Laatst deed ik een koffie, of eigenlijk een thee, met een oud-collega van me. Zij is van Chinese afkomst, hier opgegroeid, academisch geschoold, goeie baan enzovoorts. We hadden het over de discussie van Black Lives Matter.

Pensioen. Corona verdringt bijna de aandacht. Het geld waar elke ambtenaar een dag per week voor werkt. Nu dreigt dit te worden gepikt. We kennen de briljante ABP-missie. Samen bouwen aan een goed pensioen met geloof in de kracht van collectiviteit en solidariteit. Aangevuld met de pracht kernwaarden ‘betrokken bij elke deelnemer’ en ‘deskundig’. Als de minister zijn zin krijgt schiet daar weinig van over.

Ze hebben het almaar over de kloof tussen de politiek en de kiezers. Maar dan bestaan er rééksen Rocky Mountains vol kloven. Er is zoveel verschil (kloof?) in interesse, kennis, leeftijd, kleur, ervaring. Er wordt trouwens hard gemetseld aan het dichten van de vermeende kloof. De Rockies moeten plat. Weg kloven! 

“Ik mis de presentielijst?!” Een dame kijkt mij aan met azijnzure blik. We zijn op een hoorzitting die de gemeente in de buurten houdt over de begroting. We zitten in een prachtige antieke salonzaal met uitzicht op de gracht. Ik antwoord dat we niet aan presentielijsten doen. “Maar ik wil een verslag hebben?” Ze kijkt zomogelijk nog zuurder.

Hoe groot de financiële problemen van de gemeenten ook zijn, er worden maar weinig gemeenteambtenaren ontslagen. Weinig gemeenteambtenaren krijgen een WW-uitkering. Een van de redenen daarvan is dat de gemeenten zelf die WW-uitkeringen van de ontslagen ambtenaren moeten betalen – maar in ruil daarvoor wel de WW-premies van hun ambtenaren mogen houden. Dat heet: de gemeenten zijn eigenrisicodrager.

Die raadsleden, die hebben nu werkelijk ‘de balle’ verstand van zaken. Aldus een ervaren uitzendkracht. Ik hoor het vaker, bij ambtelijke diensten. Inderdaad, raadsleden zijn geen materie-deskundigen. Juist niet. Beter van niet. Worden ze ook niet voor ingehuurd. Dáár hebben ze hun college én hun ambtenaren voor. Dié moeten veel ballen verstand van zaken hebben. 

Griffier vind ik een prachtige, maar soms ook spannende functie. Prachtig omdat je in een positie zit om betekenis te hebben voor de kwaliteit - van in mijn geval - de lokale representatieve democratie. En daarmee kunt bijdragen aan de waardevermeerdering voor die lokale samenleving.