Rijk wil beperking administratieve lasten bij gemeenten kunnen afdwingen
Staatssecretaris Van Rijn (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) wil kunnen afdwingen dat gemeenten vermijdbare administratieve lasten in het sociaal domein terugdringen. Een wetsvoorstel dat dat mogelijk maakt, is in de maak.
Staatssecretaris Van Rijn (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) wil kunnen afdwingen dat gemeenten vermijdbare administratieve lasten in het sociaal domein terugdringen. Een wetsvoorstel dat dat mogelijk maakt, is in de maak.
Dat antwoordt de PvdA-bewindsman op vragen van het Kamerlid René Peters (CDA) over de aanhoudende problemen in de jeugdzorg.
Liquiditeitsproblemen
In de jaarrapportage van de Transitie Autoriteit Jeugd (TAJ) werd gewaarschuwd dat de problemen in de jeugdzorg structureel dreigen te worden en dat het voortbestaan van instellingen groot gevaar loopt. Dat zou gevolgen hebben voor de continuïteit van de jeugdzorg.
Volgens Van Rijn voorziet de TAJ met name een verslechterde liquiditeitspositie voor bepaalde specialistische jeugdhulpaanbieders. Die waarschuwing zegt hij serieus te nemen. Mede daarom heeft hij besloten de TAJ een jaar langer aan te stellen, tot 1 april 2018. Tegelijkertijd is de subsidieregeling Bijzondere Transitiekosten Jeugdwet verlengd, zodat tot eind 2017 aanvragen kunnen worden ingediend. Daardoor is er langer een vergoeding mogelijk voor kosten die ontstaan door de transitie en kunnen liquiditeitsproblemen worden voorkomen.
Administratieve lasten
Op de vraag of hij de conclusie van het TAJ deelt dat de problemen grotendeels het gevolg zijn van onder andere de manier van factureren (betaling achteraf) en onnodige administratieve lasten, antwoordt Van Rijn dat de oorzaak van de financiële problemen bij de specialistische jeugdhulpaanbieders vaak een gebrek aan werkkapitaal is door de omschakeling van subsidiering of bevoorschotting naar betaling achteraf. Een andere belangrijke oorzaak betreft vermijdbare administratieve lasten. Die kunnen worden verminderd door standaardisatie van de gemeentelijke uitvraag.
Van Rijn wijst erop dat de Vereniging van Nederlandse Gemeenten samenwerkt met de brancheorganisaties om vermijdbare lasten te beperken. Intussen zijn drie uitvoeringsvarianten met standaardartikelen ontwikkeld. Als de navolging bij gemeenten en aanbieders achterblijft bij de verwachtingen, wil hij de mogelijkheid hebben die af te dwingen. ‘Het wetsvoorstel dat dit mogelijk maakt – de wijziging van de Jeugdwet en de Wet Maatschappelijke ondersteuning 2015 in verband met het verminderen van de uitvoeringslasten – gaat in mei 2017 in consultatie’, aldus Van Rijn.
Lokale verschillen
Volgens Van Rijn blijkt uit de rapportage dat de gewenste snellere, betere, effectievere en integrale jeugdhulp – de zogeheten transformatie – niet overal voldoende op gang is gebracht. ‘Lokaal en regionaal zijn verschillen zichtbaar. Het algemene beeld is wel dat de transformatie op gang begint te komen, maar wat mij betreft moet dit worden versneld’, aldus de staatssecretaris. Hoe dat te bereiken, is onderdeel van het gesprek dat hij met gemeenten en de TAJ voert. Een eerste beeld over de Jeugdwet wordt begin 2018 verwacht, als de tussenevaluatie over de Jeugdwet verschijnt.
Reacties: 6
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Het is een take it or leave it verhaal en tegelijkertijd een ontmoedigingsverhaal. Allerlei lapmiddelen worden met veel fraai PR gepresenteerd vanuit het stadhuis. Hol klinkende vaten!
De Gemeente functioneert als een marktpartij. Daar weet men ook het verschil niet tussen klantvriendelijkheid (netjes communiceren) en klantgerichtheid. Het eerste wordt wel goed aangeleerd, in een illusie, dat men het fantastisch doet tegenover de burger/klant. Tot de cliënt (of vertegenwoordiger) zich niet laat afpoeieren en redelijke service eist. Maar dan ligt de ijzige communicatie aan de onredelijke burgers. Niet dat onredelijke burgers niet bestaan, maar met die machtpositie en a-burger cultuur, worden mensen met redelijke verzoeken over een kam geschoren.
Op een of andere manier zie je een soort werkgelegenheidsproject die schuil gaat achter de bureaucratie. Daar komt dus GEEN innovatie uit!
Die status quo is heel hardnekkig. De heer Van Rijn kan met meer succes een koe vragen om een haas te vangen.
Een onafhankelijke zorg coördinator naast de huisarts, dichtbij en laagdrempelig is het antwoord om almacht Stadhuis te doorbreken en het enorme aanbodgerichtheid daar en bij zorgaanbieders. Dit in een landelijk systeem. Die zorg coördinator indiceert, verwijst, controleert en corrigeert. Privacy ook veel beter gewaarborgd, naast redelijkheid en billijkheid t.a.v. aanvragen en t.a.v. geboden kwaliteit vanuit zorgaanbieders. Zorgaanbod en Gemeente kennen GEEN zelfkritiek, dus is er GEEN zelfcorrigerend mechanisme ingebouwd. Cliënten zijn de slachtoffers daarvan. De Staat versterkt door het eigen slechte voorbeeld: ieder voor zich en God voor ons allen. Als de Staat zichzelf onbetrouwbaar en ongeloofwaardig maakt, moet je niet opkijken als de cohesie in de samenleving hierdoor eveneens erodeert.
Dit had Den Haag kunnen weten. We verdrinken decennia in allerlei rapporten en verslagen over Zorg, Schuldhulpverlening etc. Uitvoerenden zijn niet bereid wat aan de oorzaken te doen. De kraankant van de problemen. Het is op veel plekken niet eens meer dweilen met de kraan open. Men wil zelfs niet meer de dweilen kritisch bekijken!
De staatssecretaris wil in het a-burgers systeem nu iets afdwingen, nadat Den Haag de Gemeente bijna alle macht gegeven heeft in het kader van De Zorg. Want de Gemeente zou het dichts bij de Burger staan. Wat een sprookje is verkocht destijds. Waarom kennen we scheiding der machten? Vanwege een gezond evenwicht! Wat geldt voor de Staat, geldt niet voor een afdeling van de Staat, de Gemeente. Die mogen alles onder een dak beslissen: Dat zo laat mogelijk. 8 weken met nog een verlenging. Als het onrechtvaardig is kun je in beroep gaan. Nog eens zoveel weken erbij. De Gemeente heeft een jurist in dienst. De al of niet kwetsbare burger moet die uit eigen zak betalen.
Deze bestuurder heeft nog steeds niet begrepen dat de overvloed aan soorten transacties, soorten informatiestromen, soorten beslissingen, normen en waarden louter en alleen op rijksniveau effectief aan te pakken is.
Het ministerie van VWS heft lak aan het voorbeeld en de standaard die I&M met de Omgevingswet in de markt aan het zetten is. Zo simpel mogelijke landelijke wetgeving gebouwd op de begrippen duidelijk, begrijpelijk en eenvoudig, uitgaand van vertrouwen in de toepassing van de regelgeving door de uitvoerders, en het sterk faciliteren van lokale uitvoerders met standaarden en systemen.
3 jaar geleden stuurde Actal al een brandbrief over de uitvoeringschaos van de inkomensregelingen naar het Sociale Zaken van Asscher. Ook die PvdA politicus had en heeft daar geen enkele boodschap aan. De hoogopgeleide PvdA elite wil maar niet accepteren dat de begrijpelijkheid van wet- en regelgeving minimaal gericht dient te zijn op de grote groep Nederlanders met een gemiddeld IQ. Dat is de groep van 85 tot 115. waarbij begrijpelijkheid bij een IQ van 85 het uitgangspunt dient te zijn.
Hopelijk nemen de onderhandelende partijen dit uitgangspunt in hun regeringsakkoord op en realiseren zij zich dat dat inhoudt dat personen met een IQ lager dan 85 altijd gefaciliteerd worden om wet- en regelgeving in hun leven toepasbaar te doen zijn.
Misbruik wordt strikt aangepakt.
Er was al een tijdje marktwerking in de Zorg en sterk aanbodgericht. Niet vraaggericht! De Gemeente gaat, na die afschuwelijke decentralisatie, kijken wie het goedkoopste inschrijft. Dat zijn grote partijen in de markt, die nog krapper zelf moeten budgetteren om uit te komen. Dus uitvoering nog erger aanbod gericht dan ervoor.
Daarbuiten, dat men elk extra uurtje, nuttig of niet, dus benut. Er wordt alleen op afspraak gewerkt door al die coaches en begeleiders zoals ik dat meemaak. Zijn er calamiteiten moeten kwetsbare mensen maar zien hoe zij dat oplossen. Er zijn nu eenmaal fluctuerende tijden van (veel) meer zorg nodig en weinig- of minder zorg nodig. Gevolg is dat er dus voor een coach in de ene periode weinig te doen is en eigenlijk teveel uren gevuld worden met babbeltjes en op die andere, meer aandacht eisende uren, men aan die vaste tijden niet genoeg heeft en dan uitbreiding van uren gaat aanvragen die moeizaam toegekend worden, maar alweer op vaste tijden. De cliënt of vertegenwoordiger krijgt de gedeclareerde uren niet te zien. Dat zou meteen al moeten worden georganiseerd. Sociaal Wijkteam die ik ervaar is een ramp. Volkomen onnodige schakel en ook hinderpaal tussen cliënt en WMO. Alles duurt extreem lang.
Woning coöperaties doen ook flink mee aan window dressing. Loopt er iemand rond als aanspreekpunt, maar die man of vrouw is ook weer iemand die zonder bijl naar het bos wordt gestuurd om hout te kappen. Het is een en al rondpompen naar weer een ander loket. Een rotonde zonder een afslag waar je verder komt.
Dat moeten hakken zonder bijl geldt ook voor veel goedwillende veldwerkers met superieuren boven hun hoofd die geen onprettige berichten wensen te ontvangen. Ik heb het te doen met die veldwerkers. Teveel moeten met een mentale intimidatie boven hun hoofd en wellicht ook nog van streberige collega's, hun job uitoefenen en kunnen weinig doen aan de terecht gefrustreerde cliënten.
Wat het laatste betreft: de participatiesamenleving bestond al. In de aanloop van decentralisatie hadden gemeenten al geanticipeerd daarop met keukentafel gesprekken. Een kleine rek die er was, dus al benut. Dan is het feit daar en is alle rek eruit en rest nog het afknijpen van uren en nee-verkopen van aanvragen voor bijzondere bijstand. Alles wordt voor gehandicapten waar mogelijk onder algemene gebruiks artikelen geschoven, ook al is dat voor gehandicapten een veel duurdere aanschaf en kunnen die iets niet even vervangen via een kringloopwinkel.