Minder vakantie na negeren bedrijfsarts

Een medewerker van de Regio Gooi- en Vechtstreek meldt zich ziek en traineert vervolgens ieder medisch onderzoek. Als straf worden haar verlofuren verminderd. Waarom wordt dat alsnog omgezet in een berisping, een veel mildere sanctie?

In de clinch is een rubriek waarin jurist/columnist Michel Knapen actuele zaken in het ambtenarenrecht belicht. 

Judith Bieghel* is sinds 2011 in dienst bij de Regio Gooi en Vechtstreek. In januari 2015 meldt ze zich met psychische en fysieke klachten ziek. Afspraken met de bedrijfsarts zegt ze meerdere keren af, zonder goede redenen. Het dagelijks bestuur van de Regio laat haar weten na een nieuwe afzegging haar bezoldiging wordt stopgezet.

De bedrijfsarts adviseert het bestuur een arbeidsdiagnostisch onderzoek te laten uitvoeren door onderzoeksbureau Ergatis. Bieghels werkhervatting is immers mislukt, haar re-integratie nadien is gestagneerd en sprake is van een onvoldoende scherpe diagnose. Ergatis stuurt Bieghel een toestemmingsverklaring, die ze moet invullen en direct terugzenden. Daarmee stemt zij in met het onderzoek en het uitwisselen van medische informatie met haar artsen en het UWV.

Maar die verklaring vindt ze te ruim en vult niets in. In een brief geeft ze Ergatis beperkte toestemming voor het inwinnen van medische informatie over haar burn-out en ondergewicht. Zonder verklaring kan Ergatis de arbeidsongeschiktheid van Bieghel niet beoordelen, laat het bureau weten.

Een jaar na haar ziekmelding laat Bieghel weer een afspraak met de bedrijfsarts schieten. En omdat de instemmingsverklaring nog steeds niet is ingevuld wordt de doorbetaling van Bieghels bezoldiging direct gestaakt. Een week later gaat ze alsnog naar de bedrijfsarts en ondertekent het toestemmingsformulier. Twee dagen later wordt de betaling hervat.

Daarnaast wordt Bieghel een disciplinaire straf opgelegd: haar vakantie-uren worden met een derde gekort. Reden: ze komt haar re-integratieverplichtingen niet na, ze vertraagt het onderzoek door Ergatis en verscheen niet bij de bedrijfsarts. Tegen de rechtbank Midden-Nederland zegt ze dat het dagelijks bestuur willens en wetens het mislukken van de re-integratie heeft nagestreefd en dat ze is gepest omdat er te veel druk op haar is uitgeoefend zonder rekening te houden met haar psychische situatie. Er is geen rekening gehouden met de redenen waarom zij niet kon meewerken aan verzoeken, en ze is ten onrechte gedwongen een standaardverklaring te ondertekenen, hoewel haar eigen brief voldoende was. De rechtbank veegt het van tafel.

De Centrale Raad van Beroep vindt ook dat Bieghel fout zat door de bedrijfsarts keer op keer niet te bezoeken. De werkgever wilde zelfs voor vervoer zorgen, de bedrijfsarts wilde haar thuis opzoeken. Als ze de arts dan nog niet wil zien is het staken van de bezoldiging terecht.

Maar het traineren met het formulier ziet de Raad niet als een weigering om mee te werken aan het medisch onderzoek. Bieghel had terecht de vrees om ongeclausuleerd toestemming te geven tot inzage in en uitwisseling van haar medische gegevens. Die zorgen had het bestuur met haar kunnen bespreken, maar dat is niet gebeurd. Daarom is de vermindering van de verlofuren een te zware sanctie. Een berisping zou passender zijn, aldus de Raad in zijn uitspraak op 12 april 2018.

Dat winstpuntje wil Judith Bieghel direct verzilveren door een schadevergoeding te eisen – ze zegt immateriële schade te hebben geleden door de hele affaire. Dat gaat de Raad te ver. Die constateert slechts een ‘psychisch onbehagen en een zich gekwetst voelen’ door het besluit de verlofuren te verminderen. Volgens vaste rechtspraak is dat onvoldoende voor een schadevergoeding.

* De naam is gefingeerd.
ECLI:NL:CRVB:2018:1204