In het handelen van raadsleden ligt voor inwoners opgesloten de erkenning en herkenning. Raadsleden gaan over kwesties die inwoners bezig houden. Veel onderwerpen die in een gemeenteraad aan de orde komen, lijken op het oog onschuldig. De raad lijkt dan als een besluitmachine van het college te werken.
In alle delen van het land worden analyses gemaakt van de immense problemen in de jeugdzorg. In deze rapportages zijn er constante en gemeenschappelijke bevindingen. Sterk oplopende miljoenentekorten bij honderden gemeenten en dreigende faillissementen bij een hele reeks jeugdzorginstellingen.
Zelden telde een kabinet zoveel afgevaardigden die groot zijn geworden in het lokaal bestuur. Van de huidige ploeg van zestien ministers en acht staatssecretarissen zijn er maal liefst elf die in een vorig leven wethouder waren. En één droeg de burgemeestersketting. Bij het aantreden was er zelfs nog één ex-wethouder meer – Mark Harbers – maar die trad eerder dit jaar af.
Kleine gemeenten kunnen geen medewerkers meer krijgen. Best vreemd. Arbeidsvoorwaarden en personeelsbeleid zijn - behalve bij een flexcontract (zie https://www.binnenlandsbestuur.nl/flexambtenaar) - super goed voor ambtenaren. Volgens kleine gemeenten kunnen zij op basis van haar inwonertal niet zoveel betalen waardoor houtje-touwtje gemeenten ontstaan. Hoewel gemeenten hechten aan zelfstandigheid steken raadsleden de koppen bij elkaar om te herindelen. In werkelijkheid stoppen ze hun koppen in het zand.
Het zit in de gemeente Bergransel muurvast. Gedwongen door de tekortkomingen op het sociaal domein moet de gemeente miljoenen aan bezuinigingen weg zien te werken. En nu de kaasschaaf bot is geworden móet er iemands paradepaardje sneuvelen. Het liefst, zo zegt een raadslid op Twitter, zou hij nieuwe verkiezingen uitschrijven en de burger een uitspraak laten doen over hoe deze bezuinigingsronde moet worden verwerkt.
‘De term vragenkwartiér moet u ook vanavond met een korrel zout nemen,’ zegt burgemeester Michiel Pijl. De raadsleden van Drechterland hebben vanavond de mogelijkheid om met politieke vragen het college mondeling een fikkie aan de schenen te leggen. ‘We hebben namelijk dertien vragen van de raad ontvangen,’ vervolgt de burgemeester.
Ik biecht het meteen maar op: ooit heb ik op de Fryske Nasjonale Partij (FNP) gestemd. Het was bij de Statenverkiezingen van 1985, die in plaats van door provinciale thema’s werden gedomineerd door de dilemma’s van de landelijke politiek. Een proteststem van een 19-jarige.
In het politieke hoogseizoen passeerde afgelopen week bijna ongemerkt de transfer van een wethouder uit het college van Utrecht naar het college van Amsterdam.
‘We zitten als Nederland in een impasse,’ vindt Pollie Kaal (Nieuw Links). Vanavond probeert ze haar collega’s van de gemeenteraad van Maasgouw ervan te overtuigen dat juist háár gemeente het land kan redden.
De lokale politiek ligt regelmatig onder het vergrootglas. Zo hoort het ook. Onontkoombaar is dat verhalen met ‘ellende’ met stip bovenaan staan. De laatste weken kunnen we dan ook weer smullen van de bestuurscrisis in Den Haag.
‘Ik weet bijna niet meer wat ik wilde zeggen,’ murmelt Saskia Borgers (PvdA/GL). Ze had eerder de voorzitter om een interruptie gevraagd. ‘Maar de wethouder bleef maar doorkletsen,’ zegt ze nu ze na het betoog van wethouder Caroline van de Pol wel het woord krijgt. Benieuwd of het haar nu wel lukt om antwoord op haar vraag te krijgen!
Enkele weken geleden verscheen bij Prometheus het lijvige boek ‘Het verhaal van de Grondwet’ van Wim Voermans, hoogleraar staats- en bestuursrecht in Leiden. Het is een zeer boeiend geschrift geworden, waarin nauwelijks een accent ligt op allerlei juridische en staatsrechtelijke vraagstukken. Voermans toont het lef en heeft de ‘guts’ om de verschijnselen grondwet en constitutionele ordening multidisciplinair en wereldwijd aan te vliegen.
Huwelijkssluiting mag geen commercieel verdienmodel voor Bekende Nederlanders (BN’ers) worden. Oud-senator Sophie van Bijsterveld wil dat gemeenten het bijzondere karakter van de formele huwelijkssluiting bewaken.
Nu twee Haagse wethouders worden verdacht van het tegen betaling regelen van vergunningen, zijn er twee zinnen die telkens worden herhaald. De onbetwiste nummer 1 is de zin die in 1992 door minister Dales van Binnenlandse Zaken Dales werd uitgesproken: ‘Een beetje integer kan niet’.
Zo’n 40 jaar geleden werkte ik bij een voorloper van het UWV. Toen waren er ook al invaliden - nu: mensen met een beperking - die iets nodig hadden voor hun vervoer, destijds een rolstoel. Voor hun aanvraag doorliepen ze een papierwinkel van formulieren en medische verklaringen. En ze werden ook nog een live gekeurd. Want oh, als eens iemand ten onrechte een rolstoel zou krijgen.
