Terecht of onterecht, van alle beroepen geniet je als journalist niet het meeste aanzien. Die positie is weggelegd voor de chirurg, op de voet gevolgd door de rechter en de burgemeester. Als journalist zit je ergens in de middenmoot. Goed voor je gevoel van nederigheid, zou je kunnen zeggen, want het is een plek zelfs nog na de voorlichter. 

Als de voortekenen niet bedriegen, dreigt het komende week spannend te worden op de Algemene Ledenvergadering van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) in Maastricht. 

Denk je op de site van je eigen gemeente toch zeker op een niet-commerciële site te zitten, blijkt dat je surfgedrag alsnog wordt doorgespeeld aan de data-rovers van Facebook en Google. Het zou niet ­moeten mogen – zeker niet zonder waarschuwing vooraf –, maar het gebeurt. Direct contact met de burger vinden gemeenten belangrijk.

Niet alleen de mantelzorgers raken op in vergrijzende en dunbevolkte gebieden in ons land, dat geldt ook voor zorgpersoneel in het algemeen. Vooral dat laatste is een landelijke trend die zich in krimpregio’s extra laat voelen: een toenemende zorgvraag in combinatie met een dalende beroepsbevolking. 

‘Ik stond vanmorgen op de tramhalte, staat daar…’ Met zijn uitgestreken smoelwerk begint Herman Koch in Debiteuren/Crediteuren steevast zijn dagelijkse mop te vertellen aan Kees Prins. Je weet als kijker dat het niet waar is, maar je krijgt meteen beeld bij het ongelooflijke verhaal dat volgt. De heren van Jiskefet hebben maar één doel: de lach. 

Het zijn de banken, de veroorzakers van de meest recente financieel-economische crisis, die deze maand alarm slaan dat de boel uit de hand aan het lopen is. 

Wie is de beste lokale bestuurder van 2017? Wordt het burgemeester Arjen Gerritsen uit Almelo, zijn collega Koos Janssen uit Zeist of opnieuw Ahmed Aboutaleb uit Rotterdam? Of gaat een wethouder met de eer strijken, bijvoorbeeld Paul Smeulders uit Helmond, Victor Everhardt uit Utrecht, Claudio Bruggink uit Hengelo of zijn streekgenoot Eelco Eerenberg uit Enschede? 

Een raadslid een varkenskop noemen, de burgemeester een achterlijke Heini. Je verwacht het van reaguurders onder online geplaatste redactionele artikelen. Maar deze geuite kwalificaties komen uit de mond van een wethouder. 

Besturen is samenwerken, luidde de titel van een opinie-artikel van Jantine Kriens op de site van Binnenlands Bestuur deze week. 

De werknemer als kostenpost. Zo is er de afgelopen tien jaar door veel werkgevers vooral tegen aangekeken. Iedereen moest vooral zzp’er worden. Veel eigentijdser. Beter ook – zonder er bij te vertellen voor wie. Maar the times they are a-changin’, om de meest recente Nobelprijswinnaar literatuur aan te halen.

De werknemer als kostenpost. Zo is er de afgelopen tien jaar door veel werkgevers vooral tegen aangekeken. Iedereen moest vooral zzp’er worden. Veel eigentijdser. Beter ook – zonder er bij te vertellen voor wie. Maar the times they are a-changin’, om de meest recente Nobelprijswinnaar literatuur aan te halen. Met het verder uit zicht verdwijnen van de recessie en het fors aantrekken van de economie begint er een krapte te ontstaan op de arbeidsmarkt. Die doet zich voelen in tal van sectoren, de bouw en de zorg voorop. 

Voor het eerst in acht jaar groeit het aantal gemeenteambtenaren weer: een stijging van 0,8 procent. Dit aldus de Personeelsmonitor 2016 van het A&O fonds Gemeenten. Recente cijfers ontbreken, maar ook bij het rijk zou er sprake zijn van een personeelsstijging. Reden voor De Telegraaf om in chocoladeletters te spreken van ‘ambtenaren die koppig stand houden’. Vooral de oudere ambtenaar moet het ontgelden, die zou maar niet van zijn plaats te krijgen zijn. Na zoveel mislukte pogingen van achtereenvolgende kabinetten om het mes te zetten in het ambtenarenkorps, moet het onder Rutte III dan maar gebeuren.

Gemeenten en lantaarnpalen. Die twee hebben wat met elkaar, zou je denken. Niet zelden worden ze in één adem genoemd. Deze week ook weer. Op bezoek bij vrienden, voor wier deur de straat aardig strak was opgeknapt, ging het een uur lang over lantaarnpalen en de gemeente. Boeiend? Reuze. Voor mij hadden we er nog wel een uur extra over mogen doorbomen.

Vraag de ambtelijke top in gemeenteland wat de agenda bij de lokale overheden in de nieuwe collegeperiode het meest gaat bepalen en je krijgt als weinig verrassend antwoord: het sociaal domein. Dat was en blijft dus zo.

Natuurlijk gebeurt het nog wel eens, maar met het klimmen der jaren word ik beroepsmatig steeds minder vaak echt verrast. Veel ‘nieuws’ is eens voorbij gekomen, begeleid door de bekende invalshoeken van de afzenders.