Zelden leek de start van een kabinet voor gemeenten zo veelbelovend als het derde onder leiding van premier Rutte. Minister Ollongren van Binnenlandse Zaken (BZK), tot voor haar aantreden nog lid van het Amsterdamse college van B&W, noemde het zelf een wethouders-kabinet. Van de 16 bewindspersonen waren er immers 11 ooit wethouder.
Wanneer de omgeving van die nieuwe raadsleden kan luisteren en wil leren biedt dit moment kansen. Dus pas op de vragen en suggesties van de nieuwe raadsleden weg te honen. Pas op dat je als nieuweling je razendsnel aanpast, waar zeker jongeren meester in zijn, maar je de verwondering vast houdt.
Eind oktober 2018 pakt De Telegraaf groots uit met artikelen over de Wob. Specifiek over de afhandeling van verzoeken om informatie door de Gemeente Amsterdam over de crisis bij de dienst Openbare Orde en Veiligheid naar aanleiding van de ‘affaire Saadia Ait-Taleb’. Direct vormt dit ook aanleiding voor een groter artikel over de afhandeling van Wob-verzoeken door alle overheden in Nederland.
De burger heeft weinig vertrouwen in de overheid wanneer het gaat om de omgang met zijn gegevens. Twee procent van de Nederlanders weigert zelfs om langs de elektronische weg gegevens aan de overheid te verstrekken uit angst dat die niet goed beveiligd zijn. Ook Google lijkt het vertrouwen in overheden kwijt en waarschuwt gebruikers voor onveilige overheidswebsites. Maar is het advies van een Amerikaanse techreus wel te vertrouwen?
Na de recente Thorbeckelezing van Minister Ollongren reageert de aangesproken Thorbecke 'zelf'. Hij haalt woorden en voorbeelden van de minister aan en plaatst ze in een bredere context.
Lokale bestuurders moesten het ontgelden bij een inspraakavond in Steenbergen. In Heesch werden twee dode varkens gedumpt op de plek waar een azc zou komen. In het Drentse Oranje blokkeerden bewoners de bussen met asielzoekers en belaagden ze de dienstauto van toenmalig staatssecretaris Dijkhoff. In Geldermalsen werd tijdens een raadsvergadering de raadzaal ontruimd, toen relschoppers hekken omver duwden en de politie met bakstenen bekogelden.
Minister Kajsa Ollongren van Binnenlandse Zaken hield woensdag 10 oktober haar Thorbeckelezing in Zwolle. Het was jammer dat ze hem vanwege ziekte door secretaris-generaal Maarten Schurink moest laten voorlezen, want het was een gedenkwaardig betoog dat het verdiende door haar zelf te worden uitgesproken. Het zal me niets verbazen als we hem later zullen herinneren als het begin van een ingrijpende hervorming van het binnenlands bestuur. De eerste stap is in ieder geval gezet.
Eind september heeft de Eerste Kamer het eindverslag opgemaakt over de deconstitutionalisering van de benoeming van de burgemeester en de cdk. De plenaire behandeling kan nu snel volgen. Dat betekent dat deze benoemingswijze uit de Grondwet wordt gehaald, waardoor voortaan bij gewone meerderheid veranderingen in deze procedure kunnen worden aangebracht. De Tweede Kamer nam deze grondwetswijziging aan met een overweldigende meerderheid, alleen de SGP stemde tegen.
De provincie Gelderland heeft in de oorlogsgeschiedenis en de bevrijding van Nederland een belangrijke historische plek. In het gebied Nijmegen-Arnhem-Wageningen vind je overal sporen van de Tweede wereldoorlog. Van de Duitse inval in 1940, operatie Market Garden in 1944 tot aan de capitulatie in 1945 in Hotel De Wereld in Wageningen. Vrijheid is in onze westerse democratie een belangrijke waarde. Maar vrijheid en veiligheid zijn niet vanzelfsprekend. Verharding van het debat in de samenleving, antisemitisme en racisme drijven groepen in onze samenleving uiteen, terwijl we ons juist zouden moeten richten op verbinding en maatschappelijke vrede. Het is daarom dringend nodig dat “Bevrijding & Vrijheid” structureel onderdeel gaat uitmaken van het beleidsprogramma van de Provincie Gelderland, om zo ons verleden te verbinden met vandaag.
Waar je je oor ook te luister legt, vrijwel overal klinkt hetzelfde geluid: er moet meer worden geluisterd naar de burger. Zonder komen we in dit land hoegenaamd geen meter verder. En er moet nog zoveel: we moeten van het gas af, we moeten de auto uit, de fiets op. We moeten gezonder eten, langer doorwerken. Er moeten – snel, snel – meer huizen worden gebouwd. En windmolens. En zo is het moeten-rijtje moeiteloos verder aan te vullen.
De dag begon al slecht. Direct in de ochtend stuurde de CDA-bewindslieden een filmpje rond. Met met gefingeerde WhatsApp-berichten wensten ze staatssecretaris Wobke Hoekstra succes op ‘zijn’ eerste Prinsjesdag. ‘Je kunt dit,’ schreef Ferdinand Grapperhaus bemoedigend. ‘Ik heb m’n hoedje al op,’ typte Mona Keijzer. ‘Vergeet je koffertje niet,’ grapte Raymond Knops — mét een koffertje-emoji.
Zonder goede data staan we binnenkort allemaal in overvolle treinen en moeten we wachten op een bus die nog wel plek heeft. Gegevens over vervoersstromen en ov-gebruik zijn, ondanks een belofte van vervoerders en een oproep van de Tweede Kamer, nog altijd niet beschikbaar.
Een ding kan van dit kabinet niet worden gezegd: dat het geen visie heeft. Het kabinet heeft duidelijke toekomstplannen, grootse plannen zelfs, zo blijkt uit de Miljoenennota 2019. Of het nu gaat om de energietransitie, het klimaatbeleid, criminele ondermijning, aanpak van eenzaamheid, versnelling van de woningbouw of vernieuwing van de lokale democratie, het kabinet geeft er blijk van grootse veranderingen op de lange termijn in gang te willen zetten.
Een federatie van de Kempengemeenten (Bergeijk, Bladel, Eersel, Oirschot en Reusel-De Mierden) is afgeblazen, zo berichtte Binnenlands Bestuur in het vorige nummer. Dat is jammer want deze figuur heeft allerlei aantrekkelijke kanten. De vorming van deze federatiegemeente gaat niet door omdat de betreffende gemeenten te veel verlies van invloed vrezen en ook omdat onzeker is of deze vorm wel in overeenstemming is met de geldende wet- en regelgeving.
Van gemeenteambtenaren mag worden verwacht dat ze loyaal zijn. Uit diverse onderzoeken blijkt dat ze dat ook zijn. Dat moet ook wel, want anders werkt het niet. De ene keer drukt een rechtse wethouder zijn of haar stempel op het beleid, de andere keer doet iemand dat met een andere signatuur.
