De Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State haalde onlangs een streep door de Programma Aanpak Stikstof (PAS). Ondanks een uitgebreide toelichting blijken de gevolgen onvoldoende duidelijk. Deze onzekerheid leidt tot onnodige stagnatie.
De afgelopen jaren heeft de Almeerse raad geïnvesteerd in ‘publiek verantwoorden’. Onder die noemer zijn gemeenteraadsleden het gesprek aangegaan met instellingen, corporaties en ‘maatschappelijke organisaties’ in de stad.
Steeds meer Nederlandse gemeentes onderzoeken de mogelijkheid om een smart city te worden. Amsterdam is met een tiende plaats op de City Motion Index zelfs één van de slimste steden ter wereld. Maar wat is zo’n smart city eigenlijk? En waar moeten gemeentes beginnen?
Wethouders en burgemeesters wonen in de gemeente waar ze hun functie uitoefenen. Dat beginsel bestaat al lang en is in de Gemeentewet een belangrijk uitgangspunt. Betrokkenheid bij en kennis van de plaatselijke samenleving zijn een pre om deze bestuurlijke functies goed te kunnen uitoefenen. Voor de burgemeester komt daar nog bij dat het dossier van openbare orde en veiligheid nabijheid vereist.
Gemeenten zijn een simpel bedrijf. Ze hoeven maar op één vraag antwoord te geven. Welke relevantie heb ik voor de maatschappij? Daar begint meteen de ellende. Haar inwoners weten niet meer waar ze aan toe zijn. Virtuele kletskamers vullen zich met kritiek op van alles en nog wat. Beelden en sentimenten winnen steeds meer van waarden en feiten. Omdat aanraden hun mond te houden niet helpt komen groeperingen als Code Oranje naar voren.
Ruim tien jaar geleden startte in Almere met succes een campagne onder deze naam. Met de bedoeling inwoners te interesseren voor het raadslidmaatschap. Dat gebeurde ruim anderhalf jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2010.
De verkiezing van Provinciale Staten in maart werd geheel overheerst door de verkiezing van de Eerste Kamer en wel omdat de meerderheid van Rutte III in de senaat op het spel stond. Ik noemde dat een hevige weeffout in ons democratisch bestel. Er moet dringend worden nagedacht over een andere verkiezingswijze van de senaat, want de democratische legitimatie van het provinciale bestuur is op deze manier uiterst gebrekkig.
‘Ik stel voor dat we het debat op de inhoud van dit voorstel houden,’ zegt burgemeester John Joosten sober. Geen onaardige suggestie. Gezien de opmerkingen die de raadsleden van Dinkelland elkaar vanavond maken, had het debat al zeker drie keer stilgelegd moeten worden.
Op 30 april j.l. heeft het gerechtshof in Amsterdam de oud-burgemeester van Maastricht en de huidige burgemeester van de Haarlemmermeer – Onno Hoes – in het ongelijk gesteld in zijn klacht en schade-eis jegens PowNed. Die rechterlijke uitspraak is van belang voor zowel de media, als voor bestuurders en politici.
Sinds de decentralisaties van 2015 is het takenpakket van gemeenten enorm toegenomen. Juist omdat gemeenten dicht bij de inwoners staan, kunnen wij maatwerk leveren en efficiënter werken. Dat doen we graag, voor onze inwoners. Maar daar moeten we wel de mogelijkheden en de middelen voor hebben. En met name de middelen zijn voor ons een blijvend discussiepunt.
Het is onweersproken. Als het om integriteitsbevordering gaat, is vrijwel elke preventieve inspanning effectiever dan alle repressieve onderzoeken en maatregelen na een incident. Voorkomen is nu eenmaal beter dan genezen. Kritisch kijken naar de eigen feilbaarheid, vereist echter van organisaties een zekere moed. Er is immers nog geen kalf verdronken, er is eigenlijk niets aan de hand, op onnodige reuring zit niemand te wachten.
Neemt een Kamerlid eens een authentiek, origineel en begerenswaardig standpunt in, is het wéér niet goed. GroenLinks-Kamerlid Zihni Özdil kondigde deze week aan zijn zetel op te geven nadat hij anders dan de partijlijn het leenstelsel voor studenten afviel. Klaarblijkelijk, zo reconstrueerde de Volkskrant, voelde de partijleider zich ‘voor het blok gezet’ en daarom gedwongen zelf ook van standpunt te veranderen.
Flexibiliseren van werk is in. Gemeenten doen gretig mee. Door een flexibel arbeidscontract niet te verlengen spaart de gemeente geld uit. Dan betaalt immers de verzekering van het uitzendbedrijf. Gemakzuchtige gemeentemanagers misbruiken het uitzendbureau om contracten argumentloos te ontbinden. Zo wordt het risico afgewenteld op de werknemer. Ernstiger is dat opzettelijk economisch voordeel wordt gehaald uit mensen in een afhankelijke positie.
Dit jaar wordt 100 jaar Kiesrecht gevierd. Veel is er al over geschreven. Met voor mij de vraag: kan kiesrecht bij gemeenten meer zijn dan eenmaal per vier jaar een gemeenteraad kiezen? Kan met de invulling van kiesrecht bijvoorbeeld de participatie van inwoners worden versterkt?
Vandaag gaan de Statenleden naar de stembus om de Eerste Kamer te kiezen. Wat mij betreft is dat de laatste keer.
