met het windpark plan.
Hun belangstelling registreren maakt het draagvlak zichtbaar.
Een standaard aanpak voor draagvlak in 500 woorden.
Geschikt voor elke politicus en ambtenaar en burger