Terecht of onterecht, van alle beroepen geniet je als journalist niet het meeste aanzien. Die positie is weggelegd voor de chirurg, op de voet gevolgd door de rechter en de burgemeester. Als journalist zit je ergens in de middenmoot. Goed voor je gevoel van nederigheid, zou je kunnen zeggen, want het is een plek zelfs nog na de voorlichter.
Dat leren en verbeteren – en dus veranderen – geen sinecure is, dat weten we inmiddels wel. Alleen al omdat we vaak genoeg meemaken hoe organisatie-ontwikkelplannen stranden op het gedrag van medewerkers en hun bazen. Mensen laten zich nu eenmaal niet zo maar veranderen alleen omdat de organisatie dat ineens zo nodig vindt.
Nog immer op zoek naar dé werkzame ingrediënten van leren en ontwikkelen, begeef ik me dit keer in de hip en happening wereld van de datasciences. In hartje Amsterdam, stukje voorbij eetcafé De Zotte in een pand dat duidelijk nooit bedoeld is geweest voor kantoordoeleinden, heeft Xomnia ‘your big data partner’ haar thuishonk gecreëerd. Ik kom er, tegelijk met de weekbestelling van Albert H aan en ben wát blij dat ik die shopping niet naar boven hoef te tillen. Een flink steile trap moet namelijk eerst worden beklommen om in het hart van de Xomnia huisvesting te geraken. Daar aangeland tref je een mix van huiselijke gezelligheid en ‘gewoon hard werken’ ruimtes waarbij glas en daklichten helpen om het pandje licht en luchtig te houden. This is dus where the magic happens…
Het is hier al vaker gezegd. Dé leeropgave in overheidsland zit ‘m in het dieper analyseren van de problemen die we willen oplossen. In het vermijden van onze ‘copy-paste’-achtige neigingen. Minder ‘grote stappen, snel thuis’ en veel, veel meer onderzoek, analyse en uitstel van onze conclusies tot we écht weten waar het aan schort.
Wie denkt dat je alleen in overheidsland maatschappelijk relevant werk kunt verrichten die heeft het mis! De wicked problems in onze samenleving worden steeds vaker te lijf gegaan door creatieve do-gooders met interessante business-modellen. Door jonge startup founders zoals bijvoorbeeld Daan Weddenpohl van de gratis leenmarktplaats Peerby. In de zomer van 2012 startte hij zijn ‘deel je spullen eens wat vaker met je buren’-website met als belangrijkste drijfveer om iets slims te doen tegen de verspilling in de wereld.
Roep in overheidsland momenteel voor de grap eens heel hard ‘hoe gaan we met de Omgevingswet?!’ Ik durf te wedden dat hardgrondig gekreun en somber gemompel je ten deel valt. Ook zullen sommige collega’s je met een ‘je ne sais quoi’ blik aankijken want …‘ils ne savent quoi’.
Op Inhuur externen zijn inkoop- en aanbestedingsregels van toepassing. Rechtstreekse benadering van een ZZP'er of uitzendbureau is toegestaan tot een bedrag van circa 30.000 euro. Maar inhuur heeft wel eens de neiging om langer en duurder te worden. En dan ligt onrechtmatigheid op de loer, zo blijkt uit onderzoeken van rekenkamercommissies.
Luisteren Oplossen en Leren – dat is wat de overheid in het algemeen en gemeente-ambtenaren in het bijzonder, veel meer zouden moeten doen. Arre Zuurmond, ombudsman metropool Amsterdam, is hiervan diep overtuigd. En hij heeft recht van spreken. Met zijn zeer actieve klachten-aanpak staat hij, vaak met de betrokken ambtenaren erbij, letterlijk op de stoep bij stadsbewoners. Bij mensen die een probleem hebben met de gemeente. En daar op die stoep valt voor overheidsdienaren heel wat te leren. Tenminste, als zij zo’n klacht kunnen zien als een leersignaal uit de samenleving.
Afgelopen maand publiceerde het kabinet-Rutte III haar regeerakkoord Vertrouwen in de toekomst. Na een korte inleiding bestaat de tekst uit 611 bullets aan beleidsvoornemens en intenties, zich uitstrekkend over meer dan 50 pagina’s. Het regeerakkoord is daarmee een illustratie van de onweerstaanbare opkomst van de bullet-tekst, dat zijn teksten zonder versiering die staccato de lezer van zo concreet mogelijke informatie voorzien. Geen uitweiding, ideologische of theoretische bespiegeling, maatschappelijke context of geschiedenis, alleen maar de naakte informatieve kern.
De nieuwe publiekslieveling voor organisatieontwikkeling is te vinden in Amsterdam Zuid. Daar bevindt zich namelijk de hoofdvestiging van een organisatie waar in veranderkundig opzicht zo’n beetje álles aan klopt. Spirit Jeugdzorg. Hun verhaal – zo zeggen ze er zelf gelukkig meteen bij – is er geen één van ‘copy paste en dan klopt het ook allemaal bij u in de toko’. Ze dóén gewoon dingen die heel erg passen bij de doelgroep waar hun werk zich op richt. De jeugd van tegenwoordig. En juist dát maakt deze organisatie zo effectief en hun verhaal zo aanstekelijk.
