Het kan: wethouder namens vier partijen

Samen met zijn collega Anja van den Dolder (werk en inkomen) is Thomas Walder wethouder namens vier partijen (VVD, PvdA, ChristenUnie, D66) Een antwoord op de versplintering van de Hellendoornse gemeenteraad, waar de 25 leden over tien fracties zijn verdeeld. Hoe houdt Walder zijn uiteenlopende achterban te vriend? 

Leven en dood

‘Het thema leven en dood, dat speelt hier niet’, verwijst Walder naar de Haagse kabinetsformatie. ‘Maar bij een kwestie als de koopzondagen merk je het meteen. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn om goed te kunnen samenwerken. De vier partijen die ik vertegenwoordig, respecteren dat ik op sommige punten afwijkend denk. Jullie kunnen niet verwachten, heb ik hun gezegd, dat jullie in alles wat ik doe je eigen partij herkennen. Maar wel dat we altijd met elkaar in gesprek blijven en afspraken maken.’

Kameleontische wethouder

Walder wordt geacht elke partij gelijk te behandelen. ‘Ik mag weleens D66-folders uitdelen op zaterdag. Maar dan moet ik de drie zaterdagen daarop vrijhouden voor de andere partijen.’ Volgens Walder is een dergelijke kameleontische wethouder wel degelijk aan burgers uit te leggen. ‘Een wethouder wordt niet op zijn politieke kleur beoordeeld, maar op zijn wethouderschap. Je bent er voor de hele gemeente.'

Ontraden 

'In het begin was er best kritiek. Ook mijn eigen partij, D66, heeft het me ontraden. Maar degenen die zeiden dat dit niet ging werken, dat waren allemaal beroepspolitici. De samenleving vond het prima. Burgers hebben geen behoefte aan rollebollende politici maar aan bestuurders die over partijen heen oplossingen komen brengen. Los van dogma’s, partijpolitieke filosofieën.’

A-politieker

Ook Walder is er a-politieker van geworden. ‘Ik maak de andere drie partijen op ledenvergaderingen ook van binnen uit mee. Iedere partij, ontdek ik dan, heeft op zijn eigen manier gelijk. Maar ze willen zich alle vier graag met mij profileren. Op een VVD-congres word ik als VVD-wethouder uitgenodigd, op een PvdA-congres als socialist. Daar word je heel snel schizofreen van.’

Stront aan de knikker

Ook bij politieke problemen is het lastig. Walder: ‘Ik kan niet even bellen met mijn fractievoorzitter voor overleg. Dat maakt het complexer en het afbreukrisico groter. Als er stront aan de knikker is, zit ik de hele avond aan de telefoon. En aan het eind heb ik vier verschillende gesprekken gevoerd, met vier verschillende verzoeken, adviezen, orders.’

Lees het hele verhaal deze week in BB16 (inlog)