In Rotterdam heeft een aantal mensen de ‘Right to Challenge’ aangepakt om drie parken in zelfbeheer te nemen. Het gaat om het Essenburgpark, het Dakpark en het Park 1943. Bij het ondernemen van burgerinitiatieven komen uiteraard ook uitdagingen met de gemeente kijken, waarbij open data zouden kunnen helpen om deze uitdagingen aan te gaan.
Inmiddels begeven bijna alle gemeenten zich op sociale media. Collegeprogramma's, raadsprogramma's, begrotingen en kadernota's; ze staan vol met grote ambities op het gebied van sociale media. Omdat 'de burger' dat van ons vraagt. Maar wat vraagt die inwoner nou precies? Halen gemeenten alles uit de mogelijkheden die sociale media bieden?
Het Gerechtshof in Den Bosch doet binnenkort in hoger beroep uitspraak in een door buitenreclame-exploitant JCDecaux aangespannen zaak tegen de Eindhovense citymarketing-organisatie Stichting EHV365. Een recente uitspraak in een vergelijkbare zaak, spelend in de gemeente Rotterdam, maakt één ding duidelijk: Eindhoven zit in een lastig parket. En dat kan ze net als in Rotterdam duur komen te staan.
Vanouds zijn gemeenten goed in standaardiseren, in structureren, in categoriseren, in ordenen. Maar inmiddels leven we in een netwerksamenleving wara veel meer de opgaven centraal staan. Opgaven waar mensen, partijen en partners zich tijdelijk of langdurig aan verbinden in fluïde netwerken. De opgave van de overheid is om daarop aan te sluiten. Dat betekent dat je de dienstverlening moet flexibiliseren, zonder dat je dat precies kunt invullen. Tot die dubbelheid zullen wij ons in toenemende mate moeten leren verhouden.
Onlangs deed de Centrale Raad van Beroep een uitspraak waar mijn wenkbrauwen van omhoog gingen. Op 13 september 2016 heeft de CRvB namelijk bepaald dat de inzet door de sociale recherche van een videocamera gericht op de werkplek van een van bijstandsfraude verdacht persoon, in strijd was met artikel 8 lid 2 van het EVRM (het recht op privacy).
Privacy is een versleten begrip. Net als transparantie. De dimensies die beide woorden aanduiden zijn veel groter dan wat de meeste van ons zich tot voor kort daarbij voorstelden. Het is alsof de stickers op je brievenbus ‘Nee! Tegen ongevraagd drukwerk!’ je zouden beschermen tegen hackers.
Al jaren roepen we bij de overheid dat de klant centraal moet staan, maar volgens mij gebeurt dat nog veel te weinig. Burgers krijgen nog te vaak te maken met regelingen die niet op elkaar passen, iets waar veel mensen heel zenuwachtig van worden omdat ze bijvoorbeeld, als gevolg daarvan, een jaar moeten wachten voordat ze weten of zij tweehonderd euro moeten bijbetalen.
Dienstverlening is een bestaansgrond van de overheid. Je doet het voor de inwoner. Bij veel gemeenten is de dienstverlening redelijk op orde. Toch hebben alle gemeenten hun dienstverlening net weer iets anders georganiseerd, ook waar dat niet nodig lijkt. Veranderingen verlopen daardoor vaak traag, terwijl allerlei maatschappelijke en technologische ontwikkelingen vragen om versnelling.
Het concept ‘smart city’ verdient een heroriëntering. Een betere term is ‘intelligent communities’. Voor een leefbaardere wereld moeten we niet alleen de fysieke stad zelf maar ook de onderlinge connecties digitaliseren.
Al jaren hebben we het over excellente dienstverlening. Dat is wat we als overheid nastreven. Ik vraag me alleen af of dat realistisch is.
Wat zouden bewoners van onze streken in de 23e eeuw van onze tijd willen weten? Tenminste, ervan uitgaande dat die bewoners er zijn en dat ze nieuwsgierig zijn. Zouden ze geïnteresseerd zijn in hoe wij worstelden met de nasleep van fossiele energie, met door gaswinning opgewekte aardbevingen? Of misschien meer in de effecten van de doorzettende globalisering, de discussies rond TTIP, multiculturalisme of gesloten grenzen?
Aansluiten bij de informatiesamenleving, dat is waar gemeenten druk mee bezig zijn. Met klantreizen, toptaken, digitale voorzieningen en tal van andere voorbeelden. De horizon van al deze inspanningen is 2020, als je uitgaat van de Digitale Agenda 2020. Maar wat gebeurt er daarna? De veranderingen in de samenleving en technologie gaan door, dus laten we nadenken over hoe onze dienstverlening er straks uit zal zien.
De titel schijnt een citaat te zijn van Mark Zuckerberg, CEO en oprichter van Facebook. Een bedrijf dat inderdaad niet bekend staat als hoeder van de privacy. En wat ik dan grappig vind, is dat de Europese privacy officer een Duitser is en Duitsland staat bekend als heel streng op het gebied van privacy. Maar goed, dat is eigenlijk niet waar ik het over wilde hebben.
Wanneer een beslissing genomen moet worden, is het niet wenselijk om afhankelijk te zijn van discussies per e-mail of vertraging in de communicatie. Dit kost tijd en brengt risico’s met zich mee. Een e-mail kan bijvoorbeeld in verkeerde handen komen of een beslissing wordt uitgesteld omdat nog niet iedereen de juiste stukken heeft kunnen inzien. Deze aanpak zorgt niet alleen voor extra werk, het risico bestaat ook dat bestuurders een besluit nemen op basis van verkeerde of verouderde informatie. Techniek kan de samenwerking verbeteren zodat er sneller betere besluiten genomen worden.
De nieuwe fototentoonstelling van het Nationaal Archief toont zo’n 250 reisfoto’s van fotografen als Cas Oorthuys, Ed van der Elsken, Henri Cartier-Bresson en Robert Capa. Veel materiaal heeft gevaren doorstaan voordat het in het Nationaal Archief is terechtgekomen.
