Eén stap vooruit, twee stappen achteruit. Soms lijkt het alsof al je inspanningen, en het resultaat dat je daarmee behaalde, teniet worden gedaan. Frustrerend. Bij een aantal Nederlandse gemeenten overheerst momenteel dit sentiment. De meicirculaire, het schrijven waarmee het kabinet de Nederlandse gemeenten informeert over de geldbedragen die dit jaar, en de komende jaren, uit het gemeentefonds worden uitgekeerd, bevat een aantal tegenvallers.
De regio kan het goedkoper dan het rijk! Minister Van Nieuwenhuizen van Infrastructuur en Waterstaat erkent dat volmondig. En dan voelt u al nattigheid…
Algemene beschouwingen. Er zijn gemeenteraden die er alles aan doen om dit ritueel zoveel mogelijk op de gang van zaken in het nationale parlement te laten lijken. Van het aanbieden van de begroting in een koffertje tot en met de vraag of het niet leuk is als de dames in het gezelschap hoedjes op hebben aan toe. Zo bezien horen de algemene beschouwingen ‘natuurlijk' ook thuis bij de behandeling van de begroting. En dus in november. Toch?
Al tientallen jaren worden plannen gemaakt voor meer gemeentebelastingen – en tegelijk minder rijksbelastingen en minder gemeentefonds. Er zijn al tientallen onderzoeken naar gedaan.
Hoeveel fouten kun je maken in één zin? Het gaat om de zin die de ministers De Jonge en Ollongren vorige week schreven: “Richtlijn van het rijk: de provincies weegt bij hun toezicht op de gemeentefinanciën mee dat er onderzoek loopt om een nieuw kabinet te laten besluiten over een passend budget voor de jeugdzorg vanaf 2022.” Telt u even mee? Als eerste valt natuurlijk de taalfout op. Maar dat is de minst erge fout.
'Wat scheelt eraan jongedame?'
'Dokter, ik denk dat ik hallucineer. Ik krijg kleedgeld van mijn ouders; dat is geen vetpot en ik heb daar dus een heel plan voor gemaakt.'
'Dat klinkt heel verstandig. Waarom hallucineer je dan?'
'Nou, mijn ouders hebben geld over dit jaar en daarom krijg ik minder kleedgeld dan was afgesproken. Snapt u het nog?'
'Eh, nee.'
'Maar het ergste is dat ik daarmee dus mijn nieuwe spijkerbroek niet kan kopen, want ik krijg minder dan gepland. En daar heb ik stevig stress van!'
'Aaah, nu begrijp ik het. Maar dáár heb ik wel iets voor.'
Minister Hoekstra van Financiën presenteerde vorige week woensdag het jaarverslag over 2018 van het gemeentefonds. 27 pagina’s saai ambtelijk proza. Alles in het gemeentefonds is vorig jaar helemaal toppie toppie gegaan – volgens dat verslag.
Onlangs is er een petitie begonnen over de hondenbelasting. Die moet worden afgeschaft. Want de opbrengst gaat niet naar opruimen van hondenpoep of zo, maar wordt verjubeld in de algemene middelen. En dat is niet eerlijk.
De huidige wijze van verslaglegging belemmert een goede vergelijking van gemeentelijke begrotingen en jaarrekeningen. Een overstap naar de Richtlijnen voor de Jaarverslaggeving zal de vergelijkbaarheid in het publieke domein vergroten.
Meteen toen het onderzoeksrapport uitkwam over de gemeentelijke tekorten in de jeugdhulp las ik het, thuis in de keuken, bij het ontbijt. Op de ontbijttafel had ik staan: witte bolletjes, plakjes pastrami, gesneden oude kaas, en een pak halfvolle melk.
Sinds de overname van een groot deel van het sociaal domein in 2015 weerklinkt uit gemeenteraden de klacht dat ze geen grip hebben op de uitgaven.
Elke gemeenteraad krijgt dit gerecht ten minste één keer per jaar voorgeschoteld. En voor Provinciale Staten is dat niet anders. Het overhevelen van budgetten van het vorige begrotingsjaar naar het lopende. Meestal krijgt de raad de vraag bij het bestemmen van het positieve resultaat van de jaarrekening, in juni of juli dus, vlugjes opgediend. Maar politieke fast food is het niet.
Unaniem is de Tweede Kamer vorige week akkoord gegaan met de wet tot invoering van het Wmo-abonnementstarief per 2020. Vrijwel unaniem waren gemeenten juni vorig jaar in het afwijzen ervan. De Kamer trekt zich wel iets aan van de zorgen die er bij gemeenten leven, maar of dit de gemeentelijke pijn gaat wegnemen, is nog ongewis.
Twee ouders zitten aan tafel. Dochter zit erbij. Moeder: ‘Wat gaat ze doen in de vakantie?’ Vader: ‘Op kamp lijkt me wel wat.’ Moeder: ‘Goed idee. Is alleen wel duur.’ Vader: ‘Dat wordt dan minder paardrijden.’ Dochter, verongelijkt: ‘Mag ik ook wat zeggen?’ Beide ouders, tegelijk, gedecideerd: ‘Nee.’
Een psychische stoornis is niet één-twee-drie op te lossen, dat duurt vaak lang. Als hij überhaupt al op te lossen is. Daarom wil staatssecretaris Blokhuis van Welzijn de zorg voor de 8.500 mensen met een psychische stoornis overbrengen van de Wet maatschappelijke ondersteuning naar de Wet langdurige zorg. Overbrengen van de gemeenten naar de zorgverzekeraars.
