Getouwtrek over antiradicaliseringsbeleid

Gemeentelijk antiradicaliseringsbeleid is grotendeels een onsamenhangende ratjetoe. Blijk uit onderzoek van Trouw onder twintig gemeenten. De mate van controle, als die er al is, verschilt sterk per gemeente en het is onduidelijk wat er in de dagelijkse praktijk gebeurt aan vroegsignalering.  

Versterkingsgelden

Trouw wilde met de rondgang meer te weten komen over de besteding van de zes miljoen euro aan versterkingsgelden die sinds 2015 beschikbaar zijn gesteld. Uit de rondgang blijkt onder meer dat gemeenten dat geld grotendeels besteden aan het opzetten van netwerken rond zogeheten sleutelpersonen en aan voorlichtingsprojecten. Het aantal personen dat in een gemeente wordt getraind op het herkennen van radicalisering loopt sterk uiteen.

Geen monitoring 

Hoewel gemeenten op de bovengenoemde manieren bezig zijn met het bijscholen en informeren van onder meer leraren, wijkagenten en ouders, is volgens experts nauwelijks duidelijk wat er in de dagelijkse praktijk gebeurt om radicalisering op tijd te herkennen en aan te pakken. Dat wordt in sommige gevallen ook niet gemonitord. Bibi van Ginkel, terrorisme-expert bij het Instituut Clingendael vindt dat gemeenten met evaluatie en monitoring aan de slag moeten gaan, of dat het rijk zich ermee gaat bemoeien

Sterkere regierol rijk 

Het gebrek aan samenhang, doortastendheid en monitoring in het antiradicaliseringsbeleid van gemeenten is voor VVD-kamerlid Bente Becker reden om op te roepen tot een sterkere regierol voor het rijk. Becker vindt daarin onder meer burgemeester Marja Bijsterveldt van Delft tegenover zich. Die is van mening dat antiradicaliseringsbeleid een zaak van de gemeenten moet blijven omdat die volgens haar beter weten wat er leeft op wijk- en buurtniveau.