De maatregelen die minister Blok voorstelt in zijn brief aan de Tweede Kamer om mobiliteit en flexibiliteit binnen het rijk te bevorderen zijn een stap in de goede richting. Voor een toekomstbestendige en wendbare rijksoverheid – het doel dat Blok nastreeft - is echter meer nodig.
Plasterk wond er deze week geen doekjes om: 'lokale democratie is iets voor autochtone, hoogopgeleide 45-plussers'. Als jongere van 22, betrokken bij de gemeentepolitiek, gingen mijn haren hier recht over overeind van staan. Binnen de gemeentepolitiek in mijn stad zie ik inderdaad weinig betrokken jongeren. Tijdens G1000 bijeenkomsten schijnt dit niet veel beter te zijn. Om eerlijk te zijn, het verbaast mij niets. Dat jongeren niet op deze bijeenkomsten afkomen ligt niet aan de desinteresse van jongeren, maar aan de fora zelf.
Voor politici zijn de algemene beschouwingen het belangrijkste moment van het politieke jaar. Voor burgers op de publieke tribune zijn ze soms wat saai – en voor bestuurders vaag. De gemeenteraad van Leiderdorp heeft er iets op gevonden.
Met de Wet normalisering rechtspositie ambtenaren (Wnra) wordt straks het arbeidsrecht van de marktsector ook van toepassing op de publieke sector. De initiatiefnemers van het wetsvoorstel hebben dit steeds verdedigd door er onder meer op te wijzen dat de Wnra zou leiden tot een betere arbeidsmobiliteit tussen de marktsector en de publieke sector. In het parlementaire debat bleek de vraag of dat ook daadwerkelijk zo is echter lastiger te beantwoorden dan gedacht. Omdat de Eerste Kamer binnenkort het finale oordeel over dit wetsvoorstel velt is het nu een mooi tijdstip om op dit punt de initiatiefnemers een beetje te hulp te schieten!
Vergrijzing: een veelgebruikte en daarmee wat uitgeholde term. Maar de consequenties zijn er niet minder om. De realiteit van nu: tweederde van de publieke instellingen verwacht problemen door vergrijzing van het personeelsbestand. Met name het verlies aan kennis baart zorgen. Er is bijvoorbeeld sprake van een flinke uitstroom van juridisch specialisten. Als hier geen actie op wordt ondernomen, kan dit potentiële kennishiaat de overheid duur komen te staan.
Gemeentesecretarissen sneuvelen opvallend vaker dan griffiers. Daarmee is niet gezegd dat griffiers het beter doen. Integendeel, stelt politiek-bestuurlijk adviseur Marcel van Dam. ‘Waar niet gesneuveld wordt, wordt te weinig ondernomen.’
Groningse moeders die maxi-cosi’s, kinderwagens en kinderkleding inzamelen. Een Amsterdamse yogaclub die draagdoeken verzamelt omdat dat het vluchten met kinderen wat makkelijker maakt. Gelukkig is een groot hart voor ontheemden niet uitsluitend voorbehouden aan onze oosterburen.
Wat is het stil in Nederland!
En dan vooral bij de overheid. Terwijl nu juist daar toch de dynamiek van de blijde verwachting dominant zou moeten zijn. Met alle avontuurlijke spanning die hoort bij het in opgewonden onzekerheid wachten op het komende nieuwe leven. Want dat er bij de overheid nieuw leven op komst is, daar twijfelt eigenlijk niemand meer aan. Op 22 september 2015 neemt de Eerste Kamer immers de ‘Wet normalisering rechtspositie ambtenaren’ aan. Dat gaan ze gewoon doen, daar in die Senaat. En daarmee beleeft de overheid de lang zo reikhalzend verwachte geboorte van ‘het nieuwe ambtenarenrecht’.
Zet een groepje van 60 jonge ambtenaren een nacht lang bij elkaar en je krijgt een mooi beeld van de overheid van de toekomst: een kansenfabriek die het leven leuker maakt voor de inwoners van Nederland en hen zo weinig mogelijk tot last is.
Een kameel is een paard ontworpen door een commissie, zo luidt het gezegde. Iedereen heeft het zijne er aan toe kunnen voegen, maar het uiteindelijk resultaat kan wel van alles, maar heeft meer verschillen dan overeenkomsten met een paard.
