Polderen tot een kameel

Een kameel is een paard ontworpen door een commissie, zo luidt het gezegde. Iedereen heeft het zijne er aan toe kunnen voegen, maar het uiteindelijk resultaat kan wel van alles, maar heeft meer verschillen dan overeenkomsten met een paard.

Ziedaar de nieuwe cao voor rijksambtenaren. Na ruim vier jaar op de nullijn te hebben gezeten is half juli – onder druk van acties − eindelijk een akkoord gesloten tussen het rijk en de ambtenaren. De rijksambtenaren, leraren en politieagenten krijgen een loonsverhoging van 5,05 procent over twee jaar. Daarnaast ontvangen ze in september een eenmalige uitkering van 500 euro. Het klinkt mooi, maar de loonstijging houdt maar ten dele een inkomensverbetering in, want bijna de helft van de stijging wordt betaald uit een besparing op de pensioenen van de ambtenaren door over te stappen van loonindexatie naar prijsindexatie. Reden voor de FNV om het akkoord vooralsnog niet te ondertekenen. De bond wil eerst duidelijk hebben in hoeverre de voorstellen een sigaar uit eigen doos betekenen.

Vanwege de druk die de Tweede Kamer op het kabinet zette om nu eindelijk een akkoord te sluiten, zijn andere plannen van de minister om de cao te moderniseren in de ijskast beland. Het kabinet wilde af van regelingen voor oudere ambtenaren, zoals de mogelijkheid om vanaf 57 jaar vijftien procent minder te gaan werken met behoud van vrijwel het gehele salaris. De minister vond dit in strijd met andere maatregelen die er juist voor zijn om mensen langer door te laten werken.

De rijksambtenaren zitten nu dus met een akkoord dat niet door alle partijen wordt gesteund, dat tegenstrijdige visies uitstraalt over doorwerken op hogere leeftijd, dat alle moderniseringen voor zich uit schuift en dat voor een deel door de ambtenaren zelf gefinancierd wordt, al is nog niet duidelijk hoe groot dat deel is.

Er is net zolang overlegd en gepolderd tot het paard een kameel werd. Maar niemand wilde een kameel.