In een vorig leven schreef ik over theater. Geregeld mocht ik als interviewer aanschuiven bij een regisseur die een paar weken voor de première midden in zijn artistieke impasse zat. Hoe ik ook doorvroeg, er kwam slechts gezwatel uit.
‘Integriteit weegt bij mij heel zwaar.’ En enkele zinnen later kondigt Geert Post zijn aftreden aan.
Een loonsverhoging zit er voor gemeenteambtenaren volgend jaar niet in. Althans niet wat de Vereniging van Nederlandse Gemeenten betreft. Scherp stijgende uitgaven, scherp dalende inkomsten, en de ongewisheid over de compensatie van het rijk voor de coronakosten worden als belangrijkste redenen aangevoerd.
Laatst deed ik een koffie, of eigenlijk een thee, met een oud-collega van me. Zij is van Chinese afkomst, hier opgegroeid, academisch geschoold, goeie baan enzovoorts. We hadden het over de discussie van Black Lives Matter.
Pensioen. Corona verdringt bijna de aandacht. Het geld waar elke ambtenaar een dag per week voor werkt. Nu dreigt dit te worden gepikt. We kennen de briljante ABP-missie. Samen bouwen aan een goed pensioen met geloof in de kracht van collectiviteit en solidariteit. Aangevuld met de pracht kernwaarden ‘betrokken bij elke deelnemer’ en ‘deskundig’. Als de minister zijn zin krijgt schiet daar weinig van over.
Langzaam komt Nederland uit de lockdown. Voorzichtig worden maatregelen verruimd. Diezelfde voorzichtigheid is niet bij iedereen terug te vinden. Winkelstraten vullen zich gestaag, parken lopen vol. Steeds meer mensen lijken klaar te zijn met de beperkingen. Zo ook de vrouw die net is binnengelopen bij de opticien waar ik sta te wachten.
Het (top)ambtenarenkorps op de Haagse Ministeries heeft een belangrijke (onzichtbare) beslissingsmacht. Het zal niemand ontgaan zijn… het ontslag van zovele bewindslieden.
Ze hebben het almaar over de kloof tussen de politiek en de kiezers. Maar dan bestaan er rééksen Rocky Mountains vol kloven. Er is zoveel verschil (kloof?) in interesse, kennis, leeftijd, kleur, ervaring. Er wordt trouwens hard gemetseld aan het dichten van de vermeende kloof. De Rockies moeten plat. Weg kloven!
“Ik mis de presentielijst?!” Een dame kijkt mij aan met azijnzure blik. We zijn op een hoorzitting die de gemeente in de buurten houdt over de begroting. We zitten in een prachtige antieke salonzaal met uitzicht op de gracht. Ik antwoord dat we niet aan presentielijsten doen. “Maar ik wil een verslag hebben?” Ze kijkt zomogelijk nog zuurder.
Hoe groot de financiële problemen van de gemeenten ook zijn, er worden maar weinig gemeenteambtenaren ontslagen. Weinig gemeenteambtenaren krijgen een WW-uitkering. Een van de redenen daarvan is dat de gemeenten zelf die WW-uitkeringen van de ontslagen ambtenaren moeten betalen – maar in ruil daarvoor wel de WW-premies van hun ambtenaren mogen houden. Dat heet: de gemeenten zijn eigenrisicodrager.
Even genoeg naar uw scherm gestaard? Beluister vanaf nu de columns van de Mystery Burger als podcast!
