‘Geen zorgvisie bij lokale partijen’
De kiezer wil weten waar hij aan toe is op thema's als zorg en ondersteuning, maar partijen tonen hierover weinig visie in hun verkiezingsprogramma's. Onduidelijkheid over de uitwerking van de decentralisaties is hier debet aan, maar intussen ontstaat wel een hiaat tussen de zorgen van de kiezers en de thema's van de partijen.
Er lijkt een hiaat te zijn tussen de zorgen van de kiezer en de thema’s die politieke partijen voor de gemeenteraadverkiezingen uitkiezen. De meeste partijen hebben helemaal geen visie op zorg en ondersteuning, terwijl de aanstaande decentralisaties daarin bij de kiezer beginnen te landen.
Thuis-, jeugd- en ouderenzorg
TNS-NIPO concludeert dat gezondheidszorg voor veel kiezers het belangrijkste thema bij de komende gemeenteraadsverkiezingen is. Thuis-, jeugd- en ouderenzorg staan bovenaan het lijstje van belangrijke onderwerpen. Volgens het onderzoeksinstituut is het bij de kiezer doorgedrongen dat gemeenten door decentralisatie meer verantwoordelijkheden hebben gekregen voor taken als ouderen- en gehandicaptenzorg.
Geen visie op zorg bij lokale partijen
Tegelijkertijd meldt ouderenbond ANBO dat uit onderzoek onder ruim 1700 leden en niet-leden blijkt dat senioren bij de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart vooral kijken of lokale partijen in hun gemeente een visie hebben op hoe de zorg en ondersteuning moet worden geregeld. Frappant is dat de meeste partijen dat helemaal niet doen en nauwelijks visie hebben op de decentralisatie van zorg- en ondersteuning, schrijft de bond. Volgens hen gaf ruim zeventig procent van de respondenten aan dat dit voor een groot deel bepaalt op welke partij ze gaan stemmen. En 85 procent zegt ook echt te willen stemmen.
Mensen willen weloverwogen kiezen
ANBO-directeur Liane den Haan: 'De overheveling van taken vanuit het Rijk naar de gemeenten leeft enorm onder senioren. Dat is ook niet zo vreemd, want over negen maanden moeten mensen bij de gemeenten aankloppen voor zorg. Ondanks dat er nog veel onduidelijkheid is rondom Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) willen mensen weten wat ze van hun partij kunnen verwachten op dit gebied. Mensen willen een weloverwogen keuze maken.'
Zet visie op website
ANBO onderzocht de verkiezingsprogramma's van D66, SP, VVD, PvdA en de OPA-partij in Alkmaar, Zwolle, Utrecht, Harlingen, Losser, Boxtel, Delfzijl, Kapelle en Landgraaf. Dat het merendeel van de partijen geen zorgvisie heeft vindt Den Haan een kwalijke zaak. ‘Zeker als je bedenkt dat de gemeenteraadsverkiezingen dit jaar belangrijker zijn dan ooit. Wij roepen alle lokale politieke partijen op alsnog een visie te ontwikkelen over dit onderwerp en dat op hun website te zetten. Burgers hebben recht om te weten wat ze een partij kunnen verwachten.’
Nergens wordt het concreet
Ook ProDemos, Huis voor democratie en rechtsstaat, viel het tijdens gesprekken met politieke partijen op dat gemeenten heel slecht weten wat er nu precies op ze afkomt met de decentralisaties.
Voorlichter Anita de Jong zegt dat ProDemos weliswaar geen analyse heeft uitgevoerd van de verkiezingsprogramma’s, maar wel veel heeft gelezen. ‘Nergens wordt het concreet en dat is het ook niet. Het enige dat de partijen weten is dat er minder geld voor is. We hebben in de Stemwijzer dan ook de vraag gesteld of gemeenten geld moeten bijleggen.’ Als het voor de politiek al niet duidelijk is, is het voor de burger al helemaal niet duidelijk, stelt De Jong. ‘Die onwetendheid valt ons ook op. De decentralisaties gaan toch al over een aantal maanden van start, maar mensen kunnen niet kiezen, omdat partijen nog niets weten.’
Lok de partijen uit
Sommige partijen hadden wel passages over het persoonsgebonden budget (pgb), herinnert ze zich. ‘Verder was het minimaal. Wij zeggen ook niet tegen partijen dat ze daar iets over moeten zeggen. We gaan ze niet bevoogdend vertellen wat ze moeten doen. Maar inderdaad, er is een hiaat tussen wat kiezers belangrijk vinden (gezondheidszorg) en wat partijen daarover ter berde brengen. Ik vind de suggestie van de ANBO niet slecht. Zet je visie op de website. Er komen ook veel debatten waar de decentralisaties een onderwerp zijn. Ga daar als kiezer naartoe en stel vragen. Lok de partijen uit de tent. Vraag bijvoorbeeld of de voorziening die je nu hebt, er straks ook nog voor jou is.’
Partijen hebben zich vergist
Hoogleraar bestuurskunde Marcel Boogers vindt ook heel weinig over zorg en ondersteuning en de decentralisaties in de verkiezingsprogramma's. 'De meeste partijen gingen ervan uit dat de kiezer niet warm voor loopt voor deze thema's, maar blijkbaar hebben ze zich vergist. De kiezer heeft het goed in de gaten. De Wmo was natuurlijk ook al eerder bij de gemeente terechtgekomen. Aan de andere kant zijn gemeenten ook heel druk met de voorbereiding op de nieuwe taken, terwijl er nog onduidelijkheid is over het budget en de vrije ruimte die gemeenten hebben om het verschil te maken. Als partij kun je daar dan heel lastig op inspelen.'
Verkiezingen komen te vroeg
De stelling dat er dan een hiaat is tussen de zorgen van de kiezer en de thema's van de partijen wil Boogers een beetje relativeren. 'De gemeenteraad gaat er maar ten dele over. De uitvoering wordt voorbereid op regioniveau, door de wethouders. Dat is een democratisch probleem. En dat is er ook minder goed aan.' De zorgvisie op de website zetten, zoals de ANBO adviseert, is een optie, vindt Boogers. 'Maar toch worden het dan vrij algemene statements. Elke partij wil dat de zorg goed is. Je krijgt veel mooie woorden. En zelfs als over een paar maanden alles duidelijk is, dan nog hebben gemeenten tijd nodig om te bepalen hoe ze de taken gaan uitvoeren en hoe ze die vrije ruimte gaan invullen. Ja, eigenlijk komen de gemeenteraadsverkiezingen te vroeg.'
Reacties: 14
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Weer dat gezeur over de democratische legitimatie van verlengd lokaal bestuur. Gemeenteraden moeten zich simpelweg een goede gemeenschappelijke regeling laten voorleggen, waarin de invloed van de individuele gemeenten gewaarborgd is. En de raden kunnen ook nu al de gemeentelijke bestuurders van gemeenschappelijke regelingen in de raad ter verantwoording roepen. Besturen van gemeenschappelijke regelingen hebben ook nu al een actieve en passieve informatieplicht. Als de nu al bestaande instrumenten van de WGR op de juiste manier worden toegepast is het prima gesteld met die democratische controle. En als iedereen zich ook even wil realiseren dat als je dingen samen doet, het normaal is dat je ook samen beslist.
De kern van het probleem is inderdaad dat veel politieke partijen, vooral 'de lokalen' geen idee hebben welke impact de drie decentralisaties op gemeenten hebben.
Een slecht advies dus van Geert Wilders, om op 19 maart toch vooral op een lokale partij te gaan stemmen (behalve in Den Haag en Almere natuurlijk).
Een bewoner heeft een zodanige visus, dat licht in huis moest worden aangepast. Dat gaat op advies van een gespecialiseerde organisatie. Die vergeet echter de kookhoek. Dus weer via WMO een aanvraag. Maart 2013. Er volgt een brief vanuit WMO na verloop van tijd, dat een ondernemer ver buiten de eigen Gemeente gevraagd gaat worden een offerte in te dienen. Bij navraag weet die van niks, maar zou erachteraan gaan. In september nog maar eens gebeld. Weer niks. Toen WMO gebeld. Die zou erachteraan gaan. Er gebeurt weer niks. In het nieuwe jaar weer gebeld. De lamp (de voorziening zou Euro 375,00 kosten) moest nog besteld worden. Eindelijk een afspraak. Die wordt afgezegd. De lamp was er niet.
Dan komt er snel daarna een nieuwe afspraak en zowaar er is nu licht boven de kookhoek. Nou was er wel een stekker nodig van een stekkerdoos van de cliënt. Omdat de stekker in- en uit stopcontact doen, pal naast kookplaat, ook niet erg veilig was, is er een knippertje van een lampje van de cliënt afgehaald. Nu hoeft het knopje ervan alleen in- en uitgedrukt te worden. Eigenlijk had het aangesloten moeten aan de T.L boven het aanrecht, die ook later nog is aangebracht. Was ook vergeten. Wat hangt nu boven de kookplaat? Een langwerpige tl, zo breed als kookplaat, in een grijze plastic behuizing en met een plastic beschermkapje op de lamp tegen stoom en hitte. Die hangt aan een ijzeren ketting aan een haakje in het plafond. Een zilverkleurige ketting, die je in elke ijzerwaren winkel koopt. Wat je ziet hangen past meer boven een werkbank in een garage. Ziet er industrieel uit. Dit moet dan Euro 375,00 kosten. De eerder aangebrachte lampen in de woning zijn lange smalle lichtbakken met tl zoals in kantoorgebouwen en een verlaagd type boven een werkplek hangt aan keurige ijzeren draden. Ook de kosten van al die lampen vind ik buitenproportioneel.
Volgens mij wordt de rekening van Euro 375,00 gewoon betaald door WMO en niet gekeken wat ervoor geleverd is. Een lamp boven een kookhoek duurt dus bijna een jaar en kost Euro 375,00. Ik vermoed sterk dat die hele lamp, die uit het buitenland had moeten komen, maar niet kwam en de aannemer tegen zijn werknemer gezegd heeft: koop zelf ergens een veilige lamp voor dat doel. De cliënt (minimum inkomen) is al blij dat ie eindelijk goed licht heeft. Redde zich met een burolamp op het aanrecht al die tijd bovenop een omgekeerd emmertje. Veilig? Nee, dat niet...
Deze coördinator doet de indicaties en ziet toe op de kwaliteit van wat wordt geboden en ook de duur ervan. Staat letterlijk en figuurlijk dicht bij de burger en historie bekend.
De privacy van lokale burgers ligt dan niet op het gemeentehuis, waar in de loop van processen teveel ambtenaren kennis hebben over lokale bewoners. Die ambtenaren wonen vaak ook in dezelfde woonplaats.
De geldstromen worden in overleg met Den Haag en zorgverzekeraar bepaald en gecontroleerd.
Dan heb je niet dat grootouders in woonplaats a recht hebben op dit en schoonouders in woonplaats b maar echt hebben op dat etc.
Geen zorg meer over of gemeente klein is of groot, of die zoveel zorggeld wel goed kan managen. Of lokale partijen daar wel voldoende mee bezig zijn. Of gemeenteraad wel voldoende kwaliteit in huis heeft etc.
Wie of wat wil nou niet een goede basiszorg? Maak het in een klein landje in hemelsnaam niet zo ingewikkeld!
Het is echt momenteel op veel plaatsen rampzalig met het zorgaanbod en iedereen sluit de ogen ervoor.
Maandagavond: niets vernomen.
Een 60plus echtpaar hoopt dat een van de partner thuis het leven mag afronden op een waardige wijze. Men voelt aan dat het einde nadert. Er ontstaat tragisch genoeg een calamiteit.
Naar ziekenhuis, vervolgens naar GGZ instelling, Die gaat ermee om als iedere andere patiënt. Partner kan beter niet dagelijks komen is het advies. Denk maar aan uzelf etc. Dat hadden enkele verzorgers bedacht. De rest ging er in mee en dus conformeerde de psychiater zich daaraan. Er komt geen enkele verbetering geestelijk, maar ineens een calamiteit in fysieke zin. Weer naar het ziekenhuis. Het wordt niet duidelijk wat er speelt, maar tegen de afspraken in wordt op eigen houtje een zware zinloze behandeling ingezet. Het gaat hard achteruit. In GGZ instelling bleek een Zweedse band nodig. Dat moest dus ook wel in ziekenhuis. Moest terug naar GGZ instelling. Infuus werd eruit gehaald daarvoor. At en dronk onvoldoende. Familie wil die GGZ instelling niet meer, omdat de patiënt daar onteigend wordt na 40 jaar huwelijk en zeker niet in dit eindstadium van het leven daar thuishoort. Toen naar verpleeghuis. Dat moet een groot geluk zijn geweest, want normaal lukt dat niet. Na 6 dagen overleden in verpleeghuis. Klachtenprocedure gestart. Ziekenhuis gaat er autistisch mee om, beweert contact en overleg te hebben gehad met GGZ instelling en huisarts. Daar weet men van niks. Op onderling overleg was tevoren ook aangedrongen, maar niemand nam initiatief en de partner kon trekken en duwen wat die wilde, gelederen blijven gesloten. Met de partner is vooraf niet overlegd over de behandeling in ziekenhuis. Achteraf horende dat er nierfalen was en een bloedvergiftiging.
Reactie ziekenhuis: als we geen zekere diagnose kunnen stellen, overleggen wij niet met familie.
De patiënt kon niet lopen, niet meer zien, had vasculaire dementie en de calamiteit thuis vormde een delier. De hoofdbehandelaar in GGZ instelling was tevens geriater. Men heeft die patiënt echter als iedere andere psychiatrisch patiënt benaderd. In het ziekenhuis als een somatische patiënt. Het was thuis al een tijdje duidelijk dat lichaam en geest aan het opgeven waren.
Hoe de partner en kinderen dit kostbare laatste stukje verpest hebben zien worden, door partijen die menen het allemaal goed te doen, maar dit in hun eigen leven beslist niet zo zouden wensen! Daar wordt duidelijk nauwelijks bij stilgestaan. De familie moet met die akelige herinneringen verder. Je zou toch bang worden om ernstig ziek te worden in dit land en zo overgeleverd te worden- en afhankelijk te zijn van dit soort zorg?