De economie boomt als nooit tevoren. De verwachtingen over een navenante loonstijging zijn dan ook hooggespannen bij veel gemeenteambtenaren. Temeer omdat gemeenten de inkomsten uit het gemeentefonds de komende jaren meer dan fors zien groeien.

Zelden leek de start van een kabinet voor gemeenten zo veelbelovend als het derde onder leiding van premier Rutte. Minister Ollongren van Binnenlandse Zaken (BZK), tot voor haar aantreden nog lid van het Amsterdamse college van B&W, noemde het zelf een wethouders-kabinet. Van de 16 bewindspersonen waren er immers 11 ooit wethouder.

Waar je je oor ook te luister legt, vrijwel overal klinkt hetzelfde geluid: er moet meer worden geluisterd naar de burger. Zonder komen we in dit land hoegenaamd geen meter verder. En er moet nog zoveel: we moeten van het gas af, we moeten de auto uit, de fiets op. We moeten gezonder eten, langer doorwerken. Er moeten – snel, snel – meer huizen worden gebouwd. En windmolens. En zo is het moeten-rijtje moeiteloos verder aan te vullen.

Van gemeenteambtenaren mag worden verwacht dat ze loyaal zijn. Uit diverse onderzoeken blijkt dat ze dat ook zijn. Dat moet ook wel, want anders werkt het niet. De ene keer drukt een rechtse wethouder zijn of haar stempel op het beleid, de andere keer doet iemand dat met een andere signatuur. 

Terecht of onterecht, van alle beroepen geniet je als journalist niet het meeste aanzien. Die positie is weggelegd voor de chirurg, op de voet gevolgd door de rechter en de burgemeester. Als journalist zit je ergens in de middenmoot. Goed voor je gevoel van nederigheid, zou je kunnen zeggen, want het is een plek zelfs nog na de voorlichter. 

Als de voortekenen niet bedriegen, dreigt het komende week spannend te worden op de Algemene Ledenvergadering van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) in Maastricht. 

Denk je op de site van je eigen gemeente toch zeker op een niet-commerciële site te zitten, blijkt dat je surfgedrag alsnog wordt doorgespeeld aan de data-rovers van Facebook en Google. Het zou niet ­moeten mogen – zeker niet zonder waarschuwing vooraf –, maar het gebeurt. Direct contact met de burger vinden gemeenten belangrijk.

Niet alleen de mantelzorgers raken op in vergrijzende en dunbevolkte gebieden in ons land, dat geldt ook voor zorgpersoneel in het algemeen. Vooral dat laatste is een landelijke trend die zich in krimpregio’s extra laat voelen: een toenemende zorgvraag in combinatie met een dalende beroepsbevolking. 

‘Ik stond vanmorgen op de tramhalte, staat daar…’ Met zijn uitgestreken smoelwerk begint Herman Koch in Debiteuren/Crediteuren steevast zijn dagelijkse mop te vertellen aan Kees Prins. Je weet als kijker dat het niet waar is, maar je krijgt meteen beeld bij het ongelooflijke verhaal dat volgt. De heren van Jiskefet hebben maar één doel: de lach. 

Het zijn de banken, de veroorzakers van de meest recente financieel-economische crisis, die deze maand alarm slaan dat de boel uit de hand aan het lopen is. 

Wie is de beste lokale bestuurder van 2017? Wordt het burgemeester Arjen Gerritsen uit Almelo, zijn collega Koos Janssen uit Zeist of opnieuw Ahmed Aboutaleb uit Rotterdam? Of gaat een wethouder met de eer strijken, bijvoorbeeld Paul Smeulders uit Helmond, Victor Everhardt uit Utrecht, Claudio Bruggink uit Hengelo of zijn streekgenoot Eelco Eerenberg uit Enschede? 

Een raadslid een varkenskop noemen, de burgemeester een achterlijke Heini. Je verwacht het van reaguurders onder online geplaatste redactionele artikelen. Maar deze geuite kwalificaties komen uit de mond van een wethouder. 

Besturen is samenwerken, luidde de titel van een opinie-artikel van Jantine Kriens op de site van Binnenlands Bestuur deze week. 

De werknemer als kostenpost. Zo is er de afgelopen tien jaar door veel werkgevers vooral tegen aangekeken. Iedereen moest vooral zzp’er worden. Veel eigentijdser. Beter ook – zonder er bij te vertellen voor wie. Maar the times they are a-changin’, om de meest recente Nobelprijswinnaar literatuur aan te halen.

De werknemer als kostenpost. Zo is er de afgelopen tien jaar door veel werkgevers vooral tegen aangekeken. Iedereen moest vooral zzp’er worden. Veel eigentijdser. Beter ook – zonder er bij te vertellen voor wie. Maar the times they are a-changin’, om de meest recente Nobelprijswinnaar literatuur aan te halen. Met het verder uit zicht verdwijnen van de recessie en het fors aantrekken van de economie begint er een krapte te ontstaan op de arbeidsmarkt. Die doet zich voelen in tal van sectoren, de bouw en de zorg voorop.