The power of love

‘Ambtenaar rent harder voor fijne baas’ zo kopte een artikel in de Binnenlands Bestuur van 13 september jl. Eva Knies – bestuurs- en organisatiewetenschapper van de universiteit van Utrecht – stelt dat medewerkers in de publieke sector meer inzet tonen als zij een goede relatie met hun leidinggevende hebben. Ja duh, denk ik als ik zoiets lees. Dat is toch een gemeenplaats van de bovenste plank.

Toch ligt het genuanceerder met de uitkomsten van dit onderzoek. Normaal gesproken is de mate waarin werknemers hun werk als zinvol ervaren, een sterkere beïnvloeder van werkprestaties en –tevredenheid dan de relatie met hun baas. Maar, omdat de zinvolheid in het ‘publieke werk’ niet altijd direct voelbaar is, hebben we juist daar behoefte aan bazen die ons helpen te ervaren ‘waar we het allemaal voor doen’.

Ga er maar aanstaan, bazen van beleidsmakend Nederland! Help ons te blijven geloven dat we écht iets toevoegen aan de stand van ons land. Of aan de staat van onze stad – in mijn geval die van onze hoofdstad. En juist dáár wordt er momenteel, in ras tempo, van alles éxtra van leidinggevenden gevraagd. Zoals algemeen bekend staat ons gemeenteapparaat – nu nog vooral op papier – op haar kop. We moeten resultaatgerichter, flexibeler maar ook lerender en ‘talentvriendelijker’ worden.

Als je deze containerbegrippen doorvertaald naar een fatsoenlijk managementprofiel dan vragen we niet ‘zomaar’ een schaap met vijf poten. Nee, het moet er een zijn met wel zes, zeven of acht stevige benen. Voor de resultaten en de flexibiliteit zal hij zijn sturende kracht moeten inzetten. Bij het positief stimuleren van zijn mensen komt vooral het inlevingsgevoel om de hoek. ‘Power- en love-management’ zo vatte een organisatieadviseur het laatst samen. Goed gevonden deze slogan, omdat het in één keer duidelijk maakt welke uiteenlopende werelden met elkaar verbonden moeten worden. En dat allemaal in één persoon!

Interne discussies gaan er dan ook over of dat nou reëel is zo’n schaap met meer dan vijf poten. En of we daarmee niet vaak zullen uitkomen op een ‘chef compromis’ met wel veel maar heel slappe pootjes. Misschien dan toch maar een team van verschillende leiders met uiteenlopende competenties? Een groepje veranderaars kan de verbouwing gaan aanpakken terwijl een groep ‘stayers’ de winkel blijft draaien. Klinkt voortvarend. Maar ook wel een gemiste kans om dat leiderschap niet wat verder te kunnen oprekken..

Misschien zit het antwoord dan tóch in de onderzoeksuitkomsten van mevrouw Knies. Ik wil graag van haar geloven dat ‘love’ binnen de overheid zo goed werkt dat we er beter door presteren. We werken hier namelijk niet om bakken met geld te verdienen. We werken hier wel om iets bij te dragen aan de maatschappij. Een baas die dát begrijpt, die ons daarin stimuleert en ons ook nog een beetje op koers houdt, dat is er eentje waarvoor we gaan rennen.

Kortom, de talentvriendelijke leider krijgt het resultaatgerichte personeel dat hij verdient!

Melissa Schouman @melissaschouman

p&o-projectmanager, gemeente Amsterdam