Onlangs deed de Centrale Raad van Beroep een uitspraak waar mijn wenkbrauwen van omhoog gingen. Op 13 september 2016 heeft de CRvB namelijk bepaald dat de inzet door de sociale recherche van een videocamera gericht op de werkplek van een van bijstandsfraude verdacht persoon, in strijd was met artikel 8 lid 2 van het EVRM (het recht op privacy).
Privacy is een versleten begrip. Net als transparantie. De dimensies die beide woorden aanduiden zijn veel groter dan wat de meeste van ons zich tot voor kort daarbij voorstelden. Het is alsof de stickers op je brievenbus ‘Nee! Tegen ongevraagd drukwerk!’ je zouden beschermen tegen hackers.
Al jaren roepen we bij de overheid dat de klant centraal moet staan, maar volgens mij gebeurt dat nog veel te weinig. Burgers krijgen nog te vaak te maken met regelingen die niet op elkaar passen, iets waar veel mensen heel zenuwachtig van worden omdat ze bijvoorbeeld, als gevolg daarvan, een jaar moeten wachten voordat ze weten of zij tweehonderd euro moeten bijbetalen.
Dienstverlening is een bestaansgrond van de overheid. Je doet het voor de inwoner. Bij veel gemeenten is de dienstverlening redelijk op orde. Toch hebben alle gemeenten hun dienstverlening net weer iets anders georganiseerd, ook waar dat niet nodig lijkt. Veranderingen verlopen daardoor vaak traag, terwijl allerlei maatschappelijke en technologische ontwikkelingen vragen om versnelling.
Het concept ‘smart city’ verdient een heroriëntering. Een betere term is ‘intelligent communities’. Voor een leefbaardere wereld moeten we niet alleen de fysieke stad zelf maar ook de onderlinge connecties digitaliseren.
Al jaren hebben we het over excellente dienstverlening. Dat is wat we als overheid nastreven. Ik vraag me alleen af of dat realistisch is.
Wat zouden bewoners van onze streken in de 23e eeuw van onze tijd willen weten? Tenminste, ervan uitgaande dat die bewoners er zijn en dat ze nieuwsgierig zijn. Zouden ze geïnteresseerd zijn in hoe wij worstelden met de nasleep van fossiele energie, met door gaswinning opgewekte aardbevingen? Of misschien meer in de effecten van de doorzettende globalisering, de discussies rond TTIP, multiculturalisme of gesloten grenzen?
Aansluiten bij de informatiesamenleving, dat is waar gemeenten druk mee bezig zijn. Met klantreizen, toptaken, digitale voorzieningen en tal van andere voorbeelden. De horizon van al deze inspanningen is 2020, als je uitgaat van de Digitale Agenda 2020. Maar wat gebeurt er daarna? De veranderingen in de samenleving en technologie gaan door, dus laten we nadenken over hoe onze dienstverlening er straks uit zal zien.
De titel schijnt een citaat te zijn van Mark Zuckerberg, CEO en oprichter van Facebook. Een bedrijf dat inderdaad niet bekend staat als hoeder van de privacy. En wat ik dan grappig vind, is dat de Europese privacy officer een Duitser is en Duitsland staat bekend als heel streng op het gebied van privacy. Maar goed, dat is eigenlijk niet waar ik het over wilde hebben.
Wanneer een beslissing genomen moet worden, is het niet wenselijk om afhankelijk te zijn van discussies per e-mail of vertraging in de communicatie. Dit kost tijd en brengt risico’s met zich mee. Een e-mail kan bijvoorbeeld in verkeerde handen komen of een beslissing wordt uitgesteld omdat nog niet iedereen de juiste stukken heeft kunnen inzien. Deze aanpak zorgt niet alleen voor extra werk, het risico bestaat ook dat bestuurders een besluit nemen op basis van verkeerde of verouderde informatie. Techniek kan de samenwerking verbeteren zodat er sneller betere besluiten genomen worden.
De nieuwe fototentoonstelling van het Nationaal Archief toont zo’n 250 reisfoto’s van fotografen als Cas Oorthuys, Ed van der Elsken, Henri Cartier-Bresson en Robert Capa. Veel materiaal heeft gevaren doorstaan voordat het in het Nationaal Archief is terechtgekomen.
In Binnenlands Bestuur d.d. 22 juli 2006 worden onder de kop "aandacht voor integriteit mag onsje meer" op basis van een enquête onder de burgemeesters van 32 kleine- en middelgrote gemeenten conclusies getrokken over het integriteitbeleid : gemeenten kunnen meer doen aan hun beleid omtrent integriteit, de vereiste aandacht is er niet altijd door ontbreken van jaarverslagen, jaarlijkse budgetten en integriteitsfunctionarissen.
Veel gemeenten hebben moeite met het archiveren van oude informatie. In de jaren ’90 werd data volop gedigitaliseerd (als het goed is) op bijvoorbeeld 5¼-inch floppy’s, zipschijven, cd-roms en ga zo maar door. Nu blijkt echter dat deze data niet alleen lastig uit te lezen is (de nodige hard- en software ontbreekt en meldingen worden onleesbaar door beschadigingen of ouderdom), maar dat er in de loop der jaren ook veel is kwijtgeraakt of onvolledig vastgelegd. Dit slaat een flinke bres in de informatievoorziening, maar ook de beveiliging daarvan.
Steeds meer overheidsorganisaties maken gebruik van de cloud om de dienstverlening aan burgers te verbeteren, de efficiëntie te verhogen, een kostenbesparing te realiseren of nieuwe diensten te ontwikkelen. Waar moeten deze organisaties op letten als zij naar de cloud migreren?
De intrede van de wet meldplicht datalekken maakt het vandaag de dag nog belangrijker om volledig te loggen en rapporteren wat er met de data die bedrijven en instanties verzamelen gebeurt. Zij zijn verplicht om aan de bel te trekken bij de Autoriteit Persoonsgegevens wanneer er inbreuk is gemaakt op persoonsgegevens van burgers.
