Zes maanden rust voor mensen met zware schulden
Gemeentelijke schuldhulpverleners kunnen nu al met schuldeisers afspreken om even geen rekeningen te incasseren, maar zo´n pauze afdwingen kan nog niet. Het kabinet gaat dat nu mogelijk maken.
Mensen met zware schulden krijgen een adempauze om orde op zaken te stellen. Ze ontvangen dan tijdelijk, maximaal zes maanden, geen brieven van deurwaarders, aanmaningen van de belastingdienst of telefoontjes van bedrijven die vragen waar hun geld blijft. Staatssecretaris Jetta Klijnsma (Sociale Zaken) en minister Ard van der Steur (Justitie) kondigen dat dinsdag aan.
Afspraken
Gemeentelijke schuldhulpverleners kunnen nu al met schuldeisers afspreken om even geen rekeningen te incasseren, maar zo´n pauze afdwingen kan nog niet. Het kabinet gaat dat nu mogelijk maken. In de periode dat de aanmaningen niet worden verstuurd, moeten met de schuldhulpverlening afspraken worden gemaakt hoe de financiële problemen worden aangepakt.
Ontwerpbesluit
Klijnsma en Van der Steur overlegden over de maatregel met belangbehartigers van schuldhulpverleners (NVVK), gerechtsdeurwaarders (KBvG), de vier grote steden en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG). Ook andere organisaties kunnen vanaf dinsdag reageren op dit ontwerpbesluit. Het kabinet wil de maatregel op 1 januari komend jaar laten ingaan. De Tweede Kamer dringt al langer aan op een adempauze voor mensen die in de schuldhulpverlening zitten. (ANP)
Voorts is er in het verleden teveel vanuit gegaan dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor hun narigheid. De basis van deze denkfout is de moderne mantra: "als succes een keuze is, is falen dat ook". Daarbij wordt gemakshalve eraan voorbij gegaan dat lang niet iedereen even verstandig met geld kan omgaan en dit vaak ook niet kan leren. De begeleiding die daar vroeger via Sociale Diensten werd geboden moest - hoe effectief deze ook was - overboord omdat het betuttelend zou zijn. Vaste lasten werden door de GSD rechtstreeks aan verhuurders en nutsinstellingen overgemaakt en ook premies werden betaald, zodat betrokkenen slecht huishoudgeld kregen; daarmee waren zij en hun kinderen wel veilig en was er een bestaansminimum. Dat kind is met het badwater weggegooid.
Dan nu de vraag: hoe maken we met elkaar een veilig vangnet voor sociaal zwakke mensen, zodat ze kwaliteit van leven hebben maar ook geen schulden opbouwen. Neo-liberaal denken heeft ons de afgelopen 25 jaar geen voordeel opgeleverd, alleen maar veel verdriet en achteruitgang. De zogenaamde participatiemaatschappij creëert immers heel veel uitvallers.