Langzaam komt Nederland uit de lockdown. Voorzichtig worden maatregelen verruimd. Diezelfde voorzichtigheid is niet bij iedereen terug te vinden. Winkelstraten vullen zich gestaag, parken lopen vol. Steeds meer mensen lijken klaar te zijn met de beperkingen. Zo ook de vrouw die net is binnengelopen bij de opticien waar ik sta te wachten.
Het (top)ambtenarenkorps op de Haagse Ministeries heeft een belangrijke (onzichtbare) beslissingsmacht. Het zal niemand ontgaan zijn… het ontslag van zovele bewindslieden.
Ze hebben het almaar over de kloof tussen de politiek en de kiezers. Maar dan bestaan er rééksen Rocky Mountains vol kloven. Er is zoveel verschil (kloof?) in interesse, kennis, leeftijd, kleur, ervaring. Er wordt trouwens hard gemetseld aan het dichten van de vermeende kloof. De Rockies moeten plat. Weg kloven!
“Ik mis de presentielijst?!” Een dame kijkt mij aan met azijnzure blik. We zijn op een hoorzitting die de gemeente in de buurten houdt over de begroting. We zitten in een prachtige antieke salonzaal met uitzicht op de gracht. Ik antwoord dat we niet aan presentielijsten doen. “Maar ik wil een verslag hebben?” Ze kijkt zomogelijk nog zuurder.
Hoe groot de financiële problemen van de gemeenten ook zijn, er worden maar weinig gemeenteambtenaren ontslagen. Weinig gemeenteambtenaren krijgen een WW-uitkering. Een van de redenen daarvan is dat de gemeenten zelf die WW-uitkeringen van de ontslagen ambtenaren moeten betalen – maar in ruil daarvoor wel de WW-premies van hun ambtenaren mogen houden. Dat heet: de gemeenten zijn eigenrisicodrager.
Die raadsleden, die hebben nu werkelijk ‘de balle’ verstand van zaken. Aldus een ervaren uitzendkracht. Ik hoor het vaker, bij ambtelijke diensten. Inderdaad, raadsleden zijn geen materie-deskundigen. Juist niet. Beter van niet. Worden ze ook niet voor ingehuurd. Dáár hebben ze hun college én hun ambtenaren voor. Dié moeten veel ballen verstand van zaken hebben.
Zo was het altijd: ambtenaren lieten zich beter bij de les houden. Een scala van disciplinaire straffen konden worden opgelegd na constatering van plichtsverzuim. En als dan de lagere rechter het weleens zielig vond, maakte de Centrale Raad van Beroep daar korte metten mee. Een goed gemotiveerde straf met een verwijzing naar het unieke van de geschonden norm, bleef bij die Raad vaak fier overeind.
Griffier vind ik een prachtige, maar soms ook spannende functie. Prachtig omdat je in een positie zit om betekenis te hebben voor de kwaliteit - van in mijn geval - de lokale representatieve democratie. En daarmee kunt bijdragen aan de waardevermeerdering voor die lokale samenleving.
Toen ik als zzp’er werkte, zette ik geld opzij voor mijn pensioen. Maar vervolgens moest ik het ergens plaatsen en daarom ging ik uitzoeken wat voor mij de gunstigste optie was. Een complexe zoektocht was het gevolg. Spoiler: een eenduidig antwoord heb ik niet gevonden.
De maatschappij is veranderd in een neoliberaal Utopia. Vooral jonge ambitieuze academici willen steeds vaker hun ‘eigen ding’ doen. Pragmatisch op zoek naar snelle oplossingen. Geleerd zelf hun zaakjes te regelen. Het liefst via hun mobiel. Omdat ze niks te verliezen hebben zetten ze kleine bedrijfjes op die flexibel onderzoek en exploitatie moeiteloos combineren. Gedecentraliseerde overheidstaken blijken een geliefd doelwit te worden waardoor een Orwelliaanse werkelijkheid opdoemt.
Even genoeg naar uw scherm gestaard? Beluister vanaf nu de columns van de Mystery Burger als podcast!
