Big data, informatiegestuurd werken, smart cities, blockchain. In de praktijk van de informatieprofessional zijn dit de buzzwoorden die ook dit jaar zullen rondzoemen. Nieuwe termen rollen over elkaar heen en schreeuwen om aandacht. Innovation makes the world go round!
Volgens de VN woont in 2030 twee op de drie mensen in steden. Dit kan zelfs oplopen tot 80 procent. Verstedelijking heeft ingrijpende gevolgen voor vervoer, huisvesting, gezondheid, werkgelegenheid en veiligheid. De behoefte naar intelligente en duurzame steden neemt toe. De smart city is noodzakelijk om de kwaliteit van werken, wonen en leven te waarborgen. Het succes ervan valt of staat met de beslissingen van stadsbesturen. Wat zijn de misvattingen over de smart city?
Sneeuw in november of onbeperkte ambtelijke vrijheid van meningsuiting; in Zweden weten ze niet beter. Het is daar zo gewoon dat ze het zelf niet bijzonder vinden of opmerken. Dat komt meer voor. Soms zijn dingen zo vanzelfsprekend dat je ze niet ziet.
In Rotterdam heeft een aantal mensen de ‘Right to Challenge’ aangepakt om drie parken in zelfbeheer te nemen. Het gaat om het Essenburgpark, het Dakpark en het Park 1943. Bij het ondernemen van burgerinitiatieven komen uiteraard ook uitdagingen met de gemeente kijken, waarbij open data zouden kunnen helpen om deze uitdagingen aan te gaan.
Inmiddels begeven bijna alle gemeenten zich op sociale media. Collegeprogramma's, raadsprogramma's, begrotingen en kadernota's; ze staan vol met grote ambities op het gebied van sociale media. Omdat 'de burger' dat van ons vraagt. Maar wat vraagt die inwoner nou precies? Halen gemeenten alles uit de mogelijkheden die sociale media bieden?
Het Gerechtshof in Den Bosch doet binnenkort in hoger beroep uitspraak in een door buitenreclame-exploitant JCDecaux aangespannen zaak tegen de Eindhovense citymarketing-organisatie Stichting EHV365. Een recente uitspraak in een vergelijkbare zaak, spelend in de gemeente Rotterdam, maakt één ding duidelijk: Eindhoven zit in een lastig parket. En dat kan ze net als in Rotterdam duur komen te staan.
Vanouds zijn gemeenten goed in standaardiseren, in structureren, in categoriseren, in ordenen. Maar inmiddels leven we in een netwerksamenleving wara veel meer de opgaven centraal staan. Opgaven waar mensen, partijen en partners zich tijdelijk of langdurig aan verbinden in fluïde netwerken. De opgave van de overheid is om daarop aan te sluiten. Dat betekent dat je de dienstverlening moet flexibiliseren, zonder dat je dat precies kunt invullen. Tot die dubbelheid zullen wij ons in toenemende mate moeten leren verhouden.
Onlangs deed de Centrale Raad van Beroep een uitspraak waar mijn wenkbrauwen van omhoog gingen. Op 13 september 2016 heeft de CRvB namelijk bepaald dat de inzet door de sociale recherche van een videocamera gericht op de werkplek van een van bijstandsfraude verdacht persoon, in strijd was met artikel 8 lid 2 van het EVRM (het recht op privacy).
Privacy is een versleten begrip. Net als transparantie. De dimensies die beide woorden aanduiden zijn veel groter dan wat de meeste van ons zich tot voor kort daarbij voorstelden. Het is alsof de stickers op je brievenbus ‘Nee! Tegen ongevraagd drukwerk!’ je zouden beschermen tegen hackers.
Al jaren roepen we bij de overheid dat de klant centraal moet staan, maar volgens mij gebeurt dat nog veel te weinig. Burgers krijgen nog te vaak te maken met regelingen die niet op elkaar passen, iets waar veel mensen heel zenuwachtig van worden omdat ze bijvoorbeeld, als gevolg daarvan, een jaar moeten wachten voordat ze weten of zij tweehonderd euro moeten bijbetalen.
