De uitbraak van het virus stelt het land voor ongekende uitdagingen. Zo heeft het aanleiding gegeven tot overheidsmaatregelen die in verregaande mate het dagelijks leven hebben beïnvloed. En nog steeds beïnvloeden.

Het gebruik van grote hoeveelheden data en specifieke software (denk bijvoorbeeld aan het PAS en het daaraan gekoppelde softwarepakket AERIUS) bij de voorbereiding van besluitvorming door overheidsorganen confronteert de rechtspraktijk met nieuwe en interessante vragen en discussies. In het artikel dat ik schreef voor het tijdschrift van de StAB bespreek ik enkele van deze vragen en discussies en behandel ik tevens de (schaarse) jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State op dat punt.

Op 7 december 2016 (ECLI:NL:RVS:2016:3279) heeft de Voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State een voor de ontwikkelingspraktijk belangrijke uitspraak gedaan over de toepassing van de in artikel 4 onderdelen 9 en 11 van het Besluit omgevingsrecht (hierna: ‘Bor’) opgenomen kruimelgevallen en de uitleg van de in artikel 5 lid 6 van Bijlage II bij het Bor opgenomen verwijzing naar het Besluit m.e.r. In de uitspraak van de Voorzieningenrechter komt specifiek de vraag aan de orde of voor de uitleg van het begrip ‘stedelijk ontwikkelingsproject’ (kolom 1 van categorie 11.2 onderdeel D van de bijlage bij het Besluit m.e.r.) de in kolom 2 van die categorie opgenomen drempelwaarden relevant zijn.

In de uitspraak van 28 september 2016 (ECLI:NL:RVS:2016:2535) heeft de Afdeling uitgemaakt dat een verklaring van geen bedenkingen die in het kader van de Flora- en faunawet (hierna: 'Ffw') moet worden afgegeven, als afzonderlijk besluitonderdeel moet worden aangemerkt. Wat heeft de Afdeling overwogen en wat betekent dat voor de praktijk?