Invoelingsvermogen

Bewoners van de stad Groningen zijn het gelukkigst van heel Europa, bleek uit een onderzoekje dat het nieuws gisteren haalde. De wetenschappelijke waarde van de onderzoeksmethode is twijfelachtig, maar mocht het toch kloppen dan ligt de reden voor de hand: het opstappen van burgemeester Peter Rehwinkel.

De positie van de voormalige burgemeester van Naarden, Eerste- en Tweedekamerlid en koningshuisdeskundige werd onhoudbaar in Groningen. Het waren niet eens zozeer de dagelijkse faux pas. Natuurlijk, ambtenaren op het stadhuis klaagden over zijn grillig- en ijdelheid en over zijn voorliefde voor vorm in plaats van inhoud. En ja, stadjers fronsten de wenkbrauwen over zijn vele buitenlandtripjes, niet zelden vergezeld van feestelijke twitterfoto’s (proost!). Dit gevoel verdween enigzins toen hij, murw van alle kritische tweeps, twitter voorgoed in de ban deed. Maar de foutjes werden erger.

Peter Rehwinkel werd ooit als burgemeester aangenomen op zijn kwaliteiten als ‘mensenmens.’ maar de capaciteit om situaties aan te voelen en gevoel voor timing ontbeerde hij, zo bleek al snel. Groningen is geen rijke gemeente en ligt al evenmin in een economisch welvarende regio. Als Commissaris van de Koning Max van den Berg Haagse financiële compensatie eist voor de boorschade bij de gaswinning, is het niet slim om je partijgenoot in de landelijke pers hierover aan te vallen. Erger nog, hij verwoordde hiermee op geen enkele manier de gevoelens van de Groningers, integendeel zelfs.

Door het conflict met mede-voorzitter van de Veiligheidsregio Yvonne Mastrigt (nu gedeputeerde) werd er een patroon pijnlijk duidelijk. Terwijl Mastrigt bij gevaarlijk hoog water knopen wilde doorhakken voordat de dijken in de provincie door zouden breken, bleek Rehwinkel de voorkeur te geven aan overleg en consensus. ‘Onoverkomelijke stijlverschillen’ noemde hij het zelf. In werkelijkheid bleek dat hij Mastrigt had verzocht hem de cruciale nacht niet te bellen waarna hij zijn telefoon uitschakelde.

Zijn afwezigheid was ook het grote thema tijdens de rellen in Haren. Hoewel hij in het rapport van de commissie-Cohen niet als schuldige wordt aangewezen, voelt iedereen op zijn klompen aan dat Rehwinkel ook die nacht zijn snor heeft gedrukt. Misschien was hij niet officieel verantwoordelijk, hij had wel degelijk morele zorgplicht als hoofd van de Veiligheidsregio en buurburgemeester van de net geïnstalleerde en onervaren Bats van Haren. 

De Groningers moesten hem niet meer en daar hielp geen nationale sinterklaasintocht of ingevlogen wethouder Dig Ishta aan. Dàt voelde hij kennelijk wel aan het laatste jaar, want hij vertoonde zich steeds minder bij de hem zo geliefde ceremoniële gelegenheden. Uitzondering waren de, ietwat armoedige, ontvangst van het nieuwe koningspaar en zijn landelijke tv-optredens als koningshuisdeskundige. Zijn laatste beetje geloofwaardigheid verdween bij de aankondiging van vertrek in april van dit jaar. Zijn eerste termijn tot 2015 wilde hij niet meer volmaken. Iets met verkiezingen en herindelingen. Vorige week bleek een mooi baantje in Barcelona een waardig excuus voor onmiddellijk vertrek. 

Maar niet voordat hij de Groningers een laatste staaltje van zijn invoelingsvermogen liet zien. De rekening voor de cursus Spaans (3150 euro) is naar verluidt bij de gemeente gedeclareerd, de baan in Spanje blijkt vrijwilligerswerk te zijn en zijn zelfverkozen ontslag moet derhalve voor minstens een half jaar met Gronings wachtgeld gefinancierd worden. Dat zijn huis in hartje Groningen inmiddels voor een miljoen te koop staat is zeker niet illegaal, maar helpt de zaak ook niet. 

Burgerparticipatie, integriteit, transparantie. Om Groningen te adviseren hoe je als overheid het burgervertrouwen weer terug krijgt  zal er een ervaren, duurbetaalde externe ingehuurd moeten worden. Een mooie klus voor een opgestapte ex-bestuurder met tijd voor een nieuwe uitdaging.