Nog altijd is burgerparticipatie vaak het sluitstuk van een gemeenteproject. Het ‘oh jeetje daar moeten we ook nog iets mee’. Omdat het moet en om die paar usual suspects, dat groepje mondige burgers dat gevraagd en ongevraagd van zich laat horen, tevreden te stellen. Voor die overgrote en zwijgende meerderheid is het niet zo nodig, anders zouden die wel van zich laten horen. Maar is dat wel zo? Zijn die inderdaad stil, bijvoorbeeld omdat ze het allemaal wel prima vinden?

Het Economisch Instituut voor de Bouw houdt de gemoederen flink bezig. De organisatie onderzocht twintig  proeftuinwijken die met subsidie van het rijk pionieren in de wijkaanpak om woningen in Nederland aardgasvrij te krijgen. De conclusie: huizen van het gas halen is complexer dan gedacht en kost gemiddeld 40.000 euro.

Bij gemeenten ligt veel op het bord: van de energietransitie tot klimaatadaptatie, en van vergrijzing tot de Omgevingswet, mobiliteit, aandacht voor kwetsbare groepen en sociale veiligheid. Hoe vlieg je, tegen de achtergrond van steeds verdere bezuinigingen, al die sociaal-maatschappelijke thema’s aan?

Tsjonge jonge, hoe heeft het in de VS zover kunnen komen? Hoe heeft het kunnen gebeuren dat een volk zo tegenover elkaar is komen te staan? De verdeeldheid van het ene land, zorgde afgelopen week voor verbroedering in ons land.

In aanloop naar de Duurzame 100 van dit jaar informeerde dagblad Trouw bij 225 burgerinitiatieven naar hun waardering van de gemeente. De antwoorden? Hoop op meer ondersteuning, maar ook frustratie over achterblijvende inspanningen van gemeenten.

Aardgasvrije wijken. Alle gemeenten willen die voor elkaar boksen. Maar hoe doe je dat? Wanneer betrek je de bewoners erbij? Wat zijn de do’s en don’ts? Graag deel ik enkele aanbevelingen. Vanuit mijn eigen praktijk, maar nuttig voor iedereen die met dit complexe thema te maken heeft.

In rap tempo hebben we ons digitale tools eigen gemaakt en voelen we ons er inmiddels zo comfortabel mee dat we ze steeds breder en innovatiever inzetten. Beeldbellen met opa en oma is de normaalste zaak, net als de Teams- en Zoomborrels om het weekend met collega’s in te luiden.

Een fascinerende paradox: terwijl onze bewegingsruimte flink is ingeperkt, leven we nauwer samen dan ooit te voren. Vanwege de verbondenheid die we voelen nu we een gezamenlijke, onzichtbare  vijand hebben, maar ook omdat we ons, door die vijand, opstellen als de allerbeste buur die je je maar kan wensen.

Energietransitie en klimaatadaptie: twee werelden van verschil… of toch niet? U en ik zien deze domeinen vanuit onze professies weliswaar als afzonderlijke gebieden, en dat zíjn ze feitelijk ook, maar voor de gemiddelde bewoner is de scheidslijn een stuk minder zichtbaar.

Gemeenten hebben de taak een aanzienlijke bijdrage te leveren aan de landelijke CO2-reductie. Om van een thema als energietransitie een succes te maken, is het nodig dat ook burgers zich bewust zijn van de urgentie en hun bijdrage leveren.