Denkkracht organiseren

Het Clay Mathematics Institute in Cambridge, Massachusetts heeft in het jaar 2000 een prijs van een miljoen dollar uitgeloofd voor de oplossing van elk van zeven grote, wiskundige problemen. Het doel van het uitloven van de prijs was om de wiskundigen van de hele wereld uit te dagen om deze problemen op te lossen. 

Het idee van deze aanpak kwam van David Hilbert die in 1900 op het Internationaal Wiskundecongres in Parijs de wiskundigen had uitgedaagd om (de toen nog) 23 problemen op te lossen. Ik ben wel geïntrigeerd door deze aanpak om denkkracht te organiseren. Vooropgesteld wel dat er sinds 2000 “nog maar” één probleem, het vermoeden van Poincaré, is geweest dat is opgelost (door Grigorie Perelman). Maar toch, het oplossen van grote vragen doen we niet op een achternamiddag.

Het centraal stellen van een urgent en belangrijk vraagstuk en de hele wereldgemeenschap vragen om bij te dragen aan de oplossing, is een aanpak die origineel en boeiend is. We zien natuurlijk bij het crowdsourcen een soortgelijke gedachte, ook daar wordt een vraag of probleem centraal gesteld op internet en de “crowd” gevraagd om oplossingen aan te dragen. Het potentieel van bijdragen en oplossingen tot het probleem neemt natuurlijk immens toe, als je het vergelijkt met een systeem van toekennen van middelen aan een klein groepje mensen dat een probleem met een mogelijke oplossing aandraagt.
 

Als we dat bij de overheid zouden doen, zou dat dan werken? Je kunt natuurlijk wijzen op een aanpak als G1000 binnen gemeenten of op lokale of centrale subsidieregelingen waarbij de gemeenschap wordt aangemoedigd hun creativiteit in te zetten om een ontwikkeling door te maken. Daar zitten ook zeker raakvlakken in met de aanpak van het Clay Institute, maar ook verschillen. Het gaat niet (alleen) om het oplossen van problemen maar ook om agendering, betrokkenheid, legitimering, verspreiding van kennis etc.

De Clay Institute-aanpak is eendimensionaler: deze problemen, deze beloning,…  uw oplossingen? De lijst met problemen is ook veel korter (en neemt, zoals we kunnen zien, ook af van 23 in 1900 naar 6 op dit moment). Dat maakt het ook makkelijker om voor een dergelijke aanpak te kiezen. En toch, en toch… nadenken over zo’n aanpak bij de overheid blijft erg intrigerend. Denkkracht van de samenleving. Zouden we bij de overheid kunnen komen tot een lijst van –zeg- een top 10 wicked problems? En de crowd kunnen oproepen om oplossingen te bedenken? En wat zou uw lijst van 10 wicked problems van de overheid dan zijn?

Jeroen Pepers