'Gemeenten hebben wethouder voor vastgoed nodig'

Gemeenten zouden allemaal een speciale wethouder vastgoed moeten aanstellen na de verkiezingen. Zij kunnen zorgen voor meer zicht op de omvang en leegstand van maatschappelijk vastgoed en proberen de financiële verliezen door inefficiënt gebruik te beperken. Dat stelt 'ambassadeur maatschappelijk vastgoed' en oud-wethouder van Amersfoort Gert Boeve in een interview met het vakblad Vastgoedmarkt.

Boeve was van 2008 tot begin 2013 wethouder voor het CDA in Amersfoort, met onder meer zorg en welzijn, economische zaken en Vathorst in zijn portefeuille. Na de val van het college kwam zijn partij in de oppositie terecht. Zijn inspanningen om in de gemeente leegstand van zorg- en welzijnsaccommodaties te bestrijden, brachten hem nadien het verzoek van de VNG om ambassadeur maatschappelijk vastgoed te worden. Hij licht zijn pleidooi voor de vastgoedwethouder toe aan Binnenlands Bestuur.

U stelt dat maatschappelijk vastgoed nu versnipperd is, elke wethouder gaat over zijn eigen gebouwen. Dat is een probleem?

‘Ja, want de leegstand is enorm. Veel wethouders en politici weten niet dat de leegstand van maatschappelijk vastgoed de komende jaren net zo groot wordt als de leegstand van winkels en kantoren bij elkaar. Het wordt vaak verbloemd omdat het gedeeltelijke leegstand is. Een lege winkel is alle dagen leeg, maar sporthallen, scholen en wijkcentra worden relatief slecht gebruikt, een groot deel van de tijd gebeurt daar niets mee. Het probleem is dat vastgoed wordt benaderd als beleidsmiddel, niet als bedrijfsmiddel. Een wethouder zegt al snel: we hebben een nieuw gebouw nodig voor onderwijs of sport. Er wordt dan niet gekeken of er ander vastgoed is waarmee je ook uit de voeten kunt.’

U constateerde dat als wethouder in Amersfoort. Hoe pakte u dat aan?

‘Ik zag die leegstand als een kans om een bezuiniging te realiseren. We hebben wijkcentra kunnen sluiten door activiteiten op een andere manier binnen die wijk uit te voeren, want dat was wel een voorwaarde. Ook konden inwoners wijkcentra zelf overnemen. Helaas heb ik die klus niet kunnen afmaken, maar de eerste tekenen waren succesvol. We konden zo structureel een miljoen euro besparen, waarvan ik zes ton weer heb ingezet voor zorg- en welzijnsbeleid, maar dan inhoudelijk.’

Dat is een fikse besparing, alleen op dat ene beleidsterrein. Weet u wat dat omgerekend voor de hele gemeente zou kunnen betekenen?

‘Nee, daar waag ik mij niet aan. En dat is de kern van mijn oproep: breng nou in beeld hoeveel vastgoed je hebt, wat leegstaat en wat je als gemeente over hebt voor al die eigen gebouwen. Dat is transparant naar de burgers. En vervolgens kan je daar ook effectief op sturen.’

Dat wordt de taak van de wethouder vastgoed. Krijg je dan ook een vastgoedbedrijf?

‘Dat zou ik wel aanbevelen, ja. En daar zet je al het vastgoed in dat de diverse afdelingen nu afzonderlijk onder hun hoede hebben. Als de wethouder onderwijs wat wil, moet hij eerst langs zijn vastgoedcollega met de vraag: hoe kun je mij faciliteren? Die vraag kan vervolgens worden afgestemd met andere vastgoedbehoeften.’

Verwordt dat vastgoedbedrijf niet – via verhuur of beleggingen - tot een melkkoe voor gemeenten zoals het grondbedrijf, met alle risico’s van dien?

‘Je zou er ook geld mee kunnen verdienen, dat is de keerzijde. Maar mijn stelling is dat de nieuwe gemeenteraden ermee moeten beginnen om dit op de agenda te zetten. Vervolgens kunnen ze keuzes maken over de taken van zo’n vastgoedbedrijf en ongewenste risico’s afdekken.’

U bent lijstduwer voor het CDA bij de gemeenteraadsverkiezingen in Amersfoort. Is dit pleidooi soms ook een open sollicitatie voor de post wethouder vastgoed in uw eigen gemeente?

‘Ik ben lijstduwer uit loyaliteit aan mijn partij en dit onderwerp heeft mijn interesse. Het kan best zijn dat ik nog eens terugkeer in de politiek, maar daarover is eerst de kiezer aan het woord.’