Jonge Ambtenaar 2003: 'Mooie aanbiedingen gehad'

Juul Reinking werd in 2003 verkozen tot Jonge Ambtenaar van het Jaar. Ze was toen vervoermanager Bus bij het Gemeentevervoerbedrijf Amsterdam (GVB). Met haar 34 jaar een bijzondere functie. De vervoerder zat volop in het proces van overheidsorganisatie naar zelfstandige NV. Een mega-klus die haar niet altijd in dank werd afgenomen. ‘Ik heb eens vier weken permanente beveiliging in huis gehad na doodsbedreigingen’, vertelt ze. Toch lukte het haar. Het leverde haar behalve veel respect in eigen kring een jaar lang de titel Jonge Ambtenaar van het Jaar op.

De 'Jonge Ambtenaar van het Jaar', georganiseerd door FUTUR, is zo'n beetje de hoogste onderscheiding die je als jonge overheidsprofessional kan krijgen. De trofee voorspelt een glansrijke toekomst in de publieke sector. Wat is er geworden van de winnaars van weleer? Binnenlands Bestuur zoekt deze zomer een aantal 'oude' jonge ambtenaren op.

Aanbiedingen uit Den Haag
Vlak na de uitreiking kreeg Juul telefoontjes uit Den Haag, ‘Van verschillende partijvoorzitters’,  grinnikt ze. Maar met de prijs van Jonge Ambtenaar van het Jaar onder de arm besloot ze om toch bij haar toenmalige werkgever te blijven, GVB Amsterdam. Juul Reinking negeerde ook de aanbiedingen van headhunters en maakt de klus af. Pas vier jaar later koos ze voor een bestuursfunctie op een heel ander vakgebied, in de geestelijke gezondheidszorg. En daarmee is ze alweer een heleboel jaartjes ambtenaar-af.

Politie Amsterdam
Ze zou deze loopbaan als geschiedenisstudent destijds niet zo hebben uitgestippeld. Toch zijn haar keuzes als je naar de wapenfeiten kijkt, best logisch. ‘Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om ambtenaar te worden’, vertelt Juul over de start van haar carrière. ‘Maar ik kwam na mijn studie terecht bij Randstad als intercedent, en werd op een klus gezet bij de Politie Amsterdam. Projectleider van de instroom van surveillanten, en dat ging goed’, vertelt ze.

Politiek gevoelige plek

Ze vervolgt: ‘In die tijd was ik ook penningmeester van de VVD in Amsterdam, en tijdens een bijeenkomst sprak jonkheer André Testa, destijds directeur van het Gemeentevervoerbedrijf. Een markant figuur’, glimlacht Juul, ‘een jonkheer met een sjekkie in z’n mondhoek. Hij vertelde hoe erg het gesteld was bij het GVB, toen nog een overheidsorganisatie. Het openbaar vervoer leed enorme verliezen en was totaal niet klantgericht. Hij was op zoek naar goede managers die met hem de bezem door het GVB wild halen. Ik ben na afloop op hem afgestapt en vertelde hem dat ik wel wilde helpen’, vertelt ze. ‘Voordat ik het wist was ik hoofd werving en selectie. Een zware functie en een politiek gevoelige plek’.

1200 buschauffeurs

Tot dan toe was het werk van trambestuurders een zogenoemde Melkertbaan. Gesubsidieerde werkplekken voor mensen die via het normale circuit niet aan de bak kwamen. ‘Maar daar wilden we vanaf’, legt ze uit. ‘Het waren vaak langdurig werklozen die lang niet altijd geschikt waren, met alle gevolgen van dien’. Ze kreeg te maken met interne en politieke tegenstand, maar rondde de opdracht met goed gevolg af. Toen kwam er een flinke promotie, de functie van vervoersmanager Bus van het GVB. ‘Moest ik ineens 1200 buschauffeurs aansturen’, vertelt ze, ‘dat was lang niet altijd makkelijk. Ik werd regelmatig voor “dom, blond, mokkeltje” uitgemaakt. En tijdens de reorganisatie ben ik daadwerkelijk met de dood bedreigd’. Maar Juul liet zich niet bang maken en genoot de volle steun van haar leidinggevende. ‘Hij gaf me altijd rugdekking, dat is heel belangrijk als je in zo’n positie zit’.

Dijkgraaf

Al deze ervaringen nam ze jaren later mee in haar volgende carrière, niet langer in de vervoerswereld maar in de GGZ. Momenteel is ze directeur van de ‘Roads’, een zorgorganisatie die dagbesteding biedt voor mensen met een achtergrond in de verslaving en psychiatrie. ‘Weliswaar geen overheid, maar toch maatschappelijk betrokken’. Die politieke carrière die in 2004 naar haar lonkte, sluit ze 13 jaar later niet geheel meer uit. ‘Ik heb destijds mooie aanbiedingen laten lopen’. Maar er is uiteindelijk één functie die ze heel erg graag zou willen bekleden, een droombaan voor haar. ‘Ik zou op termijn heel graag dijkgraaf willen worden’, geeft ze toe. ‘Ik ben gefascineerd door de Nederlandse waterhuishouding en vindt alles wat met die functie te maken heeft razend interessant’, lachend: ‘eindig ik misschien toch weer bij de overheid’.